Grudge Match (film) Review

Een nieuwe komedie van Warner Bros. met Robert de Niro en Sylvester Stallone in de hoofdrollen. Dat klinkt als een garantie voor succes, zeker als je je bedenkt dat de twee heren deze keer elkaar de grond in mogen stampen in een boksgevecht. Samen met de talentvolle nieuwkomer Kevin Hart lijkt de Grugde Match een zeer sterke komedie te gaan worden, maar kan die combinatie de verwachting van het publiek waar maken?

In de Grudge Match nemen boxers Henry 'Razor' Sharp (Sylvester Stallone) en Billy 'The Kid' McDonnen (Robert de Niro) het tegen elkaar op in een epische wedstrijd waar heel Pittsburgh over praat. Beide heren winnen één keer, maar er komt een abrupt einde als Henry besluit te stoppen. De wedstrijd blijft voor tientallen jaren onbeslist, totdat de jonge zakenknul Dante Slate Junior (Kevin Hart) verschijnt en de twee wilt samenbrengen voor een allesbeslissende wedstrijd. De twee rivalen stemmen in op het aanbod en de voorbereiding kan beginnen.

Goede grappen mogen niet afwezig zijn in een degelijke komedie, echter ontbreekt het nogal aan grappen in The Grudge Match. Uiteraard werd er af en toe gelachen om de hyperactieve Dante Slate Junior of om de cynische opmerkingen van Henry, toch bleven de grote lachbuien uit. Er was meer sprake van af en toe grinniken dan echt lachen om wat er gebeurt.

Daardoor lijkt de film ook erg lang te duren. Je zit op je stoel te wachten op een volgende grap, maar daar moet je soms heel lang op wachten. Het begin van de film start sterk door een hoog tempo en veel grappen, maar na een half uur was het lachen voorbij en nam de film een serieuzer karakter aan. In plaats van komische situaties zie je voor een groot deel hoe hard de twee boxers zich voorbereiden op het gevecht. Ze kiezen beide een andere strategie en je volgt de rivalen van dag tot dag. Je kunt zelfs bijna spreken van een documentaire in plaats van een komedie, want grappige momenten blijven uit.

Van de grote sterren mag je op z’n minst een goede prestatie verwachten. De vrolijke Kevin Hart doet het uitstekend met zijn hyperactieve gepraat, en ook Robert de Niro komt heel geloofwaardig over, zeker wanneer de spanningen in het verhaal oplopen. Dat kunnen we overigens niet zeggen van Sylvester Stallone. Het leek net alsof hij helemaal geen zin heeft in de rol, want alles komt erg monotoon over. Geen wonder dat onze 'Razer' genomineerd werd voor de slechtste acteur bij de Golden Raspberry Award.

Over monotoon praten gesproken, daar kan actrice Kim Basinger ook wat van. Zij speelt de rol van de oude geliefde van Henry, maar je vraagt je halverwege de film echt af of zij wel weet wat liefde is. Wanneer er intieme woorden tussen de twee worden uitgewisseld, ontbreekt het soms compleet aan emotie aan de kant van Basinger. Uitspraken zoals: “jij bent voor mij de ware” of “ik wil je nemen” zijn gewoon tenenkrommend als je dat niet de goede manier kunt brengen.

Een goede komediefilm kun je Grudge Match niet noemen. Het draait namelijk niet om de wedstrijd die de twee rivalen gaan uitvechten, maar de focus van het verhaal ligt meer op het privéleven van de boxers Henry en Billy. Henry worstelt met zijn liefdesleven en bij Billy staan familiebanden op het spel. Er zijn veel komediefilms die grappen en komische momenten combineren met drama, een voorbeeld hiervan is Crazy, Stupid, Love. Er is een goede verhouding tussen drama en komedie in die film. Bij Grudge Match overheerst drama echter enorm, en in combinatie met weinig grappen was er voor de kijker nauwelijks sprake van een komedie.

Daarnaast is er ook sprake van symboliek in Grudge Match. Twee oude mannen hebben een doel voor ogen en werken daar heel hard aan. Van een oude zak groeien zij weer terug naar een boxer met scherpe reflexen, en je merkt bij beide sporters heel veel doorzettingsvermogen. Het is mooi om een dergelijke ontwikkeling te zien bij je hoofdpersonages, alleen moet de uitwerking wel goed zijn. Dat is niet gelukt in Grudge Match. Af en toe komen die komische elementen wel terug, maar die zijn zo stereotyperend en voorspelbaar dat je er gewoon niet om kunt lachen. Hierdoor is die balans tussen drama en komedie verstoord, en dat is jammer.

The Grudge Match is een matige komedie, mede door de tegenvallende acteerprestaties, het trage verloop van het verhaal en de afwezigheid van goede grappen na het begin van de film. De voorspelbare grappen deden de film ook niet goed. Alleen Kevin Hart weet met zijn acteertalent de komedie erin te houden. Na een sterk begin gaat de film meer richting de kant van drama en is de komedie voor lange tijd heel ver te zoeken. Grudge Match gaat meer over oude liefdes, familiebanden en symbolische waarden. Jammer genoeg zijn die elementen ook niet goed uitgewerkt, waardoor de film in zijn geheel toch wel tegenvalt.