Gravity Rush Review

Zwaartekracht. De natuurwet die ons ervan weerhoudt te vliegen, of ondersteboven te lopen. Misschien wel zo verstandig, want het is belangrijk met beide benen op de grond te staan. Maar wat nou als jij je van die regel zou kunnen ontdoen? Hoe zou dat zijn? Daar kom je in Gravity Rush achter.

Gravity Rush begint met het aanzicht van een bewusteloze jongedame, vergezeld van een kat. Het arme meisje weet wie noch waar ze is, maar ontdekt al gauw dat ze bijzonder is. Of beter gezegd dat haar kat, die de naam Dusty krijgt, bijzonder is. Dusty stelt de heldin namelijk in staat om de zwaartekracht te negeren en te zweven en lopen waar ze maar wil. Dit blijkt al gauw een handig trucje, aangezien een hulpeloos jongetje op het punt staat een zwart gat ingezogen te worden. Met het nodige zweefwerk weet de vergeetachtige vedette het ventje te redden. Daarop krijgt ze de naam Kat opgespeld en wordt ze gebombardeerd tot lokale superheldin.

Zweven tot je erbij neervalt
Al snel raakt Kat verstrikt in het reilen en zeilen van het dorpje Hekseville en het is aan jou, de speler, om Kat te begeleiden tijdens de vele – vaak verwarrende – avonturen. Op het eerste gezicht is dit een doodgewone derdepersoons game in een open wereld; je beweegt het personage voort met de linker stick en het rechter pookje laat de camera soepel om haar heen zwiepen. Zodra je de schouderknoppen in acht neemt, merk je echter dat dit absoluut geen doodgewone game is. Een druk op de rechterschouderknop doet Kat namelijk gewichtsloos boven de grond zweven, waarna je de camera kunt gebruiken om ergens op te richten. Dat gebouw aan de overkant van de straat bijvoorbeeld. Een volgende aanraking van dezelfde schouderknop laat de heldin als een kogel op het gebouw afschieten. Maar in plaats van tegen de muur te klappen en als een baksteen naar beneden te vallen, landt Kat sierlijk tegen het gebouw en staat ze op. De camera draait en plotseling is de muur nu de vloer.

Het hierboven beschreven concept houdt in dat Kat van elke muur en elk plafond haar ondergrond kan maken. Althans, voor een bepaalde tijd. Wanneer de linksboven afgebeelde meter leeg is, valt Kat wel degelijk als een baksteen naar beneden. Het concept levert natuurlijk vele mogelijkheden op, en Gravity Rush weet deze op geslaagde wijze uit te buiten. Je kunt immers letterlijk overal komen, wat een nieuw niveau van exploratie mogelijk maakt. Het is dan ook een verstandige keuze van Sony om van het spel een open wereld te maken.

Om je ontdekkingslust aan te moedigen en alles uit de game te halen, is dit spel voorzien van een heus upgradesysteem. Heel Hekseville is voorzien van talloze kristallen waarmee je vervolgens je zweeftijd kunt verlengen, of je aanvallen sterker kunt maken. Een connectie met Crackdown is natuurlijk al gauw gemaakt, waarin je tevens de vrijheid krijgt om te gaan en staan waar je maar wilt, ondertussen punten verzamelend. Dat bedenker Keiichiro Toyama, bekend van Silent Hill en Siren, Crackdown als invloed noemt is dan ook niet gek.

Een aangenaam dorpje
Het zoeken naar de kristallen is een heerlijk serene bezigheid en je zult tussen verhaalgedreven- en zijmissies met veel plezier door de stad zweven. Wel moet gezegd worden dat Gravity Rush je opvallend weinig verplicht daadwerkelijk op muren en plafonds te lopen; het merendeel van de tijd gebruik je Kats krachten om door de lucht te zweven. Dat mag de pret echter niet drukken, want het is een absoluut genot om zorgeloos door het prachtig vormgegeven Hekseville te zweven. Het geheel is gehuld in een steampunkachtige stijl met cell-shaded graphics, waardoor Hekseville een bijzondere sfeer meekrijgt. Bovendien is de stad opgedeeld in verschillende districten, die elk weer een eigen gevoel overbrengen.

Dat gevoel wordt sterk beïnvloed door de geweldige muziek, die per district duidelijk verschilt. Van een lekker vrolijk deuntje in het ‘Pleasure Quarter’ – dat ons op een of andere manier een beetje aan de film George in the Jungle doet denken – tot de lichtelijk onheilspellende staccato’s van de ‘Industrial Zone’. Op audiovisueel gebied zit het dus absoluut goed. Toch willen we de verscheidene cutscènes benadrukken. Die laten niet alleen de grafische pracht van Gravity Rush goed zien, maar worden deels als een comicboek gepresenteerd. En zoals het een echt strip behoort, kun je door de plaatjes scrollen door ze middels het touchscreen ‘om te slaan’. Een erg leuke en geslaagde toevoeging, want het superheldengehalte wordt op die manier nog eens flink onderstreept.

Vechten met de zwaartekracht aan je zij
Aangezien we dus met een superheldin spelen, kan het nodige vechten natuurlijk niet uitblijven. Tegenstanders gewoon tegen de vlakte slaan is er echter niet bij; ook op dit gebied spelen Kats giften een belangrijke rol. Ze is weliswaar in staat om op de grond middels vierkantje de nodige trappen uit te delen, maar erg effectief is het niet. Nee, veel slimmer is het om eerst een stukje de lucht in te zweven en pas dán op vierkantje te drukken. Dat heeft namelijk als gevolg dat Kat zich met uitgestrekt been als een afgeschoten kogel op de vijand werpt, hetgeen veel meer schade doet. Bovendien hebben tegenstanders vaak enkel zwakke plekken die vanuit een hoge positie te bereiken zijn, waardoor een luchtaanval onvermijdelijk wordt.

Frustratie
In theorie werkt dit systeem prima, maar in praktijk blijkt het helaas vaak lastig vijanden goed te raken. De game tracht je te helpen met een auto-aim, maar die blijkt niet opgewassen tegen de minste beweging van een vijand. En omdat je niet zelf kunt sturen wanneer je een ‘Gravity Kick’ uitvoert, zul je vaak je doelwit missen. Bovendien worden er in de latere levels dikwijls dozijnen projectielen tegelijkertijd op je afgevuurd, waardoor het erg lastig én frustrerend kan worden een vijand te raken. Het is gelukkig niet zo dat vechtgedeeltes de hele game verpesten. Sterker nog, als je een monster na vele frustrerende pogingen verslaat, is de voldoening vaak enorm. Desalniettemin staat het vechtsysteem garant voor de nodige woedeaanvallen. Zeker wanneer je je realiseert dat sterven wordt afgestraft door middel van opvallend lange laadtijden die eigenlijk alleen dan echt om de hoek komen kijken.

En toch hebben we Gravity Rush met veel plezier uitgespeeld. Daar mogen we het toffe concept en de geslaagde audiovisuele stijl grotendeels voor bedanken, maar ook het verhaal. Hoewel Kats avontuur bijna evenveel stappen opzij als vooruit maakt raakten we toch erg geïnteresseerd in de gebeurtenissen die Hekseville teisterden, alle vreemde plotwendingen en het verleden van Kat. Het is dan ook jammer dat veel gamers aan het einde van de ongeveer tien uur durende tocht – zijmissies daargelaten – met vragen zullen blijven zitten. Hoewel er wel degelijk van een einde te spreken valt, blijven meerdere vraagtekens onbeantwoord. Maar ja, zoals het een echte superheldin betaamt, voegt dat alleen maar toe aan Kats mysterieuze origine.

Avontuur met hobbels en een onduidelijk einde
Gravity Rush laat vanaf het eerste moment zien dat het iets bijzonders is. Het mysterieuze hoofdpersonage, de prachtige stijl, de bijzondere mogelijkheden; het spel sleept je meteen mee in een wazig maar interessant avontuur. Onderweg zul je wat hobbels tegenkomen in de vorm van frustrerende gevechten, maar de open wereld maakt veel goed. Het onduidelijke einde zal spelers wellicht wat verward achterlaten, maar desondanks is dit avontuur het doorlopen waard.