Lost Judgment Review – Niet alles is zwart of wit

Liefhebbers van Yakuza-games en Judgment kunnen weer glimlachen van oor tot oor, want sinds kort ligt Lost Judgment in de winkels. Een dijk van een game met een intrigerend verhaal en daarom misschien wel dé titel van het moment om te spelen, zoals je zult lezen in deze Lost Judgment review.

Zoals altijd start een game als deze alsof je kijkt naar een zaak van Peter R. de Vries. In die zin, er is een stoffelijk overschot gevonden en hoofdrolspeler Takayuki Yagami is niemand minder dan een detective die op komt voor de belangen van anderen. Hij komt vaak op voor mensen die de middelen niet hebben om dit zelf te doen. Het zorgt ervoor dat je binding krijgt met slachtoffers en vanaf het eerste moment meeleeft. Want niemand verdient het om slecht behandeld te worden.

Hoewel het verhaal van Lost Judgment op zichzelf staat, helpt het om Judgment gespeeld te hebben, alsook Yakuza-games. Er zitten namelijk personages in van de vorige Judgment, alsook wat inside jokes en er komen wat maffia-clans voorbij uit de Yakuza-serie. Je mist simpelweg wat achtergrond als je dus begint met dit deel, maar het kan op zich wel.

Zoals gezegd, begint de game al snel met een lichaam dat gevonden wordt. De rillingen gaan over je lijf bij het zien van de beelden en dan valt meteen al op dat de game prima tot zijn recht komt op een Xbox Series X. Je had het niet willen zien, maar verdorie: wat ziet het lijk er echt uit!

Vanaf dan heb je het gevoel te maken te hebben naar een soort film als Magnolia te kijken: diverse verschillende mensen met compleet andere levens komen voorbij die dramatisch aan elkaar verbonden zijn. Niemand weet hoe de vork precies in de steel zit. Daar kom jij achter door zelf de hoofdrol te spelen in dit detectiveverhaal waarin je iets meer dan twintig uur zoet bent om te ontdekken wat het gevonden lichaam te maken heeft met een recente rechtszaak, alsook diverse opvallende gebeurtenissen uit het verleden. Het thema van de gehele game is pesten. Een interessant en actueel thema.

Wat Judgment niet meteen doet is je bij de keel grijpen, zoals een Yakuza-game dat wel doet. Het verhaal lijkt namelijk ietwat standaard te beginnen. En hoewel de gameplay vermakelijk is, wat zoals altijd een mix is tussen diverse gevechten aangaan en (zij)missies spelen -met en zonder humor-, denk je nergens: ‘Ja dit is het!’.
De game start vrij normaal. Maar schijn bedriegt, want na een paar hoofdstukken (er zijn er 13 in totaal) gebeuren er vreemde dingen en gaat de game verhaaltechnisch al snel de diepte in.

Zelfs als je bepaalde twists ziet aankomen, heb je nog altijd geen idee van het overkoepelende verhaal. Je kan dat nooit, maar dan ook nooit van A tot Z voorspellen. Daarin zit sowieso de kracht van deze game.
Verder is het zo dat als je klaar bent met spelen er overduidelijk een soort boodschap in de game zit, namelijk dat niet alles zwart of wit is.

Pesten, daar mogen we het allemaal over eens zijn, is a no go. Maar de dramatische gevolgen dat zoiets met zich meebrengt heeft een verschillende impact op mensen. Deze game maakt pijnlijk duidelijk dat niemand hetzelfde reageert en ook dat je eigenlijk niemand blindelings in een hokje kunt drukken.

Lost Judgment laat je nadenken over wat jij zelf gedaan zou hebben in bepaalde situaties en juist daarom is het nu misschien jammer om te zien hoe voorgeprogrammeerd deze type games zijn. Het verhaal en alle personages zijn zó ontzettend interessant dat je eigenlijk zou willen dat de game langer zou duren en je vaker zou kunnen spelen om andere wendingen te ervaren. Los van deze goedbedoelde feedback is het verhaal ijzersterk. Misschien een iets mindere tranentrekker dan voorgaande Yakuza-games of Judgment, maar daarom niet minder sterk. Het verhaal is echt om van te smullen.

Wat de game ook goed doet is dat het een stapje verder gaat dan Judgment qua detective-vaardigheden.
Bij een goede detective hoort natuurlijk onderzoek en dat mag Yagami dan ook geregeld uitvoeren. Hij krijgt simpelweg wat meer tools tot zijn beschikking om zijn werk uit te voeren en daardoor wordt de gameplay een stukje gevarieerder. De balans is daarbij prima. Soms ben je minutenlang aan het beuken en geniet je van alle skills die je vrijgespeeld hebt, waardoor je vijanden nóg bruter naar het hiernamaals kunt sturen.
Let wel, deze gevechten zijn nooit realistisch, maar zo over de top dat dat het spel prachtig maakt en heel erg haaks laat staan op het verhaal.

En soms ben je gewoon heel rustig de detective aan het uithangen, door bijvoorbeeld gebieden af te luisteren. Ook zitten er vernieuwingen in andere kleine details. Zo kun je bijvoorbeeld met een soort Hachi-hond op pad om missies te doen en ook gekke middeltjes brouwen om sterker gevechten in te gaan.
Oh en last but not least: wil je een keer niet fast travellen met een taxi, kun je nu ook een skateboard pakken.

Je krijgt met alle vernieuwingen een dijk van een game voorgeschoteld. Als je van goede verhalen houdt is dit zonder twijfel dé game die je moet spelen. Houd alleen wel rekening met een wat lange rechtszaak op het einde waarbij de vaart er wel wat meer in had gemogen. Het is milde kritiek op een game die vooral geprezen mag worden voor het script.

Een game die je écht laat inzien dat niet elke persoon alleen maar door en door slecht is, maar dat mensen hun eigen agenda en dus belangen hebben. Op een gegeven moment is de vraag misschien zelfs: is elke moordenaar even slecht? Als je interesse nu is opgewekt, heb jij reden genoeg om Lost Judgment meteen aan te schaffen.