JU-ON: The Grudge Review

De oorspronkelijk Japanse film JU-ON is nu als horrorsimulator naar de Wii gekomen met slechts één doel: je te laten schrikken en zo je moed te meten. Weet deze titel ons de stuipen op het lijf te jagen of zakt de moed ons in de schoenen?

De vloek
Volgens de Japanse film is JU-ON, ofwel The Grudge, een vloek. Deze ontstaat op de plek waar iemand in woede of verdriet is gestorven, en iedereen die ermee in aanraking komt wordt ook vervloekt.

De film volgt het verhaal van de vloek die ontstaan is uit het overlijden van Kayako Saeki. Ze is in het geheim verliefd op de leraar van haar zoontje Toshio en hierdoor geobsedeerd geraakt. Haar man is achter de geheime verliefdheid gekomen en heeft in zijn razernij Kayako’s nek gebroken, Toshio in de kast opgesloten en de kat van de familie verdronken.

In de film komt een jonge verpleegster in het huis terecht om een oude dame te verzorgen. Hierdoor komen zij en de mensen in haar directe omgeving in aanraking met de vloek, met alle gevolgen van dien. De game volgt het verhaal van de film niet, maar behandelt wel dezelfde vloek. Je kruipt dus niet in de huid van de verpleegster om vervolgens vervloekt te worden, maar je zult zeker in aanraking komen met de familie Saeki.

Korte verhaaltjes
Sterker nog, de game volgt niet specifiek één verhaallijn. Er zijn vier verhalen die in het spel als levels aangetoond worden. Één van deze levels is dan wel het huis uit de film, maar de andere drie verhalen spelen zich af op compleet andere locaties, zoals een verlaten fabriek. Een nadeel van deze game komt hierbij direct naar voren: de totale speelduur van de vier verhalen ligt slechts op twee á drie uurtjes, een tijd waarin het praktisch onmogelijk is om vier diep uitgewerkte en sterke verhalen neer te zetten.

Het zijn dan ook geen verhalen waarbij je de complete achtergrond van de personages te horen krijgt, want dat is simpelweg niet wat de ontwikkelaar neer probeert te zetten. Je krijgt simpelweg de aanleiding van je personage om die plek te betreden te zien, en de rest is aan jou. JU-ON: The Grudge is een echte simulator die je de stuipen op het lijf moet jagen en niet meer dan dat.

Lekker sfeertje, mindere graphics
De game heeft dan ook de juiste ingrediënten in huis om dit te doen. Allereerst speel je het grootste gedeelte van de game in volledig donkere omgevingen. De omgevingen zelf zijn over het algemeen eigenlijk zoals je ze zou verwachten. In de verlaten fabriek tref je een smerige rommel aan en het huis is voor mensen die de films gezien hebben, al bekend gebied. Van dichtbij zien de omgevingen er grafisch wellicht wat minder uit, maar in het zielige licht van alleen je zaklamp, ziet alles er precies goed uit.

Waar de omgevingen over het algemeen erg goed uitgewerkt zijn, is dit op de een of andere manier niet gelukt bij de personages. De personages zoals Kayako en Toshio zijn grafisch geen juweeltjes, maar zien er toch nog redelijk uit. Ondanks dit gemis druipt de ziekelijke sfeer bijna letterlijk van je scherm als je aan het spelen bent.

Dit komt grotendeels door het feit dat je niets anders bij je hebt dan je zaklamp. Met die zaklamp verlicht je niet alleen de ruimte om je heen, maar geef je ook de richting aan waarin je wilt lopen om dit vervolgens met de B-knop ook te doen. Daarnaast is de zaklamp eigenlijk ook je levensmeter, die langzaam leegloopt. Je zult tijdens het spelen dus ook op moeten letten of je niet ergens batterijen kan vinden, want als deze op raken is het ‘game over’.

Een flink nadeel van deze game komt hier ook uit de kast: het tempo van de game ligt namelijk erg laag. Je kunt niet rennen, het blijft bij tergend langzaam lopen.

Kan het wat sneller?
Niet alleen het lopen is tergend langzaam, maar de rest van de besturing is ook schrikbarend stroef. Als je links- of rechtsaf wilt gaan, moet je namelijk de WiiMote bijna helemaal naar de hoeken van je scherm bewegen wil je personage hier een beetje fatsoenlijk op reageren. Dit is erg vervelend en zorgt er samen met het trage voortschrijden van je personage voor dat je hier en daar een diepe zucht slaakt.

Toch heeft de langzame looppas een erg goed gevolg. Doordat je je zo langzaam verplaatst zul je namelijk een beetje indutten tijdens de game, en op deze manier schrik je veel sneller van de geluiden en de daadwerkelijke schrikmomenten, die deze game overigens genoeg heeft.

Boe!
Als je door de donkere kamers en gangen loopt, hoor je namelijk overal om je heen redelijk realistische geluiden als krakende vloeren, voetstappen, stemmen en dergelijke. Gecombineerd met de bescheiden, maar erg goed gekozen soundtrack, geeft dit je over het algemeen toch net die iets snellere hartslag dan normaal, die zo ongemakkelijk voelt.

De ontwikkelaar heeft ook erg goed aangevoeld hoe en wanneer de schrikmomenten dan moeten plaatsvinden. Zo wordt je hand bijvoorbeeld vastgepakt als je een deur opent of het gebruikelijke licht springt stuk, net als je er onderdoor loopt. Naast deze redelijk standaard schrikmomenten, zitten er genoeg onverwachte stukken in de game en ook de speaker in de WiiMote wordt af en toe eens gebruikt voor een telefoontje van de overleden Kayako.

Om nog meer onverwachte schrikmomenten in de game te krijgen heeft de onwikkelaar een beknopte multiplayer modus in de game gezet. Je kunt namelijk door middel van de knoppen op de tweede WiiMote bepaalde extra schrikmomenten inlassen. De eerste speler zal het spel zoals normaal spelen, maar mag er dan wat extra schrikeffecten in verwachten.

Daarnaast is er een ‘Courage Test’ in de game verwerkt. Je geeft hierbij als eerste je geslacht en je sterrenbeeld op, om vervolgens een van de vier levels te gaan spelen. Achteraf wordt dan je moed beoordeeld, afhankelijk van de mate waarop je trilde en de bewegingen die je tijdens het gespeelde level gemaakt hebt. Deze eenvoudige toevoegingen zorgen ervoor dat deze erg korte game toch een wat langer leven beschoren is.

Allebei een beetje
JU-ON: The Grudge is erg kort, maar is eigenlijk ook geen game, maar een simulator waarin je met regelmaat op het puntje van je stoel zit. Grafisch is het geen juweeltje, maar doordat het eigenlijk steeds erg donker is, kan het ermee door. Het geluid van de omgeving en de bescheiden soundtrack passen echter precies bij deze titel. Aan het einde van de rit jaagt JU-ON ons de stuipen een paar keer op het lijf, maar zakt ons, vooral door de slechte besturing, de moed uiteindelijk toch in de schoenen.