Eye in the Sky Review (Blu-ray) - Morele Dilemma's

Helen Mirren, Alan Rickman en Aaron Paul spelen een hoofdrol in Eye in the Sky. Regisseur Gavin Hood laat zien dat er meer komt kijken bij een militaire operatie dan vaak lijkt. De bureaucratie, morele dilema's en wettelijke complicaties die meespelen worden in Eye in the Sky zonder pardon blootgelegd. Lees daarover meer in deze Eye in the Sky review.

Eye in the Sky vertelt het verhaal van kolonel Katherine Powell (Helen Mirren), een Britse officier aan het roer van een geheime drone operatie om een groep Keniaanse terroristen gevangen te nemen. Powell ontdekt dat de groep terroristen een zelfmoordaanslag aan het voorbereiden is en besluit dat er direct actie ondernomen moet worden. Net als de Amerikaanse dronepiloot Steve Watts (Aaron Paul) zijn Hellfire-raket wil lanceren, verschijnt er een klein meisje in de kill zone. Een internationaal geschil ontstaat over de morele, politieke en persoonlijke implicaties van moderne oorlogsvoering.

Eye in the Sky confronteert kijkers met een bekend moreel dilema. Is het ethisch verantwoord om levens op te offeren om er meer te redden en zo ja, onder welke omstandigheden? Het begrip collateral damage, ofwel bijkomende schade, is een belangrijke factor in de film. Eye in the Sky blijft dan ook je moreel kompas op de proef stellen.

Wanneer jij de kans hebt om 80 mensen te redden ten koste van één klein meisje, zou jij dat dan doen? Dit soort moeilijke beslissingen, waar bevelhebbers soms dagelijks mee te maken hebben, worden op een meedogenloze wijze getoond. Hood wil met de film de enorme mentale druk laten zien die gepaard gaat met het nemen van bijna onmogelijke beslissingen.

En dan de grote vraag natuurlijk, want wie heeft eigenlijk de macht om zulk soort beslissingen te nemen en hoe verantwoord je dat vervolgens? In Eye in the Sky zien we regelmatig hoe bureaucratische types die verantwoordelijkheid het liefst naar iemand 'hogerop' verschuiven. In de film lijkt men zich voornamelijk druk te maken om hun eigen aansprakelijkheid en wat voor effect de beslissingen op hen hebben.

De uiterst pragmatische Powell ziet het allemaal vrij simpel. Ze doet wat nodig is om zo veel mogelijk mensen te beschermen, als dat betekent dat er één meisje opgeofferd moet worden, dan is dat zo. Helen Mirren speelt deze rol met verve. In Eye in the Sky zien we de plichtbewuste en koele berekenende kant, maar we krijgen ook een glimp van een vrouw die geteisterd wordt door een leven vol moeilijke beslissingen. Alles wordt op een overtuigende manier gebracht en Mirren weet je mee te nemen in haar hoofd, zonder alles té expliciet uit te spelen.

Eye in the Sky krijgt je op het puntje van je stoel. Niet doordat er nou per se zoveel spannends gebeurt, maar juist doordat er maar niets lijkt te gebeuren. De goedkeuring van het lanceren van één enkele Hellfire-raket blijkt een stuk moeilijker dan het zou moeten zijn. Niemand lijkt de verantwoordelijkheid te willen dragen en het verzoek wordt steeds maar weer doorgespeeld naar een ander.

Ondertussen zien we hoe de terroristen hun bomvesten aantrekken en langzaam maar zeker begint de tijd te dringen. Als kijker wordt je meegetrokken in de irritatie die ongetwijfeld speelt bij het militaire personeel dat vanaf het eerste moment al weet wat er moet gebeuren.

Alan Rickman speelt luitenant-generaal Frank Benson, die samen met een aantal politieke leiders en regeringsambtenaren tot een besluit moet komen: vuren we wel, of vuren we niet? Hij wordt geconfronteerd met de bureaucratie van besluitvorming. Meerdere discussies volgen en allemaal lijken ze op niets uit te lopen, ondertussen zien we hoe Benson steeds wanhopiger wordt. Als kijker weet je ook dat er een besluit genomen moet worden, maar door politieke, juridische en morele problematiek blijft dat uit.

Zoals we van de grote Alan Rickman gewend zijn wordt de rol prachtig gebracht. De scène waarin Rickman in een speelgoedwinkel staat om een pop voor zijn dochter uit te kiezen is hilarisch. De typische droge en serieuze manier waarop alleen Rickman dit kan brengen maakt de scène, die er voornamelijk is voor een stukje comic relief, echt af. Ook in zijn laatste rol laat Rickman zien wat een beest van een acteur hij eigenlijk is.

Niet alleen Alan Rickman zet een sterk staaltje acteerwerk neer in Eye in the Sky. Helen Mirren speelt haar rol als koelbloedige en vastberaden kolonel uitstekend. De rol, die in eerste instantie geschreven was voor een man, komt door haar uitstekende acteerwerk echt tot leven.

Aaron Paul laat zien dat hij de rol van Jesse Pinkman uit Breaking Bad achter zich kan laten en ook in een meer dramatische rol uitstekend uit de verf komt, het is dan ook jammer dat we zo weinig zien van het karakter Steve Watts. Ondanks de beperkte screen time, weet Paul het innerlijke conflict van de dronepiloot mooi neer te zetten.

Barkhad Abdi, bekend van Captain Philips, speelt Jama Farah, die de operatie op de grond ondersteunt. Hij is de enige persoon betrokken bij de operatie die ook daadwerkelijk gevaar loopt. Deze rol wordt door Abdi sterk en overtuigend neergezet.

Helaas weet de film niet overal te overtuigen. De aantal scènes in het begin van het film, zorgen er niet voor dat je als kijker een band opbouwt met het meisje Alia dat uiteindelijk zorgt voor al die morele dilema's. We zien haar vrolijk spelen in de tuin en ze krijgt les van haar vader, iets wat in het streng islamitische dorp absoluut verboden is.

Deze scènes zouden ervoor moeten zorgen dat we mee gaan voelen met het meisje en dat we een band opbouwen met haar; ze is tenslotte slachtoffer van een conflict waar ze zelf helemaal niets mee te maken heeft. Helaas wordt dit in de film niet genoeg uitgebouwd, er wordt simpelweg te weinig tijd besteed aan de ontwikkeling van haar karakter. Een gemiste kans, want de basis is zeker goed.

Daarnaast voelt de film af en toe simpelweg traag en saai. Dit heeft aan de ene kant een positief effect omdat je je zo inleeft in de bureaucratische ellende, maar aan de andere kant zorgt dit er ook voor dat je soms je aandacht verliest. Gelukkig is hier alleen sprake van in het begin van de film. Halverwege de film kom je in een stroomversnelling en is je aandacht weer terug.

Eye in the Sky is een film die je aan het denken zet. In de film wordt morele problematiek aan de kaak gesteld en dat roept een hoop vragen op waar geen antwoord op te geven is. Eye in the Sky legt op een genadeloze manier bloot hoe militaire besluitvorming gecompliceerd kan worden en toont aan dat niet elke beslissing zwart-wit is. De combinatie van een strakke montage, sterk acteerwerk en een meeslepend verhaal vormen een mooi geheel dat het kijken zeker waard is.