Final Fantasy Crystal Chronicles: The Crystal Bearers Review

Na ruim vier jaar in ontwikkeling te zijn geweest is het dan eindelijk zover: Square Enix komt met haar langverwachte game Final Fantasy Crystal Chronicles: The Crystal Bearers. Wij hebben voor jou gechecked of deze game het wachten waard was.

Eindelijk aan de slag
De Final Fantasy reeks kent al een heel aantal games, waarvan het grootste gedeelte wel goed te noemen is. Naast de standaard Final Fantasy reeks is Square Enix ook begonnen met een reeks games in de Crystal Chronicles serie. Deze games zijn over het algemeen net wat eenvoudiger qua verhaal, maar net zo entertainend als de originele delen.

Vorig jaar kwam de ontwikkelaar met Echoes of Time, welke op zowel de DS als de Wii te spelen was. In deze game ontdekte je hoe de kristalziekte ontstond en ging je zelfs op zoek naar een geneesmiddel. Deze game moest de honger naar The Crystal Bearers stillen en dat is gelukt. Nu is dan eindelijk de beurt aan Final Fantasy Crystal Chronicles: The Crystal Bearers, welke het verhaal gewoon weer oppikt in een RPG die echt weggelegd is voor de fans van de franchise, maar ook voor de liefhebber van RPG ’s in het algemeen.

In dit nieuwe Wii avontuur kruip je in de huid van Layle, een jongen die ingehuurd is door het Lilty Koninkrijk om een luxe passagiersschip te escorteren. Hij is een zogeheten ‘Crystal Bearer’, die een kristal in zijn lichaam heeft zitten; in dit geval op zijn rechterwang. Deze kristallen zorgen ervoor dat de drager bepaalde krachten heeft die een normaal persoon niet heeft. Daarom wordt er ook nog aan getwijfeld of deze personen redders of juist vervloekten zijn.

Het passagiersschip dat je bewaakt wordt ineens aangevallen door monsters. Hierdoor kom je direct al bij het eerste originele deel van de game terecht. Er start namelijk een minigame, waarbij je de vijanden op je scherm moet verslaan. Dit doe je door de Wiimote op de vijand te richten, waarna je ze met de B-knop neer kan schieten. De game heeft nog meer van dit soort minigames, welke je tijdens het verhaal vanzelf moet spelen. Dit is een aangename afwisseling tijdens de gameplay die toch al snel twintig uur in beslag neemt.

Eenvoudige besturing
De besturing in de game zelf is ook erg eenvoudig en deze wordt je zelfs uitgelegd, zodra je met beide voeten op de grond staat. Je kan met het knuppeltje op de nunchuk rondlopen of rennen. Als je tijdens het rennen met de Wiimote schudt, zal je een rol in die richting maken. Met de A-knop op de Wiimote open je kisten en deuren, terwijl je met de vierpuntstoets de camerastand aanpast. Dit laatste is soms erg vervelend om te moeten doen en dan voornamelijk tijdens de gevechten.

Het is natuurlijk niet alleen maar lopen en rollen in deze game. Je hebt namelijk ook telekinese tot je beschikking, waarmee je objecten of personen op kunt tillen en kunt gooien. Hiervoor moet je op je doel richten en de B-knop ingedrukt houden. Als de meter vol is, kun je het object verplaatsen of weggooien. Dit loopt allemaal lekker soepel in de game en dat moet ook wel, want het is je enige wapen tegen de talloze vijanden die je tegen zult komen.

Vijandje gooien
Al deze vijanden zul je natuurlijk moeten verslaan als je het einde van de game wil bereiken. Square Enix heeft bij deze game gekozen voor een real-time gevechtssysteem, waarin je dus niet op je beurt hoeft te wachten om te slaan. Je kunt echter niet zomaar op een vijand gaan raggen, want je hebt geen wapen. Het enige wat je kunt doen is de vijanden van links naar rechts gooien of ze simpelweg met objecten bekogelen. Dit is wel origineel gevonden, maar het wordt op den duur minder leuk.

Daarnaast zul je, na het verslaan van de vijanden, een zogeheten ‘Miasma Stream’ moeten sluiten. Dit is een spoort portaal, waar de vijanden uitkomen. Als je deze sluit, zal je een voorwerp ontvangen. Die je dit niet, krijg je natuurlijk ook niet, maar dan gaat de Miasma Stream uiteindelijk wel gewoon weg.

De vijanden die je tegenkomt zullen je wellicht bekend voorkomen. Zo zul je het aan de stok krijgen met de bekende cactusjes uit de franchise, maar ook met de gigantische Bahamut. Hiervoor moet je natuurlijk wel klaar zijn, anders overleef je het gevecht niet.

Verbazingwekkend mooi
Daarom zijn er allerlei winkeltjes over de wereld verspreid, waar je accessoires en bijvoorbeeld emblemen kunt kopen. De accessoires zorgen ervoor dat je bijvoorbeeld immuun bent voor stank of gif en de emblemen kun je achter op je jas plaatsen, maar ze maken je verder niet sterker. Ze zorgen er dus alleen maar voor dat je er wat leuker uitziet.

Wat overigens erg aangenaam is bij deze game, is dat echt álles er gruwelijk goed uitziet. Alles is erg gedetailleerd uitgewerkt en loopt vloeiend. De personages in de game die niet zo belangrijk zijn, zien er zelfs op en top uit. Daarnaast is ook de soundtrack in de game meer dan in orde en het stemacteerwerk van hoge kwaliteit. Dit mag natuurlijk ook wel bij een game die ruim vier jaar in ontwikkeling is geweest, maar toch is het verbazingwekkend mooi als je het met sommige andere Wii games vergelijkt.

Halve multiplayer modus
The Crystal Bearers biedt ook een multiplayer mogelijkheid aan. Een tweede speler kan met de Wiimote op bepaalde punten in de game meespelen. Op deze manier is het mogelijk om twee objecten tegelijk te manipuleren. Jammer genoeg kan de tweede speler niet heel vaak meedoen en zijn de mogelijkheden dus erg beperkt. Toch is het leuk om een tweede speler mee te laten doen als je bijvoorbeeld vastzit, maar hiervoor had Square natuurlijk geen mogelijkheid voor een extra controller hoeven geven. Al met al is dit stukje van de game een beetje verspilde moeite.

Kort maar krachtig
The Crystal Bearers is een erg aangename game die er bijzonder goed uitziet maar wel een paar kleine minpunten heeft. Zo is het soms vervelend om de camera aan te moeten passen in de game en is de toevoeging van speler twee een beetje zinloos. Het feit dat je slechts telekinese en dus geen wapens hebt, gaat op den duur vervelen, maar de aanwezige minigames zorgen wel weer voor wat afwisseling. Uiteindelijk duurt de game een kleine twintig uur, wat precies goed is bij deze game en het is dan ook een aanrader voor iedereen die graag een RPG speelt, en dan in het bijzonder de fans van de franchise. Hoe dan ook, de game was het lange wachten meer dan waard!