Madagascar 3: Europe's Most Wanted Review

De dierentuinbeesten van Madagascar zijn aan hun derde bioscoopfilm toe, maar qua games zitten ze al op nummer acht met Madagascar 3: Europe’s Most Wanted. Er zijn maar weinig films die zoveel games op hun conto mogen schrijven, want meestal krijgen filmgames niet bepaald goede recensies. Is dat bij Madagascar anders?

Eerdere games van Madagascar zoals Madagascar 1, Madagascar Escape 2 Africa en Madagascar: Operation Penguin werden over het algemeen beoordeeld met een zes tot zes en een half. Niet denderend, maar ze brachten stuk voor stuk toch leuke game-ervaringen. De spellen zien er vaak aandoenlijk uit en bovendien lijken de stemmen bijna identiek aan die van de originele stemacteurs.

Dat geldt gelukkig ook voor Madagascar 3: Europe’s Most Wanted. De stemacteurs hebben hun werk zo goed gedaan dat ze niet te onderscheiden zijn van de originele stemmen van Ben Stiller, Jada Pinkett Smith, David Schwimmer en Chris Rock. Vooral door de ringstaartmaki King Julien, die je tijdens het gamen dingen toeroept in zijn vreemde accent, zit er onmiskenbare Madagascar-humor in. Op dat gebied kan de game eigenlijk niet stuk. Zelfs hippo Gloria maakt grapjes, bijvoorbeeld wanneer ze haar undercoverzonnebril draagt (waarover later meer): “Does this make me look fat?”

Hoge knuffelfactor
Naast het geluid zit het ook goed met de graphics. Al vanaf de eerste Madagascar-game is het uiterlijk van de beesten in het spel bijna niet te onderscheiden van dat van de animatiefilmdieren. Alex de leeuw, Gloria het nijlpaard, Melman de giraffe, Marty de zebra en de andere bekende dieren zien er zeer knuffelbaar en bovendien kleurrijk uit. Ook aan de stijl van de straatjes in Italië of het publiek in het circus is voldoende aandacht geschonken waardoor de game meteen het gevoel opwekt van de film.

De game is vooral een verzameling minigames, maar deze zijn aan elkaar geknoopt met het verhaal uit de film. De dierentuinbewoners zijn weer eens erg ver verwijderd van hun verblijven in de New York Zoo en ditmaal proberen ze om thuis te komen door in Europa te toeren met een circus. In de game zitten diverse activiteiten: eerst wandel je door de straten van een stad op zoek naar objecten, vervolgens maak je reclame en verkoop je tickets voor je circus en tot slot geef je een circusshow weg.

Tickets verkopen werkt hetzelfde als het publiek voor aanvang van de optredens voorzien van eten en drinken. Er staan bijvoorbeeld in beeld drie bananen en een mango en dat betekent dat je drie keer op A moet drukken en dan op B. A is een banaan, B een mango en later in de game komen daar nog meer knoppen bij. Bij de ticketverkoop is dat het enige dat je zo snel mogelijk achter elkaar moet doen.

Bananen en mango’s gooien
Om mensen van eten en drinken te voorzien is het ook van belang dat je voor het goede vak staat, want de mensen zitten dan al op de tribune klaar. Je aapje gooit vanzelf bij elke juiste knoppencombinatie het gewenste voedingsmiddel naar de personen toe. Het is natuurlijk heel simpel bedacht, maar omdat het niet te lang doorgaat, blijft het elke keer weer even vermakelijk. Vooral als je met twee personen speelt, want dan kun je er een wedstrijdje van maken.

De circusshow die daarna volgt, is eigenlijk een reeks minigames die achter elkaar is geplakt. Met een tijger spring je door brandende en bewegende hoepels, zebra Marty wordt uit een kanon geschoten waarbij je in de lucht ballonnen moet pakken en leeuw Alex ontpopt zich tot een ware acrobaat die aan de trapeze met zijn nieuwe vriendinnetje Gia de jaguar hoog in de lucht moet komen om ballonnen te grijpen. Het zijn stuk voor stuk leuke minigames die niet te lang duren en best een uitdaging zijn. Je gaat niet game-over als je het niet goed doet, maar als je een achievement in de wacht wilt slepen, dan zijn fouten niet geoorloofd.

Dat is een grote plus, want Madagascar 3 is uiteraard bovenal een kindergame en door de achievements wordt hij ook voor volwassenen iets uitdagender. Dit is een spel dat je bij uitstek met zijn tweeën doet, zo blijkt ook uit de korte uitleg bij de minigames in het circus. Er wordt daar al meteen verteld hoe je het met twee spelers doet, zelfs al speel je slechts in je eentje. Het voelt daardoor alsof je solo niet voldoende gebruik kunt maken van de game, maar door de achievements ebt dat gevoel vrij gemakkelijk weg.

Irritante inspecteurs
Het zoeken naar objecten is wat deze game boven slechts een verzameling mini-games verheft. Je wisselt – als je solo speelt – elk level steeds tussen twee verschillende dieren en moet op gebouwen springen, deuren en kistjes opentrappen om hout, vuurwerk en andere spullen te verzamelen. Je moet daarbij goed oppassen voor de inspecteurs, die op zoek zijn naar loslopende circusdieren.

Die inspecteurs zijn een van de weinige manieren om game-over te gaan in Madagascar, want als ze je zien en vangen, dan wordt het level weer opnieuw gestart. Door op X te drukken krijgt je zoogdier een zonnebril op, die hem als het ware onzichtbaar maakt voor die nare mensen. Echter, door die zonnebril loopt hij of zij ook meteen een stuk langzamer en dat is vermoeiend.

Vertraaaging
Sowieso is het wandelen een groot nadeel aan Madagascar 3. Zelfs zonder het undercover gaan met X zijn de dieren niet erg snel. Dat is in de minigames niet van toepassing, maar wel tijdens het zoeken naar objecten omdat de steden allerlei kleine straatjes hebben. Het rondspeuren duurt daardoor wel erg lang. Het haalt behoorlijk de snelheid en daardoor ook het plezier enigszins uit de game en dat is jammer.

Een ander nadeel is de herhaling. De spelactiviteiten zijn gevarieerd, maar bij elke stad moet je weer hetzelfde riedeltje opnieuw doen en dat kan behoorlijk vervelend worden. Steeds weer zoeken, reclame maken, tickets verkopen en de circusacts doen maakt de game weinig verrassend na de eerste stad. Waarschijnlijk is dat iets minder merkbaar wanneer er samen gespeeld wordt, omdat bijvoorbeeld de zoektocht naar objecten dan aanzienlijk sneller gaat door samenwerking.

Geen surpriseshow
Deze Madagascargame is door de goede stemacteurs direct herkenbaar en scoort qua knuffeligheid en kleurgebruik een hoog cijfer. Helaas maakt het langzame wandelen de game nogal log. Bovendien zit er zoveel herhaling in de acties, dat er na het voltooien van de eerste show in de eerste stad erg weinig verrassing overblijft. Onverrassend genoeg is deze filmgame daardoor, net als zijn voorgangers, niet meer dan een voldoende.