Hatred Review - Meer dan genoeg om te haten

Dat Hatred voor de nodig controverse zorgde, is een understatement. Ook bij XGN waren er een paar geschokte blikken te zien, dus de verwachtingen van Destructive Creations’ shooter waren hooggespannen. Misschien is het daarom niet zo gek dat het spel op bijna alle fronten teleurstelt. Waarom, dat lees je in deze Hatred review.

In Hatred speel je met een naamloos hoofdpersonage, voor het gemak aangeduid als de Antagonist, dat zo’n beetje alles en iedereen haat. In plaats van in therapie te gaan, heeft deze figuur een rigoureuzere oplossing: de stad en de levens van alle mensen die er wonen verwoesten.

Dat doet hij door met een arsenaal aan geweren, granaten en een mes de straten op te gaan en iedere persoon die hij tegenkomt om te brengen. Of dit nou onschuldige burgers of agenten zijn, maakt de Antagonist niets uit: alle mensen op zijn pad moeten dood.

Sterker nog, het executeren van slachtoffers die stervende zijn, is de enige manier om je gezondheid aan te vullen. Deze executies zijn zonder twijfel het bruutste aspect van de game, maar voor ervaren gamers vormen deze finishers niets nieuws.

Op het algemene doel na heeft het verhaal verder niets om het lijf. We komen er nooit achter waarom het personage waarmee we spelen zo’n bloedhekel heeft aan de wereld om hem heen. Het enige wat voor hem telt, is zoveel mogelijk moorden en zelf gewelddadig aan z’n einde komen.

De Antagonist is ook geen origineel personage. Qua uiterlijk lijkt hij nog het meest op een gothic hoofdrolspeler in een derderangs actiefilm, terwijl zijn stem zo krampachtig griezelig probeert te klinken dat je hem niet serieus kunt nemen.

Dat is ook een belangrijke zwakte van de game: alles is zo over de top dat het bijna hilarisch in plaats van choquerend is. Dat terwijl Hatred volgens de ontwikkelaar een statement had moeten zijn tegen politieke correctheid in games.

Jezelf identificeren met een massamoordenaar is natuurlijk lastig, maar de Antagonist is zo onpersoonlijk en cliché dat je geen greintje sympathie voor hem en zijn beweegredenen kunt opbrengen. Het gaat puur en alleen om hoeveel slachtoffers hij maakt.

Daarmee komen we bij het tweede probleem van het spel: het vermoorden van burgers. In het begin voelt dit wat vreemd aan en brengt het zelfs een zekere spanning met zich mee. Dat gevoel verdwijnt alleen al gauw wanneer je beseft dat het spel deze mensen alleen als objectives ziet.

Om verder te komen in de game, moet je namelijk objectives voltooien. In vrijwel alle gevallen gaat dit om het doden van een bepaald aantal burgers. Hoe verder je komt, des te eentoniger dit wordt; schiet op zoveel virtuele schietschijven om op nog meer te mogen schieten.

Niet dat dit zo makkelijk is: al snel krijg je de politie op je dak en moet je oppassen voor slachtoffers die terugschieten. Dit leidt vaak tot frustratie: soms kun je niet zien wie je waarvandaan beschiet, omdat agenten zich soms buiten het beeld bevinden (de donkere graphics helpen ook niet echt mee).

Mocht je voortijdig het loodje leggen, hetzij door kogels, hetzij door een politiewagen die je vanuit het niets doodrijdt, dan start je weer aan het begin van het level. Als je net een missie waarbij je tachtig burgers moest doodschieten had volbracht, kun je dat nu weer opnieuw doen.

Wel is het mogelijk om met respawn points weer tot leven te komen, zonder het hele level weer van voren af aan te moeten spelen. Deze respawn points kun je krijgen door optionele objectives te voltooien.

De optionele missies zijn gelukkig wel een stuk gevarieerder dan de hoofdmissies. Denk hierbij aan het binnenvallen van een tienerfeestje en iedereen aan gort knallen, of een treinongeluk veroorzaken om extra slachtoffers over de kling te jagen.

De respawn points die je met optionele missies kunt verdienen zijn hard nodig, want dát je een keer doodgaat staat vast. Niet alleen worden de wetsdienaren die je tegenkomt steeds gevaarlijker, ook de bar slechte besturing zorgt ervoor dat je meerdere keren sterft.

De Antagonist doet nauwelijks wat je hem opdraagt. Het was al een uitdaging om de kelder in het begin van de game te verlaten. Als je het dan ook nog eens tegen gewapende vijanden moet opnemen, raak je al snel gefrustreerd.

Niet dat die vijanden zo slim zijn. Zo is er een situatie waarbij agenten rechtstreeks een brandende ruïne in rennen om vervolgens levend verbrand te worden. Verder komt het ook voor dat agenten één voor één een trap oplopen, waardoor ze ondanks de besturing gemakkelijk zijn neer te maaien.

Is er dan helemaal niets goeds aan Hatred? Dat ook weer niet. De graphics, hoewel ze meestal vrij donker zijn, geven het spel de juiste sfeer mee. Bij ontploffingen, die je bijvoorbeeld veroorzaakt door op auto’s te schieten, licht de omgeving op in verder schaars voorkomende kleuren.

Daarmee zijn alle pluspunten wel genoemd. Hatred is te cliché om serieus te worden genomen, te over de top om schokkend te zijn, te gebrekkig om een goede game te zijn en te eentonig om interessant te blijven.

Hatred is, kortom, vlees noch vis; een game die je met recht mag haten.