Lost Sphear Review - Charmant, maar te duur

Je gooit je hengeltje in het water. Há, beet! Al is het wel héél zwaar om je prooi binnen te hengelen. Wat voor vissen zitten er in hemelsnaam in Lost Sphear? Oeps, je hebt Locke, een van je party members, bevrijd van de bodem van een vies meer. Humor kent Lost Spear genoeg, al krab je jezelf achter de oren bij bepaalde keuzes die gemaakt zijn, zoals je kunt lezen in deze Lost Sphear review.

Lost Sphear is het nieuwste project van de Japanse ontwikkelaar Tokyo RPG Factory, een naam die je zou kunnen herkennen van I am Setsuna. Nog zo’n typische ouderwetse Japanse role-playing game waarin vanuit isometrisch perspectief geopereerd wordt. En waarin geleund wordt op eerdere successen als Final Fantasy 6 en Chrono Trigger.

En met een verhaal waarin emoties de boventoon voerden, was I am Setsuna redelijk een schot in de roos. Niet voor niets in onze recensie bestempeld als een “topper in handheldmodus”. Lost Sphear vertelt het verhaal van Kanata, die te maken krijgt met een wereld waarin van alles als sneeuw voor de zon verdwijnt. Opeens is een stad niet meer dan een witte vlek op de map en een moeder van een kind overkomt hetzelfde noodlot.

Een vrij serieus avontuur dus, waarin jij samen met wat bekenden alle zeilen bij moet zetten om de problemen op te lossen die het stadje Elgarthe en omstreken krijgt. Maar voor het zover is laat Lost Sphear je eerst voorzichtig kennismaken met de hoofdrolspelers aan het begin van het verhaal. Want naast Kanata heb je in je party Locke, een jongeman die een beetje onhandig is en steeds aan voedsel en chillen denkt. Iets waar de andere twee, Lumia en Kanata, hem maar graag mee plagen.

Hoewel het verhaal niet van uitmuntende kwaliteit is, zijn de personages divers, kom je gaandeweg nieuwe tegen en is er tussen alle drama en hectiek door altijd ruimte voor een glimlach. Je moet er alleen wel rekening mee houden dat het tempo van de game erg traag ligt, met heel veel dialogen die je moet volgen, en die enkel in ouderwetste tekstbalkjes aan je voorgeschoteld worden. Iets wat bij I am Setsuna ook het geval was. Het is niet meer helemaal van deze tijd en dat geldt helaas ook voor het isometrische perspectief.

Een camerastandpunt dat prima kan bij een goedkope downloadbare titel, maar niet bij een game die voor 50 euro in de winkels ligt voor de PlayStation 4 en Nintendo Switch. Dan verwacht je een RPG met waanzinnige dialogen die filmisch in beeld worden gebracht. Misschien dat we iets te veel gewend zijn geraakt na het fantastische The Witcher 3, maar eerlijk is eerlijk: bij een avontuurlijke game wil je het gevoel hebben aan iets groots bij te dragen, toch? En dat gebeurt helaas niet met alle oude ingrediënten die Lost Sphear rijk is. En dat is jammer.

Toch is het niet enkel kommer en kwel wat betreft deze titel, zeker niet. Lost Sphear heeft namelijk genoeg charmante ingrediënten in huis om je vele uren te vermaken, waaronder het vechtsysteem. Via een turn-based systeem (of voor de kenners: ATB-systeem) kom je geregeld oog in oog te staan met allerlei vijanden, die in formaat nogal verschillen. De wereld waarin je je begeeft zit volgestopt met kleine fantastische wezentjes die maar al te graag een hap uit jou willen nemen. En het is leuk om die te verslaan en op die manier alle personages uit je party langzaamaan in niveau te kunnen laten stijgen.

Want je merkt daadwerkelijk dat je sterker wordt en het is verslavend om nieuwe gear te verzamelen, nieuwe toverspreuken toe te passen enzovoorts. Qua magie en vechten is Lost Sphear namelijk redelijk diepgaand en juist daardoor is het, nogmaals., zonde dat de mogelijkheden zo weinig in beeld worden gebracht. Want een gevecht op leven en dood, waarbij je flink je best moet doen om tactisch te vechten wordt er alleen maar mooier op als dat filmisch gebracht wordt. Dat gebeurt dus niet, wat niet wegneemt dat die gameplay zelf een genot is.

Als je het type gamer bent dat over engelengeduld beschikt en er niet vies van is om veel personages aan te spelen en veel teksten te volgen, is Lost Sphear iets voor jou. Maar zodra je ook maar iets zoekt met meer tempo en actie, dan is dit absoluut niet de RPG om in huis te halen. I am Setsuna fans hoeven niets te vrezen, die weten precies wat ze in huis halen, met bovendien een paar fijne verbeteringen in de gameplay. Zo is er nu iets meer uitleg en word je niet helemaal het bos ingestuurd, wat toch wel kenmerkend is voor ontwikkelaars uit het land van de rijzende zon.

Al had een iets duidelijkere map niet misstaan. Je moet nu vooral goed blijven luisteren (eigenlijk dus lezen) waar je heen moet en dan vervolgens zelf goed rondlopen om een locatie te ontdekken. Eigenlijk wordt het per keer wel goed uitgelegd, maar zodra je aandacht verslapt (omdat iemand iets tegen je zegt, je op je telefoon kijkt, of wat dan ook!) kun je zomaar een belangrijke clou missen. Dus let vooral op als je speelt.

Dat betekent een goede koptelefoon mee in de trein, want jawel: Lost Sphear is dus onderweg speelbaar op de Switch! Een fijne bijkomstigheid. Want zoveel RPG’s heeft de Switch niet. En stiekem is het best een prima titel, totdat je dus de prijs van 50 euro ziet. Daarmee is de prijs-kwaliteitverhouding zoek.

Samengevat heeft Lost Sphear te weinig een eigen smoel en doet sterk onder voor triple A RPG’s van nu. Hoewel je het daar eigenlijk ook weer niet te veel mee mag vergelijken. De sfeer met prachtige muziek zijn geheel eigen en de dialogen en gevechten zijn zo slecht nog niet. Sterker nog: af en toe word je aangenaam verrast. Bedenk alleen goed of je 50 euro wilt betalen voor een game met te veel oude elementen. Dat mag dat de intentie zijn van de studio, dat betekent niet dat we genoegen moeten nemen met een duur prijskaartje.

Lost Sphear is sinds 23 januari verkrijgbaar voor de Nintendo Switch, PlayStation 4 en PC.