Londen 2012: De officiële videogame van de Olympische Spelen Review

Bij de impressie van Londen 2012: De officiële videogame van de Olympische Spelen werd er met goede hoop vooruitgekeken naar de mooie sportzomer die we zouden krijgen. Nou, mooi niet dus. Een hopeloos EK en een beschamende Tour de France; dat hebben we gekregen. De honger naar succes op de Olympische Spelen is groter geworden. Maar de zin? Een beetje minder. Gelukkig kunnen we ons alvast opwarmen voor het evenement met de officiële game van het grote sportevenement.

De Olympische Spelen games van SEGA hebben een niet zo indrukwekkende reputatie. Ondermaats zelfs. Bagger? Misschien kan dat nog wel eens gezegd worden. In ieder geval was Beijing 2008 een game die we graag vergeten. Nee inderdaad, de franchise heeft een dikke deuk gekregen. Ook op het eerste gezicht oogt Londen 2012 (die subtitel heb je vast nu al wel onthouden) ook onzeker, onervaren en ook knullig.

Geen gelicenseerde namen, iets wat nog altijd bij een sport game een groot gemis is. Het is echter te begrijpen. Om van alle, maar dan ook alle sportbonden de namen gelicenseerd te krijgen, weet je al dat je verlies zal draaien. Ongeacht het aantal verkopen. Onbegonnen werk dus. Voor de rest zie je al dat Londen 2012 niet zo heel veel spectaculaire dingen biedt. Zo kun je aan de slag met het ‘Olympisch avontuur’, de evenementen modus, feest- en de online modus.

Het Olympisch avontuur
Dat Olympisch avontuur moet je niet zien als een heus avontuur, want het is niets meer dan een volgorde van sporten die je moet doen. Ervoor zorgen dat je goud wint met atletiek, dan moet je gaan tafeltennissen, dan moet je gaan zwemmen, ga zo maar door. Inclusief de kwalificatiewedstrijden overigens. Een tijdje bezig ben je zeker met dit spel, en opvallend genoeg blijf je het ook spelen. Gouden medailles doen toch altijd wat met je, zo blijkt.

Maar nee, geen enkele extra fratsels zoals je die wel bij andere grote sportgames kunt verwachten. Dat is enigszins jammer. Ook het feit dat de ontwikkelaar eigenlijk vier jaar de tijd krijgt om zoiets te maken, stelt menig mens teleur. In die vier jaar had je prima iets bijzonders kunnen neerzetten, maar nu komt het vooral over als een iets te snel gemaakte game. Het lijkt alsof de ontwikkelaren meteen achterover gingen zitten, toen de gameplay eenmaal gemaakt was.

Button-bashen?
Ook dat laatste minpunt mag weer genuanceerd worden. Je moet je eens bedenken hoe het is om voor élke sport een andere gameplay te maken. Iedere sport is immers anders. Daarom is het ook knap om te zien dat ten opzichte van Beijing 2008 de gameplay een stuk verbeterd is. Een stuk minder button-bashen is het geworden. Enkel bij sporten waar rennen vereist is, is het nodig. Maar ja, rennen staat gelijk aan button-bashen; uithoudingsvermogen is een verplichte kost.

Sporten als beach volleyball (die overigens niet zo heel best is uitgewerkt wegens een zeer trage gameplay), tafeltennis, synchroon duiken, kleiduivenschieten en nog vele anderen zullen de revue passeren. En het gekke is, het werkt allemaal. Waar bij de voorgaande Olympische titels het spel alleen een beetje meewerkte als je de PC-versie had, is het bij de Xbox 360 versie zeer prima te doen. Verrassend.

Feesten en online!
Minder verrassend is het feit dat je dit spel ook gewoon voor de plezier kunt doen. Dat betekent dat je ook lekker met je vrienden de feest modus kunt gebruiken. Mensen met Kinect in hun bezit kunnen overigens gebruik maken van de ‘revolutionaire’ mogelijkheden, maar in de werkelijkheid valt het enigszins tegen. Het spel laat, net als vele andere games, zien dat de Kinect nog altijd niet een nauwkeurig apparaat is. En dat is jammer. Tevens is het jammer dat je met de Kinect enkel dertien evenementen kunt doen, maar goed.

Vooral het kajakken gaat ongelofelijk bagger. Aan de andere kant is de atletiek wel weer fijn, iets wat beter is uitgewerkt dan de atletiek bij Kinect Sports. Voor de rest bevat de feest modus gewoon de vaste dingen en zul je ongetwijfeld veel plezier hebben, want winnen is het leukste wat er is. Daarnaast heb je overigens de online modus, wat goed is uitgewerkt. Toernooien zelf maken en organiseren, simpele wedstrijden doen, het kan allemaal. Met de online leaderboards heb je tevens een motivatie om nog meer te spelen.

Mooi
Opvallend aan Londen 2012: De officiële videogame van de Olympische Spelen is dat het spel er audiovisueel erg goed uitziet. Iets wat je ook niet echt had verwacht. Ondanks de knullige vormgeving van de menu’s en dergelijke, komt het spel het best tot z’n recht zodra je in een stadion staat en ziet dat het explodeert. Figuurlijk dan natuurlijk. Maar inderdaad, op het gebied van graphics en geluid doet het spel het vrij goed.

Red de Olympische reputatie
Het is alleen dat de eenvoud regeert in dit spel. Wetende dat je vier jaar de tijd hebt gehad om het spel te ontwikkelen, valt te verwachten dat in zo’n spel wel grotere dingen te beleven waren. Maar nee. Een immens groot sportevenement in een game, dat moet je toch groots uitpakken? Daar slaagt SEGA niet in. Niettemin is het een degelijke game die eindelijk de reputatie heeft gered. Dat zegt ook wat.