Front Mission Evolved Review

Ontwikkelaar Square Enix stapt met Front Mission Evolved af van het role-playing genre in de Front Mission franchise. In plaats hiervan krijgen we te maken met een third-person shooter. Heeft Square Enix hier slim aan gedaan, of konden ze beter bij het oude vertrouwde RPG-genre blijven?

Met Front Mission Evolved reizen we naar het jaartal 2171, 50 jaar na het grote avontuur in Front Mission 5: Scars of the War. De technologie is niet stil blijven staan en landen hebben zich verenigd in grootschalige geopolitieke eenheden. Er is nog altijd geen wereldvrede rond dit jaartal en dat zien we direct terug in het begin van het verhaal. Er wordt namelijk een orbitale lift, een lift van de aarde naar de ruimte, van de United States Navy (USN) vernietigd. Dit heeft tot gevolg dat het USN-leger wordt ingezet om verdere dreiging te neutraliseren.

Op jacht
Tot zover heb jij, Dylan Ramsey, niets met het verhaal te maken, maar dat verandert al snel. Terwijl je net in de huid van dit personage gekropen bent, krijg je het bericht door dat je vader in gevaar is. Als jonge engineer stap je in een Wanzer, de grote robots waar het allemaal om draait, en ga je op zoek naar je vader. Maar al snel wordt de indruk gewekt dat je vader overleden is. Diegene die hier verantwoordelijk voor is moet uiteraard gestraft worden. Dit heeft een achtervolgingsrace tot gevolg die bijna het hele verhaal in beslag neemt.

Je krijgt in het begin van het verhaal direct te maken met de harde realiteit, tientallen boosaardige robots die jou en je team het leven zuur proberen te maken, met de nadruk op jou. Ook al vecht je samen met meerdere teamgenoten, de slechteriken hebben het 99% van de tijd vooral druk met jou. Dit heeft verder geen grote gevolgen, aangezien de moeilijkheidsgraad niet al te hoog ligt, maar het is wel een puntje van kritiek.

Maak je Wanzer beter
Wanneer je tientallen vijanden in puin hebt geholpen, kom je aan het eind van elk level een eindbaas tegen. Hier wordt het al een tikje moeilijker, maar met de juiste bescherming en wapens kom je een heel eind. Er zijn behoorlijk veel mogelijkheden wat dat betreft. Op je beide schouders en in beide handen is er plaats voor geweren, van mitrailleurs tot bazooka's. De armen, benen en het torso kunnen opgewaardeerd worden, waardoor het meer tegenstand biedt tegen de kogels en dergelijke zodat ze minder snel kapot zullen gaan. Dit alles dien je te kopen met geld, wat verdient wordt met het uitmoorden van de vijand.

Vijand weet telkens te ontkomen
Bij het vorderen van het verhaal kom je meerdere keren dezelfde tegenstanders tegen. Vaak maken deze personages deel uit van het eindstation van een level, waar er overigens vijf van zijn. Net op het punt dat jij van plan bent om nog een lading raketten af te vuren waarmee jij de vijand zal vernielen, loopt het gevecht ten einde en weet de erg verzwakte tegenstander met een glimlach weg te komen. Dit komt een paar keer voor met dezelfde personages, wat toch wel gaat storen. Puur om het principe dat het dezelfde personages zijn die steeds op het nippertje weg komen met altijd weer een standaard zin.

Jouw acties hebben totaal geen invloed op het verloop van het verhaal en soms sluiten tussenfilmpjes zelfs helemaal niet goed aan op wat jij daarvoor hebt gedaan. Aan het einde van het verhaal wordt bijvoorbeeld een inmiddels goede vriendin in trans gehouden door de vijand. Daardoor keert de vriendin zich tegen jou en neem je het op dat moment op tegen twee vijanden. Het leek mij het slimst om eerst de kwaadaardige vriendin uit te schakelen om daarna de echte vijand aan te pakken. Zo gezegd, zo gedaan. Beiden zijn in puin geholpen en je krijgt een nieuw tussenfilmpje te zien waarin de 'vriendin' vrolijk een geweer tegen je hoofd houdt en eruit ziet alsof er nooit op haar geschoten is. Totaal niet logisch naar mijn idee.

Het leven na de singleplayer
Afgezien van dat speel je het complete verhaal redelijk snel uit. Gelukkig zit je niet altijd alleen maar in je grote Wanzer, want je moet ook met je eigen benen enkele gebouwen door om verder te geraken. Ook mag je enkele keren vanuit een steeds terugkerende helikopter helemaal los gaan op de vijanden. Wanneer de singleplayer afgelopen is, kun je online aan de gang. In vier verschillende modi kun jij jouw eigen Wanzer aan de rest van de wereld tonen, of je kiest een Wanzer die al voorgeprogrammeerd is. Met de welbekende modi Deathmatch, Team Deathmatch, Domination en Supremacy kun je helemaal los gaan in de virtuele robotwereld.

Audio en visueel
Deze gevechten zien er niet dermate spectaculair uit dat je mond ervan open valt, al zien de tussenfilmpjes, waar er overigens best veel van zijn, op sommige momenten wel erg strak uit. Zo is er toch een best groot verschil visueel gezien tussen de gameplay en de tussenfilmpjes waardoor je na het zien van zo'n filmpje toch wel even moet slikken als je weer zelf aan de gang mag met je Wanzer. Grafisch is het geen hoogvlieger, maar zeker ook geen laagvlieger. Wat audio betreft moet het de volgende keer wel een heel stuk beter. De teksten van de personages herhalen zich behoorlijk vaak, maar ook acties die je uitvoert worden niet altijd even netjes door de speakers gestuurd.

Jammer van de minpunten
Zoals gezegd hoef je niet op een RPG te rekenen, je beleeft de game vanuit derde persoons perspectief en je belandt in een achtervolgingsrace die het hele verhaal in beslag neemt. Hier ben je circa zeven uur mee zoet, niet echt lang. Grafisch kan het veel beter en het geluid moet zeker veel beter kunnen. Desalniettemin knalt deze game lekker weg, al mocht de afwerking ook wel van een hoger niveau zijn. Al met al een leuke game, maar niet om voor de volle mep aan te schaffen.