Generator Rex: Agent of Providence Review

Generator Rex: Agent of Providence kwam in 2011 uit, maar dat wil niet zeggen dat we hem zijn vergeten. De game is op zijn eigen manier erg gedenkwaardig. Dat komt vooral door hoofdpersoon Rex.

En wie is er nou niet bekend met Rex? “You see that smooth looking guy right there? That’s me. Name is Rex. I make machines go out of my body, but you probably knew that.” Dat is het eerste wat je krijgt te horen als je de game opstart. Nou, Rex, niet iedere volwassene is bekend met je. Je bent waarschijnlijk populairder onder de tienjarige tekenfilmkijkers, terwijl je game een PEGI-klassering van twaalf heeft.

Generator Rex: Agent of Providence is gebaseerd op de animatieserie Generator Rex die op Cartoon Network te zien is. De hoofdpersoon, Rex dus, gaat als tiener met speciale kracht door het leven. Zo kan hij een zwaard uit zijn armen tevoorschijn toveren, net als een kanon en hamervuisten. Daardoor rekent de wereld regelmatig op hem als er weer eens een gevaar schuilt. Maar voor de rest is hij een doodnormale jongen die geïnteresseerd is in de liefde en grappen maakt.

Broederliefde
In het maken van grappen is Rex niet een held. Het is vooral kinderachtig en storend, en die keren dat je om de game lacht, is het op een moment dat het niet gepland is. Zo zegt Rex wanneer hij zijn broer Caesar probeert te redden: “Hold on brother, I’m coming!” Door de belachelijke voice-acting misinterpreteer je die tekst volledig.

Dat is meteen het grootste deel van het verhaal: het redden van je broer. Daarnaast is er ook nog een blauwe artefact dat je uit de handen van de vijand moet zien te houden. Lukt je dat niet dan is de wereld in gevaar. Hoe en wat, dat ontgaat je volledig doordat het verhaal totaal niet interessant en erg rommelig gebracht wordt. En zo zijn er nog wel meer dingen die volledig misgaan.

Rex deelt zweepslagen uit
Het is zonde dat uitgever Activision het tot zo’n zooitje liet komen. Generator Rex heeft namelijk de beschikking over een interessant en krachtig wapenarsenaal. Naast de eerdergenoemde krachten, kan de protagonist ook nog op geschikte momenten gigantische schoenen die hard trappen oproepen. Wanneer hij genoeg energie van tegenstanders heeft verzameld, kan hij extra sterke wapens opwekken. Dat zijn de blast caster, een grote zweep, de bad axes, die je als een malle verwoestend om je heen laten draaien, en de funchucks, waarmee je af en toe een fikse klap uitdeelt.

Nog een grotere bende
Dat klinkt allemaal goed natuurlijk. Maar als je dan daadwerkelijk het strijdveld betreedt, maakt het per tegenstander niet uit wat je nou inzet. Hamerarmen tegen een snelle, magere vijand, of een zwaard tegen een dikke, trage opponent, het kan gewoon. Twee punten maken dat mogelijk: de moeilijkheidsgraad en de technische zwakte.

Want, wat is Generator Rex toch makkelijk. Doodgaan is moeilijker dan overleven. Het is nog raarder dan dat het klinkt, want dood zul je gaan. Die keren dat je dat overkomt, laat de techniek je in de steek tijdens het springen. Rex springt wel zo ontiegelijk stijf, onnatuurlijk en laag, dat je wel eens de overkant mist. En wanneer je dan in de gleuf valt, leg je het loodje. Ook al is de val maar één meter in het water.

Déjà vu
Dat geeft ook direct aan hoe verschrikkelijk de game wegspeelt. Alles staat van tevoren vast, je hebt geen enkele keuzevrijheid en keer op keer beleef je déjà vu-momenten. Je denkt klaar te zijn in de strijdarena, bewandelt het tienmeterlange pad en komt vervolgens weer in de volgende strijdring. En zo gaat het het hele spel door. Vijf uur lang. Zo repetitief dat je er wel haast depressief van wordt.

Het regent Achievements
Maar gelukkig word je zo’n beetje iedere vijf minuten opgevrolijkt. Achievements zijn de krachten die je door de moeilijke tijd heen sleept. Voor de eenvoudigste opdrachten krijg je al punten. Alleen al voor het complementeren van de makkelijke tutorial beloont de ontwikkelaar je al met vijftien punten. Kijk, dat geeft al aan hoe slecht ze de game zelf vinden.

Weg!
Het is een heel karwei om Generator Rex uit te spelen. De hoofdpersoon kan maar niet ophouden met slechte grappen vertellen, het hele verhaal boeit totaal niet en de gameplay is onwijs repetitief. Gezien het wapenarsenaal dat Rex tot zijn beschikking heeft, is dat zonde te noemen. Er had meer ingezeten, maar uiteindelijk is dit nou precies zo’n geval dat je je ergste vijand nog niet gunt.