Fable: The Journey Review

Fable: The Journey is een bijzondere game binnen de Fable-franchise. Niet alleen is het de eerste big budget Fable die voor de Kinect gemaakt wordt, het is ook de laatste Fable-game waarbij bedenker Peter Molyneux betrokken is. Een waardig afscheid?

Fable: The Journey draait om de zigeuner Gabriel, vijftig jaar na de gebeurtenissen van Fable III. De aan een ogenschijnlijk chronische slaapstoornis lijdende jongeman wordt van zijn rondreizende groep gescheiden en komt al snel de blinde ziener Theresa tegen, een bekend figuur binnen de Fable-reeks. Theresa wordt achterna gezeten door een bepaald kwaad – onheilspellend The Corruption genaamd – en het is aan de weinig welwillende Gabriel om haar te assisteren en de wereld te redden. Tot zover het verhaal, dat eigenlijk niets schokkends doet. Belangrijker is het feit dat deze game zich geheel met Kinect laat besturen, hetgeen grote gevolgen heeft voor de speelwijze van het spel: de vrijheid van de speler is enorm ingeperkt.

Aan het lijntje van Lionhead gebonden
Waar totale vrijheid om te gaan en staan in de vorige Fable-games tot een centraal punt verheven was, ben je in The Journey grotendeels aan een vooraf bepaald pad gebonden. Her en der is het mogelijk om een klein uitstapje te maken en optionele stukken te ontdekken, maar voor het overgrote deel volg je je lot zoals ontwikkelaar Lionhead Studios dat heeft uitgedacht. Deze beperking is ook terug te zien in de keuzevrijheid. De keuze tussen goed en kwaad is ditmaal grotendeels voor je gemaakt, waar je in de vorige games veel meer invloed had op het verloop van het verhaal en de ontwikkeling van het karakter.

Natuurlijk is dit meer beperkte verhaal geen probleem wanneer het spel voor de rest weet te overtuigen. Op het gebied van uiterlijk kunnen we fans van de serie in ieder geval geruststellen: Albion, de wereld van Fable, heeft er nog nooit zo mooi uitgezien. Grafisch maakt het spel een sterke indruk en het vermakelijke ontwerp van de personages en vijanden zorgt gegarandeerd voor een glimlach. De omgevingen zijn van hetzelfde kaliber en tijdens de vele ritjes die je met je paard en wagen zult maken, kun je volop genieten van de prachtige omgevingen. Albion is simpelweg een prachtige wereld en nergens komt dat beter tot uiting dan in The Journey.

Paardje rijden
Zoals gezegd kun je van de wereld genieten tijdens ritjes met paard en wagen. Deze ritjes zijn een frequent onderdeel van het spel en dienen dikwijls om je van rust te voorzien, na een intensief gevecht achter de rug te hebben. ‘Intensief’ mag je hier overigens letterlijk nemen, want Fable: The Journey vraagt door middel van Kinect daadwerkelijk actie van je. Paardrijden doe je bijvoorbeeld door de teugels een flinke zwiep te geven. Door je linkerhand naar achter te trekken stuur je vervolgens naar links. Vrij simpel, niet? Het levert niet de meest precieze besturing, maar het werkt doorgaans prima.

Wapperen met je armen!
Pas op het moment dat je in een gevecht belandt komen je ware krachten om de hoek kijken. Gabriel beschikt namelijk over magische krachten en kan via speciale handschoenen – eigenlijk zijn het gauntlets, zoals de game op lachwekkende wijze duidelijk maakt – behoorlijke schade aanrichten. Zo schiet je een stroombal af door je dominante hand op te steken en naar voren te duwen. Door je met je andere arm je borst af te schermen (zoals je zou doen als iemand je aanvalt) blokkeer je aanvallen. De meeste bewegingen voelen erg natuurlijk aan en brengen een gevoel van immersie teweeg; het voelt doorgaans logisch om de acties uit te voeren op de wijze die The Journey voorschrijft.

Door de immersieve werking is deze Fable-game op momenten heerlijk om te spelen. Wanneer je bijvoorbeeld de aanval van een vijand blokkeert met je arm, het schild van de vijand vervolgens met diezelfde arm wegtrekt en daarop met je dominante hand een speer in het weerloze monster werpt, voel je je een badass. Veel vaker voel je je helaas meer als een gefrustreerde idioot. De Kinectbesturing weigert namelijk dikwijls bewegingen correct te registreren, waardoor aanvallen alle kanten opvliegen. Vaak komt dit probleem midden in een gevecht voor, waardoor het vermoeden ontstaat dat Kinect misschien toe is aan een betere bril; het ene moment is elk gericht schot raak, het volgende moment worden onze precieze bewegingen als spastische stuiptrekkingen geregistreerd.

Het hoeft niet gezegd te worden dat in dergelijke situaties de immersie compleet doorbroken wordt en plaatsmaakt voor woede en frustratie. Een andere negatieve emotie die zich in The Journey aanbiedt is milde verveling. Het spel bestaat voor het overgrote deel uit paardrijden en vechten, aangevuld met enkele simpele puzzels en eindbazen. Geen van beide elementen is bijzonder uitdagend, aangezien de moeilijkheid van de strijd voornamelijk bepaald wordt door de bereidwilligheid van Kinect en puzzels vaak nauwelijks meer zijn dan drie-op-een-rij. Dit zorgt ervoor dat de gameplay al gauw wat repetitief wordt.

Comfort is het eerste slachtoffer
Het moet overigens opgemerkt worden dat dit Kinect-spel wel gewoon zittend gespeeld kan worden, om vermoeiing en ongemak te minimaliseren. Vanuit dat oogpunt is het des te jammer dat je niet op een lekkere bank of een diepe stoel mag zitten: het beste valt de game te spelen wanneer je je op het puntje van een simpele, rechte stoel bevindt. Comfort, zo ondervonden wij, is dan ook het eerste slachtoffer van Fable: The Journey. Lionheads argumentatie: rechtop zitten is voor helden, onderuitzakken voor hobbes (een bepaald soort vijand). Na een lange dag hard werken is deze game daardoor misschien niet de meest verstandige keuze.

Aan de andere kant staat dit spel wel garant voor heel wat gelach. Want zoals het de Fable-reeks eigen is, vloeit ook dit deel weer over van typisch Britse Lionhead-humor. Zo zorgen de elf-achtige wezentjes die je in verscheidene tempels tegen zult komen voor bijzondere gesprekken. Vooral de discussie tussen twee eeuwenoude elfjes is prachtig: hun oeverloze gekibbel steelt absoluut de show. De prima stemacteurs zorgen ervoor dat er in ieder geval altijd iets leuks te horen is, waarbij fans vooral zullen juichen bij het horen van ziener Theresa. Zij wordt nog altijd door Zoë Wanamaker vertolkt, die de rol ook in de twee vorige delen op haar nam.

Molyneux knallende afscheid?
Fable: The Journey is helaas niet het knallende afscheid geworden dat Molyneux ongetwijfeld voor ogen had. De Kinect-besturing is daarvoor simpelweg te wispelturig, hetgeen zonder twijfel zal leiden tot een boel frustratie. De momenten waarop het spel wél werkt, boksen daar helaas niet tegenop. De prachtige wereld van Albion en de heerlijke sfeer maken dit vooral voor de Fable-fans deels goed, maar desondanks is The Journey niet de Kinect-killer die het had moeten zijn. Zonde.