Maps to the Stars (film) Review

Regisseur David Cronenberg staat bekend om zijn vaak bloederige films. Niet voor niets is één van Cronenbergs bijnamen dan ook ‘The Baron of Blood’. Maps to the Stars, een film over verschillende levens in Hollywood, zou je dan ook niet gelijk koppelen aan Cronenberg. Of toch wel?

Zoals gezegd staan in Maps to the Stars verschillende levens van mensen in Hollywood centraal, maar allemaal zijn ze op de één of andere manier met elkaar verbonden. De film opent met een jonge vrouw, genaamd Agatha (Mia Wasikowska) die vol met brandwonden zit. Ze is naar Hollywood afgereisd om haar familie weer te zien. Tenminste, dat vertelt ze aan Jerome Fontana (Robert Pattinson), een jonge acteur annex limousine-chauffeur.

Ondertussen heeft de familie Weiss een probleem. Kindacteur Benjie (Evan Bird) heeft de zomer lang in een afkickkliniek gezeten en de producenten van de film Bad Babysitter, waar Benjie de titelrol vertolkt, hebben nogal wat vragen over zijn imago. Zijn moeder Christina (Olivia Williams) probeert met alle macht de producten op andere gedachten te zetten. Vader Stafford (John Cusack) is therapeut en helpt de actrice Havana Segrand (Julianne Moore) met haar psychische problemen.

In het begin lijken de levens van al deze mensen vrij ver uit elkaar te staan, maar naar mate de film vordert, wordt alles dichter naar elkaar getrokken. Zo blijkt Agatha al snel de dochter te zijn van Christina en Stafford, maar werd ze na een gruwelijke gebeurtenis in een gekkenhuis gestopt. Ze rolt echter al snel weer de levens van de familie Weiss in, als ze de persoonlijke assistent wordt van Havana Segrand.

De film voelt vrij lang aan, ondanks dat de film nog geen twee uur aantikt, doordat het verhaal vrij langzaam op gang komt. Je volgt eerst echt afhankelijk van elkaar de levens en je weet ook niet precies waar je op moet letten, omdat je nog niet de verbanden tussen de personages kent. Al zou je de film een tweede keer kijken, zullen er in de eerste helft van de film een hoop hints vallen naar latere gebeurtenissen in de film, die je eerst nog niet doorhad.

Voordat je er erg in hebt barst de film ineens los in de tweede helft, waar Cronenberg zijn bijnaam waar maakt. Iets wat je bijna niet zou verwachten na de tamme eerste helft. Je zult alleen niet veel medelijden voelen voor de karakters.

Het nadeel van de personages in Maps to the Stars is namelijk dat ze allemaal zo absurd zijn, dat je niet echt met iemand mee kan leven. Alleen Jerome Fontana komt over als een vrij normale jongen, die het gewoon wil maken in Hollywood. De hele familie Weiss is in tegenstelling krankzinnig en daar bovenop ook nog eens flink arrogant. De kroon wordt gespannen door Havana Segrand, die zonder een sprankje empathie door de film hobbelt en alleen maar aan zichzelf denkt.

Als de credits voorbij rollen zul je vooral een dubbel gevoel overhouden aan Maps to the Stars. De film begint vrij kalm en het verhaal lijkt op niks af te stevenen, waar de tweede helft van de film je ineens overrompelt met gebeurtenissen en connecties tussen personages. Je kunt alleen met geen enkel personage meeleven, omdat iedereen of krankzinnig is of enorm arrogant. Wil je echter een keer een absurd kijkje nemen in Hollywood, dan is Maps to the Stars de ideale film.