Fragile Dreams: Farewell Ruins of the Moon Review

Ontwikkelaar Tri Crescendo heeft onze harten al enkele malen veroverd met sterke Role Playing games en komt nu wederom met een RPG naar Europa. Of deze titel onze harten ook weer verovert kun je in deze recensie lezen.

Somber verhaaltje
Fragile Dreams speelt zich af in een tijd waar de wereld op de rand van verwoesting staat. De meeste mensen zijn verdwenen en de dorpen liggen veelal in puin. Jij bent Seth, één van de overlevenden in deze post-apocalyptische wereld. Je woont bij een man die je eigenlijk amper kent, maar toch als grootvader ziet. De beste man overlijdt echter, waarbij hij een brief voor je achterlaat met de melding dat je naar het oosten moet vertrekken. Daar staat namelijk een hoge toren met, naar alle waarschijnlijkheid, andere overlevenden. Hier begint jouw avontuur, zonder duidelijk doel, in een vernietigde wereld.

Je komt in deze wereld niet veel levenden meer tegen. Je komt daarentegen wel veel dingen van overledenen tegen. Als je deze dingen meeneemt naar een van de vele savepoints, welke eruit zien als kampvuurtjes, kun je de gedachten van de vorige eigenaar horen. Op deze manier ben je toch niet helemaal alleen in de wereld en ontrafel je stukje bij beetje het verhaal van de game.

Naast de gedachten van de doden heb je een hulpje bij je, genaamd de de PF, die je via de speaker in de Wiimote tips en hints geeft over je huidige doel, als je de deze tegen je oor houdt. Hiermee maakt de game direct lekker gebruik van één van de unieke mogelijkheden van de controller.

Onhandige besturing
De rest van de besturing van de game doet dit ook, en je krijgt hier steeds een wel erg welkome uitleg bij. De besturing is namelijk niet de allermakkelijkste, wat de game op sommige momenten absoluut niet lekker toegankelijk maakt. Het lopen gaat bijvoorbeeld met het knuppeltje op je Nunchuk en door met je Wiimote te wijzen kan je de camera besturen. Dit laatste is soms erg onhandig, omdat je op dezelfde manier je zaklamp bestuurt en hiermee dus nogal eens in de knoop komt.

De besturing is echter niet alleen onhandig bij het rondkijken, maar ook tijdens het vechten is er het een en ander niet lekker uitgewerkt. Je moet namelijk met je Wiimote naar de vijand wijzen, wil je deze kunnen raken, als je met de A-knop een paar klappen uitdeelt. Doe je dit niet, dan sla je wel, maar gruwelijk mis. Aan de besturing rammelt het dus hier en daar, maar aan het ontdekken van de vijanden is veel meer tijd besteed.

Bekend sfeertje
Als je namelijk dicht in de buurt van een vijand komt, zal je Wiimote geluid gaan maken. Dit is niet bij heel veel games zo en het scoort dus direct extra punten voor de game. Hoe dichter je bij de vijand komt, des te harder de spookgeluiden, die overigens erg goed zijn, natuurlijk worden. Dit systeem werkt erg fijn en is vooral erg gemakkelijk bij de onzichtbare vijanden die je tegenkomt.

Zoals je wellicht al in de gaten had, is het grootste gedeelte van de wereld namelijk niet meer in leven. Je zult dus op regelmatige basis geesten tegenkomen die je eerst met je zaklamp moet ontdekken, voordat je ze kunt verslaan. Dit, en de vooral donkere setting van Fragile Dreams geeft direct een gemengd sfeertje weer van Silent Hill en Fatal Frame met een vleugje RPG erbij.

Deze game draait dan ook niet om de vele vrolijke kleuren in de omgeving of de epische gevechten, want deze zijn er simpelweg niet. Sfeer is het kernwoord van deze game, maar mooie plaatjes mag je natuurlijk ook verwachten. Als je eenmaal buiten bent merk je dit vooral. Hoe somber alles er binnen ook uitziet, des te geruststellender het is om buiten in het maanlicht rond te lopen. Grafisch doet deze game het dan ook erg goed op de Wii.

Leuke stijl, maar niet te diepe missies
Naast de mooie en sombere omgevingen, zul je natuurlijk veelal naar je personage en de vijanden kijken. Fragile Dreams heeft een heerlijke anime stijl tegen vooral schetserige achtergronden van dezelfde stijl. De stemmen en de soundtrack van het spel zijn ook allemaal aansluitend op de stijl. Zo zullen de geesten je plagend roepen en heeft jouw personage het typerende jongensstemmetje. De muziek is vooral lekker rustig en droevig wat goed bij het thema past. Het is tenslotte nog steeds een post-apocaliptische setting.

Het verhaal is lekker mysterieus en droevig en hierin is alles ook wel goed, maar de missies die je krijgt zijn redelijk oppervlakkig te noemen. Veelal ben je op zoek naar voorwerpen om verder te komen zoals een sleutel. Daarnaast zijn de RPG elementen in het spel ook niet heel erg sterk aanwezig. Het enige wat je echt zult merken is dat je sterkere voorwerpen zult vinden.

Hierdoor wordt dit spel voor de echte doorgewinterde RPG-speler niet meer dan een tussendoortje, maar is het wel een geschikte titel voor iemand die geen zin heeft om een ingewikkeld verhaal te volgen en steeds maar weer ervaringspunten te verdelen over een aantal krachten.

Niet top, maar zeker geen flop
Door de toegankelijkheid wat betreft het verhaal heeft Tri Crescendo de game open gesteld voor mensen die geen te diepe verhalen willen, maar de echte RPG-gamer eigenlijk een beetje tekort gedaan. Fragile Dreams is dan ook niet de sterkste game wat betreft diepgang, maar toch erg vermakelijk geworden. Wat betreft de sfeer en grafisch gezien over het algemeen doet de game het erg goed op de Wii en ook qua geluid is er absoluut niets mis. Jammer genoeg laat de game qua besturing wat steekjes vallen, waardoor je soms wat gefrustreerd raakt. Toch is het wel aan te raden deze game eens te proberen, ook al is het maar omdat je niets om handen hebt.