Final Fantasy VII Remake Intergrade Review: Nu ook op PC

Final Fantasy VII Remake Intergrade brengt één van de meest geliefde videogameverhalen aller tijden voor het eerst officieel naar de PC. Ruim twee jaar nadat de hervertelling zijn weg baande naar PS4 en PS5. Maar hoe goed houdt dit verhaal op na vijfentwintig jaar?

Final Fantasy VII Remake hervertelt het verhaal van Cloud en zijn vrienden. Cloud is een voormalig supersoldaat van Shinra, het grote bedrijf dat praktisch heerst over de machtige stadstaat Midgar. Nu is hij een huursoldaat die wordt ingehuurd door verzetsleger en terroristengroep Avalanche, waar zijn jeugdvriendin Tifa lid van is.

Dat klinkt als een hoop, of niet? Het eerste uur van de game is misschien een beetje verwarrend, maar uiteindelijk is het eigenlijk prima te volgen. Het land wordt geregeerd door een machtig bedrijf dat langzaam de planeet dood aan het maken is voor winst. De terroristen verzetten zich hiertegen, en Cloud is door hen ingehuurd. Vrees ook niet dat je iets gemist hebt. Elke Final Fantasy is een verhaal op zich, geheel los van de rest van de games en in een andere wereld.

Ben je een Final Fantasy veteraan, dan is er nog steeds een hoop te ontdekken in de Remake. Het introduceert namelijk een metanarratief dat hint naar meer veranderingen in de toekomst. Zonder teveel weg te geven brengt het bepaalde vragen naar boven die ons enthousiast maken voor Rebirth volgende winter. Maar we stellen je deze vraag: kan het beroemde moment misschien voorkomen worden?

Je wordt meteen geïntroduceerd aan Cloud, een blonde mooiboy met een diepe achtergrond en een gestunte persoonlijkheid. Gelukkig hebben de karakters van andere personages aanzienlijk meer kleur. De gespierde leider Barret laat zijn passie gauw overvloeien tot woede, maar is eigenlijk een grote goedzak die het beste voor heeft met de wereld en veel liefde heeft voor zijn dochtertje. Wedge voelt zich minderwaardig, maar is bereid ver te gaan voor zijn vrienden. Jessie flirt graag met Cloud, maar heeft ook haar carrière als actrice opgegeven nadat haar vader ziek werd. Als je het originele spel gespeeld hebt komen deze namen je misschien bekend voor, maar Final Fantasy VII Remake zet de zijpersonages veel meer in de spotlight.

Zodoende komt Midgar flink tot leven. Het heeft karakter. Het is iemand die ertoe doet. En de eerste keer dat je dat goed voelt is tijdens de walk of shame, nog geen uur in het spel. Als terroristen hebben jullie net een fabriek opgeblazen, en de explosie was veel groter dan je verwachtte.

De game dwingt je dan langzaam door de schokkende gevolgen van jouw acties te lopen. Geweld heeft, zelfs met de beste intenties, altijd een prijs. Een boodschap die er meteen in wordt gehamerd. Maar Avalance kan niet stoppen, het bestaan van de planeet staat op het spel. Dus vechten jullie voort, soms door de tranen heen.

Heftig, maar Final Fantasy VII Remake weet gelukkig dat veertig uur aan misère teveel is. De game heeft een goed gevoel voor humor, en er zijn ook een hoop luchtige momenten die een glimlach op je gezicht kunnen zetten. Vooral de bonding momenten tussen Aerith (of Aeris als je een hardcore fan met een sterke mening bent) en Tifa zijn hartverwarmend. En het helpt natuurlijk dat de game er prachtig uitziet.

Daarmee bedoelen we niet alleen dat de personages allemaal aantrekkelijk zijn, hoewel dat ook absoluut het geval is. Cloud zou niet met de helft van zijn emotionele afwezigheid wegkomen als hij niet die diepe, blauwe ogen had. En het eeuwige debat van Tifa versus Aerith gaat nog altijd voort. Voor ondergetekende is het Tifa, zonder twijfel.

Wij hebben het vooral over de graphics. Dat de game 100GB inneemt op onze PC verbaast ons niets. Modellen zijn prachtig vormgegeven, en de toch wel luide klederdracht en haarstijlen die we gewend zijn van Final Fantasy wordt hier gepresenteerd op een manier die gek genoeg niet ongepast voelt. Ook Midgar ziet er schitterend uit. Nou ja, je speelt natuurlijk voor een groot gedeelte in de modderige en grijze slums van de stad. Maar de slums hebben wel karakter.

Dit komt wel met een kleine asterisk waar we een beetje gas terug moeten nemen. Het betreft de lipsync. Voor de hoofdpersonages is het meestal prima, en in de cutscenes hebben we er helemaal niets op aan te merken. Maar hetzelfde kunnen we niet zeggen voor minder belangrijke personages. Het is soms zelfs zo slecht dat het ons aardig af kon leiden. We hadden gehoopt dat dit gefikst zou zijn in de port naar PC, maar helaas.

Final Fantasy VII Remake neemt het idee van XV en perfectioneert het. Remake combineert op een interessante manier hack and slash actie met turn-based aspecten. Gewoon aanvallen, afweren en ontwijken gebeurt allemaal in real time. Maar ondertussen bouw je ook een balkje op (je ATB).

Als een personage een vol balkje heeft kan die een speciale actie uitvoeren. Daarvoor kies je in turn-based stijl in je eigen tijd wat je wil doen, en wie daarbij je doelwit is. Ondertussen jongleer je op Mass Effect/Dragon Age stijl verschillende personages. Spreekt dit je allemaal niet zo aan, dan kan je de difficulty altijd op 'classic' zetten voor een meer turn-based ervaring.

Maar wat ons betreft speel je Final Fantasy VII Remake in zijn ware, actievolle vorm. De gameplay werkt namelijk verrassend goed. Ontwijken kan soms lastig zijn, maar naast dat is het heerlijk. En op Cloud heb je een counter, dus afweren werkt toch beter.

Het level- en vooral wapensysteem is ook erg aangenaam. In veel games krijg je een nieuw wapen, en verlies je die meteen in je inventory. Maar niet in Final Fantasy VII Remake. Wapens levelen met je mee, en ze hebben ook allemaal een unieke skill die je na een aantal gebruiken kan vrijspelen voor alle andere wapens. Hierdoor word je aangemoedigd alles in ieder geval te proberen, zonder dat iets ooit irrelevant wordt.

Materia levelen kan soms voelen als jongleren met meer voorwerpen dan je zou willen, omdat ze allemaal apart XP verdienen. Maar over het algemeen is het interessant. Omdat deze twee systemen gebruikt worden in plaats van een klassiek levelsysteem kan je alle personages flink op jouw smaak aanpassen. En dat is altijd goed.

Als je bekend bent met het JRPG genre verwacht je waarschijnlijk al een lange game. Nou valt Final Fantasy VII Remake enerzijds wel mee met zijn grofweg 40 uur, maar het is niet weinig. Zeker als je het vergelijkt met moderne games die toch een zekere focus hebben op verhaal. God of War (2018) is grofweg 20 uur, en de twee The Last of Us games zijn ook zoiets. Da's toch de helft.

En dat voel je. Voor sommige spelers zal Remake zeker te lang zijn. Vooral de gameplay slaagt er niet om 40 uur te boeien. Ook Clouds emotionele afwezigheid begint in het laatste deel van de game toch wat te storen, ondanks dat hij wat op begint te warmen. De game voelt soms lang om lang te zijn, in plaats van dat de lengte een functie heeft. Ook omdat er weinig afleidingen in zitten. Er zijn twee minigames die best prima zijn, maar waar je na een minuutje of vijf toch wel op uit bent gekeken.

En dan hebben we het nog niet over de side quests. De game pusht je aardig om alles te doen. Zeker ook omdat je ten aller tijde kan zien welke quests je nog niet af hebt gemaakt, zelfs als je de hele quest nog niet ontdekt hebt. En de bonus voor alles doen is, toegegeven, best goed. Maar man, wat zijn die quests saai.

Het zijn allemaal fetch quests, combat quests of combinaties daarvan. En verwacht ook niet de goed geschreven Witcher 3 quests. Dit zijn duidelijk dingen die gemaakt zijn om je even bezig te houden zonder echt te intrigeren.

Natuurlijk zijn jullie hier ook en misschien wel voornamelijk voor de port naar PC, want die is recentelijk uitgekomen. We gaven al aan dat de game 100GB is, wat natuurlijk aan de grote kant is. Dit komt door de graphics, en wat ons betreft is het dat dubbel en dwars waard. Ziet het er mooier uit dan op PS5? Nou nee. In ieder geval niet dat we gemerkt hebben.

Wij speelden op hoge graphics met 60FPS, geheel zonder problemen. De game crashte een keertje na een boss fight, waarna we het hele gevecht en wat dingen ervoor opnieuw moesten doen. Maar aangezien het daarna niet meer gebeurd is vermoeden we dat het een uitzondering is op de regel. Houd er alleen wel rekening mee dat wij een 1500 euro PC hebben die ongeveer een jaar oud is, dus doe daarmee wat je wil. Wel hebben we maar 16GB RAM en hadden we ondertussen Discord en wat andere browsers op andere schermen open staan. Dit leverde allemaal geen problemen op.

De combat met muis en keyboard werkt eigenlijk best lekker, mits je eerst flink gaat sleutelen aan de controls. Die zijn van zichzelf onhandig, en je merkt meteen dat Final Fantasy VII Remake niet in eerste instantie gemaakt is voor PC. Waarom hebben we IJKL nodig voor cameracontrols als we al een muis hebben? Je kan ze ook niet loskoppelen, want als niet elke functie een knop heeft toegewezen kan je niet spelen. Ohh, en waarom werkt de muis niet in het menu?

Daar staat natuurlijk tegenover dat we de controls flink op eigen smaak aan kunnen passen. Wij hebben block meteen op backpage gezet, want daarvoor zit er een knop op onze muis. ATB acties hebben we op next page gezet, waardoor we alleen op TAB hoeven te drukken voor het menu, E voor interactie met objecten en WASD om te lopen. De rest zit allemaal op de muis. Mocht je hier allemaal niet zo'n fan van zijn, Final Fantasy VII Remake op PC heeft uitstekende controller support.

Dus het basisspel van Final Fantasy VII Remake verliest in lengte, quests en animatie wat puntjes. Maar er is ook de nieuwere Intergrade. Deze DLC voegt twee hoofdstukken toe vanuit het perspectief van Yuffie. Fans zullen haar herkennen als een optionele metgezel die soms behulpzaam is, en soms voor problemen zorgt. Voor de rest; Yuffie is vrolijk, enthousiast en vol energie. Het exacte tegenovergestelde van Cloud, dus. In een langere game zouden we misschien aan haar gaan ergeren als ze zo in de spotlight blijft. Maar in de vijf uurtjes die we met Yuffie doorbrengen bracht ze vooral een glimlach op ons gezicht.

Het is bijna alsof Intergrade alle problemen van Remake neemt en ze oplost of in ieder geval vermindert. Er is nu een tower defence minigame in de vorm van Fort Condor. Het is geen Gwent, maar het was leuk en een fijne afleiding. De lipsync is niet opgelost, maar omdat je eigenlijk alleen belangrijke personages spreekt die veel meer aandacht hebben gekregen zie je het probleem zelden. En de vijf uur voor deze DLC is de perfecte lengte.

Oh, en dacht je dat de muziek in Remake goed is? Dan heb je de jazz blaasinstrumenten en de turtle songs van Intergrade nog niet gehoord. Die zetten we met genoegen de hele dag op. Als Intergrade het niveau van gamedesign is dat we kunnen verwachten van Reborn en whatever Remake 3 gaat heten, dan kunnen wij niet wachten om het te spelen.

Het enige minpunt aan Intergrade is het einde. Het is duister. En hoewel dit prima past met de toon van Final Fantasy VII Remake, kwam het wel erg onverwachts uit de hoek in de veel vrolijkere DLC. Dat gezegd hebbende geeft het Yuffie wel de motivatie die ze misschien nodig heeft om in de vervolgames aan te sluiten bij Cloud en de rest. Maar het had best wat meer aanloop kunnen gebruiken.

Waar Final Fantasy VII Remake net wat puntjes miste om in onze ogen een meesterwerk te zijn, verheft de Intergrade DLC aardig wat. Hopelijk weet Square Enix dat vol te houden, en weten ze de lengte van de volgende twee games wat in te tomen. Toch hebben we ons grotendeels vermaakt, en weet het interessante en bijzondere verhaal van het basisspel ons genoeg vast te houden om ons helemaal door de game heen te krijgen.