Column: Je had je veel eerder druk moeten maken om Switch 2 Game-Key Cards

Niet al het nieuws rondom de Switch 2 is zonder controverse. Zo zijn veel mensen niet blij met Game-Key Cards, fysieke kaartjes waar de game niet daadwerkelijk op staat. De onvrede is niet onterecht, maar eigenlijk is het te laat om er nu boos om te worden.

Games worden steeds vaker digitaal gekocht, maar bij Nintendo-platformen gaan er nog bovengemiddeld vaak fysieke games over de toonbank. Maar bij een aantal Switch 2 games krijg je het kaartje dat in je fysieke doosje zit vooral voor de vorm. Op een Game-Key Card staat namelijk (bijna) geen data voor de game.

In plaats daarvan dient het kaartje in feite als jouw toestemming om de game te downloaden en vervolgens te spelen. Het is eigenlijk een digitale game waarbij je alsnog een kaartje nodig hebt. Voordeel is dat je de game, in tegenstelling tot een ‘pure’ download, kan doorverkopen. Nadeel is dat je nooit zeker weet of je eerlijk gekochte game nog beschikbaar is.

Want net als met een ‘pure’ downloadgame, kun je een titel die je via een Game-Key Card speelt, alleen (her)downloaden zolang de uitgever de benodigde data beschikbaar maakt op een server. Besluit een uitgever dat het klaar is met een game, dan moet je maar hopen dat hij nog op je systeem gedownload is, anders is er geen legitieme manier meer om hem te spelen.

Er is dan ook de nodige kritiek op Game-Key Cards vanuit groepen die het bewaren en archiveren van games belangrijk vinden. Die kritiek is niet onterecht: de bestaanszekerheid van een game keldert als hij niet daadwerkelijk op een disc of kaartje staat. Maar het lijkt wel alsof mensen een veel groter probleem maken van Game-Key Cards dan van nagenoeg hetzelfde probleem bij andere uitgevers.

Een fysieke drager waar bijna niets opstaat is namelijk zeer zeker niet uitgevonden door Nintendo. Het is er met de jaren bij een flink aantal uitgevers ingeslopen. Activision zet bijvoorbeeld vaak maar een fractie van Call of Duty op het schijfje. Aangezien games waarbij je nog een download moet uitvoeren ook bij Xbox vrij gebruikelijk zijn, is die praktijk sinds de overname gewoon doorgegaan.

Ook andere grote uitgevers maken zich er in meer of mindere mate schuldig aan. EA, Warner Bros. en Ubisoft, om er maar een paar te noemen, hebben allemaal recent games uitgebracht die niet zonder extra download te spelen waren. Daar was ook wel kritiek op, maar je zag er een stuk minder over dan bij de Game-Key Cards voor Switch 2.

De extra kritiek nu Nintendo het doet lijkt ermee te maken te hebben dat het bedrijf er heel openlijk voor uitkomt dat Game-Key Cards bestaan: andere uitgevers hebben niet eens echt een naam voor het fenomeen. Dat die naam er bij Nintendo wel is, maakt, in combinatie met de slordige communicatie over de Switch 2, dat mensen de indruk krijgen dat alle games alleen op Game-Key Cards staan. In werkelijkheid is het een keuze van de uitgever.

Dat wil natuurlijk niet zeggen dat Nintendo hierin volledig onschuldig is. Third-party uitgevers lijken er namelijk ook vrij massaal voor te kiezen om games uit te gevan als Game-Key Cards. Dat doet toch vermoeden dat Nintendo het een heel aantrekkelijke optie maakt. Een aantal third-party games dat is aangekondigd voor Switch 2 is op andere platformen vrij groot en het kan zomaar zijn dat een kaartje met voldoende ruimte voor die games duur is of zelfs niet bestaat.

Een game verdelen over twee kaartjes zal ook niet per se een makkelijke optie zijn. Je ziet af en toe nog wel games met meerdere discs, maar dat is vaak op platforms waarbij de hele game eerst van de disc naar de interne opslag wordt gekopieerd voor je kunt spelen. De Switch en vermoedelijk ook de Switch 2, lezen games direct van de cartridge.

Je mag zeker teleurgesteld zijn in Nintendo vanwege Game-Key Cards. Juist Nintendo-fans houden vaak van een fysiek exemplaar en er is weinig in te brengen tegen het argument dat een game die niet in zijn geheel op een fysieke drager staat op de lange termijn slecht te bewaren is.

Maar je teleurstelling of woede was een stuk waardevoller geweest als hij eerder was gekomen. Bij de eerste uitgever die maar een deel van de game op het schijfje of de cartridge zette, had flinke online verontwaardiging misschien nog wat uitgehaald. Maar de praktijk van incomplete games is inmiddels zo gebruikelijk bij zoveel uitgevers, dat je je af kunt vragen of er nog wat aan te doen is.