Narcos seizoen 2 review - Escobar's karikaturale charmes

Narcos seizoen 1 verscheen vorig jaar, overdonderde in tien afleveringen en liet een vacuüm achter. Het eerste seizoen Narcos opnieuw kijken was de enige optie tot sinds kort. En dat deed men waarschijnlijk met veel plezier. Tijd om het nieuwe hoofdstuk te beoordelen met een Narcos seizoen 2 review.

Een serie als Narcos speelt in op je gezonde verstand en rommelt aan je kompas van goed en kwaad. Religie of karma terzijde. Puur uit het opzicht van actie en gevolg, en omdat alles verbonden is: bepaalde acties kennen grote gevolgen. Zeker als je één van de machtigste en meest moorddadige dealers van de wereld bent. Dit seizoen toont hoe Pablo Escobar zijn macht en geld verliest en alsnog moet boeten voor de wandaden uit zijn verleden.

In eerste instantie lichtelijk teleurgesteld na het zien van de trailer van Narcos seizoen 2? Een aantal neppe explosies. Het doet nou eenmaal een bepaalde afbraak aan geloofwaardigheid van de serie. Maar goed, ‘never judge a book by it’s cover’ zeggen de Engelsen dan. Alhoewel, in de huidige maatschappij - waar praktisch alles wordt bepaald door esthetische waarde, is dat een stuk lastiger. Nagenoeg is dit één van de enige minpuntjes in deze Narcos seizoen 2 review.

Gelukkig maakt Narcos seizoen 2 alsnog een hoop goed op dit vlak. Het camerawerk, de composities en beeldspraak zijn telkens een waar genot voor het oog. Er wordt erg slim gespeeld met kleur om de sfeer te bepalen. Dit zie je ook heel duidelijk in de intro, waar de kleuren wit, blauw, en rood de getoonde beelden extra impact geven. Daarnaast is de dood constant aanwezig en spaart het zelfs de meest onschuldige mensen niet. De acteurs, die soms op een nogal macabere en plotse wijze omkomen, ogen daardoor des te meer als stervelingen van vlees en bloed.

Het tweede seizoen begint met een intense openingsscene: Pablo is net uit zijn eigengemaakte ‘gevangenis’ ontsnapt. De nabijgelegen bossen worden overspoeld met zwaar gewapende legereenheden. Een groepje soldaten kamt voorzichtig de donkere jungle uit. Opeens zegt de één tegen de ander: "Ik hoorde dat hij (Escobar) uit de dood is opgestaan."

Even later verschijnt daar opeens Escobar. Nadat ze hem uitdrukkelijk verzoeken om mee te komen, heeft hij maar één antwoord: “Het spijt mij jongens, maar ik kan dit niet laten gebeuren.” Zonder ook maar eens tegengesproken te worden, loopt hij de soldaten daarna rustig voorbij. Om niet te spoilen, worden inhoudelijke zaken over het verhaal verder zoveel mogelijk vermeden in deze Narcos seizoen 2 review.

Zijn reputatie nam destijds inderdaad mythische proporties aan. Steeds minder vanwege zijn filantropische daden en weldoenerij, en steeds meer door z’n wraakzuchtige en psychopatische aard; een kenmerk dat al uitgebreid terugkwam in het eerste seizoen. Maar in het tweede seizoen vergaat dat contrast tussen goed en kwaad niet, want Pablo keert zich in dit seizoen steeds meer tot zijn familie. De menselijkheid van dit monster, evenals de groeiende emotionele onrust, maakt het moeilijk om met onverschilligheid te kijken terwijl hij z'n einde nadert.

Een sterke kant van Narcos is nog ruimschoots aanwezig: je beleeft de serie vanuit verschillende perspectieven, ieder met eigen belangen en doelen. Immers, de wereld is natuurlijk niet zwart of wit. Narcos slaagt erin, zoals series als Dexter of Breaking Bad slagen, om zich in een grijze zone van morele waarden te nestelen en oprechte sympathie bij de kijker te wekken. Een soort van Stockholmsyndroom, maar dan waarbij je gegijzeld voor je TV zit. Het extra pittige sausje van extreem geweld, drama en verraad maakt het des te meer een cocktail van emotionele extremen.

Voor dit alles zijn wel een paar vrijheden genomen door de makes. De verschillende plaatselijke accenten in de serie zijn volgens mensen uit die betreffende Colombiaanse streek (Medellín) verre van correct. Of je deze taal daadwerkelijk spreekt en daar iets van opmerkt is natuurlijk een andere kwestie. Ook komen bepaalde historische feiten minder terug in Narcos, of zijn ze juist verdraaid om sensatie te bevorderen.

Zo wordt een bepaald belangrijk personage uit de vorige serie teruggehaald en niet veel later bruut vermoord. Wat blijkt? Dit klopt maar half, want de moord is erbij verzonnen. Of het de onwetende kijker evengoed raakt? Zeer zeker.

Terugblikkend op Narcos seizoen 2 kan het volgende gezegd worden: als je het eerste seizoen met veel interesse bekeek, dan zal dit seizoen hoogstwaarschijnlijk ook bevallen. Het acteerwerk van Wagner Moura (Escobar) toont een erg machtige man die van zijn voetstuk valt. De toenemende dramatische micro-expressies op zijn gezicht naarmate het einde nadert, evenals de desillusie die geleidelijk z’n realiteit overneemt: gewoon subliem en versterkt met doordachte camerashots.

Vele van de overige rollen zijn uitstekend vertaald, zowel vanuit het Colombiaanse, als vanuit het Amerikaanse kamp. De betrokken DEA-agenten ogen nog steeds geloofwaardig en weten het sterke acteerwerk van vorig seizoen door te zetten. En als je geen genoeg kan krijgen van Narcos trouwens: vanaf volgend jaar komt er een volgend seizoen!