Immortals Fenyx Rising Review – Breath of the Fenyx

Waar Nintendo een paar jaar geleden hoge ogen gooide met Breath of the Wild, doet Ubisoft dit regelmatig met haar Assassin’s Creed games. Iemand bij Ubisoft had het briljante idee deze twee games in de blender te gooien om er een lekkere smoothie van te maken. Het resultaat is een heerlijke open wereld-game, maar wel een met nét iets te veel zout in de mix.

Je merkt de combinatie tussen Breath of the Wild en Assassin’s Creed direct als je aan Fenyx Rising begint en je Fenyx vormgegeven hebt in de (eenvoudige) character creator. Los van dat de game op de Anvil Engine draait, waar ook Assassin’s Creed Valhalla en Odyssey op draaien, kent deze namelijk een enorme open wereld met een cartoonstijl waarin de games als twee geliefden in elkaar verstrengeld zijn.

Golden Isle is een eiland, gemaakt door de Griekse goden. Het eiland kent verschillende segmenten die allemaal om op te eten zijn. Enerzijds heb je de prachtig groene bossen van Aphrodite en anderzijds de enorme slagvelden en het fort van Ares. Golden Isle is afwisselend en een ware lust voor het oog. Vooral op de nieuwe consoles springen de kleuren en de details van de wereld eruit, al ziet de game er op de vorige generatie consoles ook erg gelikt uit (wij speelden op Xbox Series X, S en Xbox One S). Er missen alleen een paar dingen en dat is waar jouw verhaal begint.

Je spoelt namelijk na een zeeslag aan op het eiland en merkt al snel dat er iets mis is. De titaan Typhon is losgebroken uit zijn cel en heeft de vier goden in de game van hun krachten beroofd. Vervolgens heeft hij alle mensen in steen veranderd en zijn monsters op het eiland losgelaten. Op zoek naar een manier om de goden weer in ere te herstellen en de mensen te redden ga jij het eiland verkennen.

Het verhaal is simpel van opzet en ontvouwt zich gaandeweg je het eiland verkent, te beginnen bij de Hall of Gods. Prometheus en Zeus vertellen je telkens stukjes van het verhaal op een humoristische manier, waarbij de Griekse mythologie met een flinke korrel zout voorbij komt. Hoewel dit een originele insteek is van Ubisoft, wordt hier de plank een beetje mis geslagen. De twee goden die je het verhaal vertellen gaan telkens in discussie over de vertelling, waardoor het geheel grappig wordt gebracht. Alleen veel van die grappen komen pas echt goed aan als je kennis hebt van de Griekse mythologie.

Daarbij is er voor wat vreemde accenten gekozen voor de twee goden. Vooral Prometheus heeft een wat vreemd accent en zijn stem (vertolkt door Elias Toufexis) klinkt meer dan eens als die van Sacha Baron Cohen in zijn rol van Borat. Los van de vreemde accenten weten de twee heren je wel te vermaken op iedere stap van je reis met alle bekende en wat onbekendere mythen en sagen uit het oude Griekenland.

Dit laatste komt ook veelvuldig aan bod in de gameplay zelf. Je vindt op je avontuur van makkelijk 30 uur overal sporen van de vele verhalen uit het oude Griekenland. Je komt overal wezens tegen zoals cyclopen, minotaurussen en chimaera’s die om een pak rammel smeken.

Dat pak rammel lever jij graag aan, maar niet als een straatvechter met je blote handen. Je krijgt al snel de vleugels van Daidalos, het zwaard van Achilles en de boog van Odysseus die je kunt upgraden in de Hall of Gods om aan de vele gevechten in de game te overleven. Het vechten in de game is zelfs met al deze elementen niet heel uitgebreid of diepgaand, maar vermakelijk genoeg. Dit komt voornamelijk doordat je regelmatig nieuwe uitrusting en moves krijgt naast je basisvaardigheden die je onder andere laten sluipen alsof je Alexios uit Assassin’s Creed Odyssey bent.

In een van de missies in het begin van de game zie je bovendien een enorme vuurbal neerstorten op het eiland. Als je aankomt op de plek van impact blijkt dat dit een vogel is, die je natuurlijk een handje helpt. Hiermee komt een bekend aanvoelende bondgenoot in je leven, want de vogel wijkt vervolgens niet van je zijde (net als je vogels in de AC-games) en geeft je zelfs een paar toffe nieuwe aanvallen. Dit is een bekend element dat Ubisoft uit een andere game gepakt heeft en er een heel eigen ding van gemaakt heeft voor deze game.

Alle aanvallen van de vogel slurpen, samen met andere handelingen zoals klimmen, vliegen en zwemmen, wel je stamina meter leeg. Deze kun je, net als je leven, weer aanvullen met het drinken van drankjes of door paddenstoelen te eten. Gaandeweg je in het verhaal vordert kun je beide meters ook upgraden om én meer leven te hebben én wat fitter te worden. Als je een beetje je best doet verander binnen enkele uren van een snel uitgeputte luilak naar een echte Mohammed Ali die kan incasseren én uitdelen zonder uitgeput te raken.

Maar om al die upgrades voor je leven en je wapens te krijgen moet je wel flink aan de bak met je grijze massa. Het hele eiland is, net als in Breath of the Wild, bezaaid met uitdagingen in de vorm van puzzels. Het is voor het eerst dat het systeem uit deze topper van Nintendo zo duidelijk voorbij komt. In de verschillende Vaults of Tartaros doorloop je namelijk uitgebreide kerkers om aan het einde beloond te worden. Hoewel dit voelt als goed jatwerk, maakt Ubisoft hier een compleet authentiek voelend element van door dingen slim met elkaar te combineren.

De ontwikkelaar doet er namelijk nog een flinke schep bovenop met talloze puzzels op het eiland zelf. Je krijgt schuifpuzzels voor je kiezen, moet binnen korte tijd verschillende doelen raken, hele trajecten afleggen met een pijl, met blokken slepen, te voet of in de lucht afstanden op tijd afleggen en nog veel meer. In het begin zijn de puzzels nog eenvoudig, maar later in de game krijg je echte breinbrekers voorgeschoteld die je niet binnen 5 minuten oplost. De puzzelelementen die de game biedt, worden dan heerlijk gecombineerd om je uit te dagen.

Naast deze puzzels vind je ook overal en nergens kisten op het eiland. Sommigen kunnen gewoon geopend worden, maar andere kisten zijn bewaakt of zijn alleen ’s nachts beschikbaar. Met een beetje pech kom je daarbij ook nog eens legendarische wezens tegen die kisten beschermen. Deze vormen optionele baasgevechten die je tot het uiterste van je kunnen dwingen voordat je die felbegeerde inhoud in je zak mag steken.

Immortals heeft duidelijk het nodige gejat van Assassin’s Creed en Nintendo’s paradepaardje van even geleden. Er is alleen een dusdanige draai aan gegeven dat het avontuur van Fenyx een heel eigen, heerlijke smoel heeft gekregen, compleet met vermakelijke gameplay. Ondanks dat je veel zult herkennen uit beide games, zul je je van A tot Z vermaken met deze game.

Waar het vechten niet ongekend veel diepgang biedt en de vertelling is altijd even sterk is, claimt Immortals wel een plekje tussen de grote titels. Misschien zelfs wel als een van de beste open wereld-games van 2020. Deze game wil jij in december nog in je console hebben!