For Honor Review - Brute slachtpartijen

Zwaarden, speren en katana's. Deze wapens vormen de basis van de nieuwste titel van Ubisoft: For Honor. Neem het online op tegen andere krijgers en laat zien wie er de sterkste is. Weet deze nieuwe IP stand te houden tussen al het voorjaarsgeweld? De For Honor review geeft antwoord op die prangende vraag.

De Middeleeuwen waren, zeker vergeleken met nu, geen pretje. De leefomstandigheden waren dikwijls beroerd, en men was constant in gevecht met elkaar. Ubisoft moet dit ook opgemerkt hebben en gebruikt dit tijdperk als setting voor haar nieuwste IP: For Honor. Hierin neem jij de controle over een machtige krijger, en probeer je al jouw tegenstanders een kopje kleiner te maken.

Daarbij kies je meteen aan het begin een factie uit waarvoor jij in de game zal gaan strijden. De wereld van For Honor schotelt een fictieve versie van de eerdergenoemde Middeleeuwen voor, waar drie partijen in een constante clinch liggen. De Vikingen, ridders en samoerai strijden allen om zoveel mogelijk land in bezit te krijgen en de andere partijen van de kaart te vegen.

Alle acties die je vervolgens in de game maakt, zullen invloed hebben op de uitkomst van deze zogenoemde Faction War. For Honor is een game die gefocust is op zijn online componenten en een vereiste internetverbinding is dan ook benodigd om de game op te kunnen starten en te spelen. Wie deze vechtgame dan ook voor de singleplayer had willen halen, komt aardig bedrogen uit.

Want hoewel For Honor drie korte singeplayer campagnes bevat, kunnen deze beter gezien worden als een veredelde tutorial voor het echte werk in de multiplayer arena. Elke campagne introduceert strijders van een bepaalde factie en laat je met deze krijgers stoeien. Ideaal om de kneepjes van het zwaardvecht-vak te leren (en leuk om samen te doen middels aanwezige co-op.) De combat van For Honor is namelijk een stuk diepgaander dan je in eerste instantie zou denken.

De kern van de gameplay die in For Honor te vinden is, draait om het zoeken van de juiste hoek om aan te vallen. Tijdens elk gevecht verschijnt er een schildje naast jouw karakter die laat zien welke hoek je aan het verdedigen bent. Wil je aanvallen, dan kijk je waar jouw tegenstander verdedigt en sla je in een andere hoek toe. Het is dus niet een kwestie van simpelweg de trigger spammen, zoals dat bij Assassin’s Creed regelmatig wel het geval was.

Nee, timing en strategie is essentieel bij het willen winnen van een strijd in de game. Je moet goed kunnen reageren op jouw tegenstander, en eigenlijk al twee stappen vooruit denken. Dankzij een breed aanbod aan verschillende combo’s per karakter, zijn er in ieder geval genoeg moves die je kunt inzetten tijdens het vechten. Die combo’s verschillen ook nog eens per karakter.

De game heeft bij launch namelijk twaalf verschillende krijgers; vier per factie. Elke krijger heeft zo zijn specialiteit en speelt weer net iets anders dan de rest. Zo kun je bij elke factie aan de slag met een meer wendbare maar zwakkere soldaat, maar als je meer van het rechttoe rechtaan bent dan zijn er ook karakters aanwezig met meer pantser en zwaardere wapens.

Verder zijn er items te vergaren die jouw stats weer verder kunnen manipuleren. Door deze diversiteit biedt For Honor veel diepgang met zijn gameplay, en dat is misschien wel het sterkte punt van de game. Door de vele trucs die je kunt uithalen lijkt For Honor enorm op games als Mortal Kombat of Street Fighter, maar dan met een Mario 64-transformatie. Het slagveld is driedimensionaal, en je kunt je vrij begeven over het strijdtoneel.

Hoewel je bovengenoemde content in de singleplayer dus voor het eerst onder de knie kunt krijgen, blijft de multiplayer de grootste uitdaging als speler. Hier kun je het niet alleen opnemen tegen vijandelijke bots, maar je hebt tevens de mogelijkheid om de strijd aan te gaan met menselijke tegenstanders.

Dit doe je in de verschillende modi, die her en der wat van elkaar verschillen. Duel en Brawl zijn de meest intensieve modi, aangezien je hier een-op-een of in teams van twee direct het gevecht opzoekt in kleine arena’s. Skirmish en Elimination bieden een wat grotere ervaring door teams van vier tegen elkaar op te zetten. Het klapstuk is echter Dominion, waarbij twee teams van vier strijden om drie verschillende punten op de kaart.

Dit omdat Dominion de meeste actie en spektakel op het scherm tovert. Overal lopen minions rond die je helpen in jouw strijd om de overwinning, en er komt nog een extra tactiek kijken bij het overnemen van de vlaggen op het speelveld. Maar hoewel dit enorm vet klinkt, is het niet de leukste content die je in For Honor te spelen krijgt. Niet voor iedereen tenminste.

Dominion is door zijn opzet namelijk erg chaotisch. Overal zijn explosies te zien op het scherm en je rent vooral als een kip zonder kop van punt naar punt. Daarbij wordt je hier regelmatig omsingeld door meerdere spelers, om vervolgens genadeloos in de pan gehakt te worden. Het doet de gameplay van For Honor simpelweg geen eer aan. Iets dat de meer kleinschalige modi veel beter doen.

De combat in For Honor is gefocust op een-tegen-een situaties, en wanneer er drie man om jou heen staan is het erg lastig om lang stand te houden. Daar is de manier van vechten gewoon niet voor bedoeld. Maar zelfs in de gevechten waar je maar één tegenstander tegenover je hebt, loopt nog niet alles altijd zoals je zou willen. Karakters in For Honor voelen namelijk nogal lomp en traag aan.

Dit merk je aan de snelheid van het lopen, maar ook de mate waarin acties verricht worden. Wanneer jij een tegenstander probeert neer te beuken, lukt dit soms niet omdat hij al een aanval heeft ingezet. Dit terwijl jouw actie hem eerder raakt dan dat zijn aanval-animatie is voltooid. Ook zijn er soms slagen die niet aankomen, terwijl dit wel had moeten gebeuren.

Wellicht heeft het deels met de online-connectiviteit te maken, die via een peer-to-peer systeem werkt, en dus verre van ideaal is. Verbindingen worden nu via spelers geregeld en hierdoor is de oeroude host-migration weer terug. Maar ook gedoe met NAT-types die ervoor zorgen dat vrienden soms niet eens mee kunnen spelen zorgen voor een vieze nasmaak. Eentje die er niet had hoeven zijn, maar die hopelijk met wat extra aandacht van de ontwikkelaar nog verholpen gaat worden.

Want op papier is For Honor een enorm sfeervolle game, en eigenlijk een genre op zichzelf. De diepgang en variatie binnen de combat in de game is prijzenswaardig en het biedt spelers genoeg mogelijkheden om krijgers af te wisselen en te meesteren. Daarbij bevat de game een korte maar vermakelijke singleplayer die je tevens samen kunt doorkruisen.

Ook de modi in de multiplayer hebben voor elk type speler wel wat te bieden. Van intieme duels tot aan grootschalige slagvelden in Dominion. Het is vooral de technische kant die teleurstelt. Zo voelen de krijgers lang niet altijd even responsief aan en de verbindingsproblemen zouden ook niet voor mogen komen. Daarmee is For Honor zeker vermakelijk, maar heeft het nog even tijd - en enkele updates - nodig om de topper te worden die het kan zijn.