Hardcore Never Dies Review - Eindelijk een goede Nederlandstalige film?

Een film over de hardcore subcultuur in Nederland, is dat wel een goed idee? Vandaag bespreken we de film en of dit een noemenswaardige toevoeging is aan het oeuvre van de al niet zo ontzettend goede Nederlandse films.

Het verhaal volgt Michael, een stereotype tiener die rebelleert tegen zijn strenge, Rotterdamse ouders door zijn heil te zoeken in precies datgene wat zij proberen te voorkomen. Dit wordt allemaal maal tien gedaan als hij vervolgens meer op gaat trekken met zijn broer Danny. Danny is het huis uitgegooid en is inmiddels heel diep verwikkeld geraakt in het wereldje van Hardcore. De introductie van dit genre wordt goed gedaan, doordat Michael functioneert als iemand die nog niet bekend is met het genre (net zoals nieuwkomers die de film kijken en ook voor de eerste keer meegetrokken worden in die wereld). De escapades van de broeders beginnen onschuldig maar vallen al behoorlijk gauw in de soep. De film verandert Michael van een ietwat puberend joch naar een man verwikkeld in de complexe wereld van de criminaliteit.

Hardcore Never Dies probeert met zijn rauwe coming-of-age verhaal, geworteld in de gabbertijd van de jaren negentig, een duik te nemen in de subcultuur van kaalgeschoren koppen en harde beats. Helaas slaagt de film er niet in om echt te overtuigen, en in plaats van een diepgaande verkenning van de gabbercultuur, blijft het steken in oppervlakkige stereotypen en clichés.

Het tijdsbeeld wordt weliswaar subtiel weergegeven met enkele verwijzingen naar de nineties, zoals verschillende gaming consoles en tv-beelden van die tijd. De film lijkt helaas toch beperkt te zijn tot oppervlakkige weergaven van de gabbercultuur, en er worden kansen gemist om meer diepte toe te voegen. Iconische referenties zoals dj Paul Elstak of Thunderdome lijken volledig over het hoofd te worden gezien, waardoor de film een gemiste kans is om echt nostalgische gevoelens op te roepen bij degenen die de gabbercultuur hebben beleefd.

Michael, gespeeld door Joes Brauers, doet zijn best, maar het script biedt weinig ruimte voor diepgang. Zijn broer Danny, als het vrijgevochten rolmodel, komt over als een cliché drugsdealer zonder veel nuance. Het verhaal biedt weinig verrassingen, en je ziet al van mijlenver aankomen welke richting het opgaat.

De soundtrack, hoewel bedoeld om een cruciaal element van de film te zijn, slaagt er niet in om de kijker volledig mee te nemen. Het contrast tussen klassieke muziek en zogeheten gabberhouse voelt soms geforceerd aan, en de muziek lijkt eerder een oppervlakkige toevoeging dan een organisch onderdeel van het verhaal.

Al met al komt Hardcore Never Dies over als een film die moeite heeft om zijn potentieel waar te maken. Het voelt als een oppervlakkige poging om de gabbercultuur tot leven te brengen, met weinig diepgang in zowel het verhaal als de personages. Voor een film die de levendige en energieke wereld van hardcore wil vastleggen, blijft het helaas steken in een teleurstellend, voorspelbaar ritme. Hardcore mag dan misschien niet sterven, maar deze film slaagt er niet in om echt tot leven te komen.

Dit soort verhaallijnen hebben we al vaker gezien, en Hardcore Never Dies slaagt er niet in om hier een frisse draai aan te geven. De personages in de film zijn niet bijzonder goed uitgewerkt, en hun ontwikkeling voelt geforceerd en voorspelbaar aan.