Lone Survivor: The Director's Cut Review

Twee jaar geleden verscheen Lone Survivor uit het niets. Een indie horrorgame die grotendeels gemaakt is door slechts één persoon. Jasper Byrne, de maker van de game, werd beloond met positieve recensies uit alle hoeken van de wereld. Deze maand kwam Lone Survivor: The Director’s Cut uit op de Wii U en PlayStation 4.

Lone Survivor: The Director’s Cut klinkt als een nieuwe versie van een twee jaar oude game. Dat is niet helemaal waar. Een jaar geleden werd de Director’s Cut al op de PlayStation 3 en Vita uitbracht. Zo nieuw is de vernieuwde versie dus niet.

In Lone Survivor speel je met een personage zonder naam dat al een hele tijd in zijn appartement verblijft. Daar heeft hij een reden voor, namelijk dat de rest van de wereld te maken heeft gehad met een apocalyps. De wereld is compleet verwoest en de mensen zijn veranderd in levenloze zombies.

De man heeft al die tijd in zijn eentje gezeten en dat is niet goed geweest voor zijn mentale gezondheid. Hij heeft ontzettend vreemde dromen en heeft moeite met het onderscheiden van wat nou echt of niet echt is in de wereld. Dat is geen handig trekje als je wanhopig probeert te overleven in een wereld vol zombies.

De Lone Survivor is door zijn rantsoen heen wanneer de game echt begint, en is dus gedwongen om zijn veilige appartement te verlaten. Wat volgt is een reeks onverklaarbare gebeurtenissen waarbij je maar moet raden wat je ervan moet maken. De eerste tien minuten van de game zijn niet al te duidelijk, maar ze werpen interessante vragen op waardoor je absoluut door wilt spelen.

Lone Survivor crëert een sfeer waar je niet aan kunt ontsnappen. Met geluidseffecten wordt de perfecte ambiance voor een horrorgame gemaakt. De echo’s die je hoort door de gangen van het gebouw, het gekreun van de zombies die zich in het donker schuilhouden, de jazzy tonen in de absurde dromen: het laat een fantastische indruk op je achter.

Hierdoor zul je ook volledig op kunnen gaan in de game. Voordat je begint, raad de game al aan om in het donker met een koptelefoon op te spelen, omdat deze sfeer erg belangrijk is voor de ervaring. De vreemde dingen die er gebeuren maken nou eenmaal minder indruk als je Lone Survivor niet je volle aandacht schenkt.

Dankzij de sfeer bouw je een band op met de naamloze hoofdpersoon. Deze band is belangrijk want je kunt verschillende kanten opgaan met de game. Lone Survivor kent meerdere eindes en alles wat je doet tijdens het spelen beïnvloedt wat de uitkomst wordt.

Zo heb je de mogelijkheid om pillen te slikken die je helpen met slapen of juist een energieboost geven. Je kunt de zombies op je pad vermoorden, of je kunt ze proberen te ontwijken. Ook de interacties die je hebt met andere personages, de dingen die je eet en de beslissingen die je maakt, hebben allemaal invloed op het einde.

Aan de geestelijke gesteldheid van de man kun je uiteindelijk zien hoe je het spel gespeeld hebt. Ben je tegen het einde helemaal psychisch gestoord is dat echter niet een slecht iets. Iedere einde geeft je meer informatie over wat de gebeurtenissen in de game nou betekenen. Wil je alles uitvogelen dan zul je Lone Survivor dus meerdere keren uit moeten spelen.

Niet dat de game opnieuw spelen zo een grote ramp is. De game uitspelen kost je ongeveer vier uurtjes. Een tweede speelsessie maakt echter een stuk minder indruk omdat je al weet wat er te wachten staat. Je kunt Lone Survivor op een andere manier spelen voor een nieuw einde, maar de initiële spanning is grotendeels weg.

Lone Survivor wordt aangeprezen als een horrorgame, maar echte horror hoef je niet te verwachten. De game is meer een spannende thriller. De ontwikkelaar is een fan van de oude Silent Hill games en dat merk je ook terug in de benauwde situaties waar je in terecht komt. De vreemde gebeurtenissen zijn dan weer een dikke knipoog naar televisieserie Twin Peaks.

Wanneer je in de kelder van je appartement aankomt, zullen je handen toch wel even zweten. Alles, maar dan ook echt alles, ziet er onheilspellend uit. Het is er helemaal donker en zombies wachten je overal op. Opeens wordt de spanning opgevoerd en zul je niet anders kunnen dan naar het puntje van je stoel verschuiven.

Visueel gezien is het voor Lone Survivor moeilijk om echt goor te worden als in andere horrorgames. De game bestaat namelijke volledig uit grote pixels. Veel kleine details zijn er dan ook niet in de omgeving. Op het scherm van de GamePad van de Wii U is dat niet zo erg, maar op een grote tv kan het soms storend zijn, vooral als je teksten wilt lezen.

Lone Survivor: The Director’s Cut is een game die een heleboel goed doet. Voor slechts een tientje haal je een van de coolste horrorgames in huis die dit jaar verschenen is. De korte speelduur is jammer, maar dankzij de meerdere eindes kun je de game gerust nog een keertje opstarten.

Het gespeel met de geestelijke gesteldheid van de hoofdpersoon in combinatie met de vergane wereld wekt een geweldige spanning op. Eenmaal begonnen met Lone Survivor wil je dan ook doorspelen totdat de credits voorbij rollen. Pas op dat moment wordt je losgelaten door de game en kun je weer verder met je leven.