Eternal Sonata Review

Ik zie een meisje, een meisje dat op de rand staat van een hoge bergtop. Ik denk: “Och meisje, hoe je ook heet, als je maar niet valt...” Zij vertelt een verhaal over een jongen. Ik kom erachter dat ze verliefd is op deze jongen. Toch springt ze in het ravijn, maar ze raakt helemaal niet in paniek. Ze vraagt zich af of de jongen haar kushandje ontvangt. Ze denkt van niet. Het beeld springt naar zwart. Ik ben nu al gevleid door dit spel.

Frédéric François Chopin
Het beeld wordt weer lichter en ik zie een mooi grasveld. Mooi is evenwel te zacht uitgedrukt. Het verhaal wordt in kleine stappen verteld. Polka wordt geïntroduceerd. Polka is het meisje dat waarschijnlijk later zelfmoord gaat plegen. Dat blijkt uit het begin. Ik zie aan haar gezichtsuitdrukkingen dat Polka een depressief persoon is en dat ze niet zo gauw blij gemaakt kan worden met andere dingen. Tenuto is de naam van de stad en het telt vele prachtige bezienswaardigheden. Ik neem gauw een kijkje in de stad, het is er gezellig. Ik zie een katje op de bank slapen, ik zie een oma rondscharrelen. Dit is rust.

Dan wordt het beeld weer zwart. Ik zie een jongen die op sterven ligt. Arme jongen. Ik weet zijn naam helaas niet, opnieuw een open plek in dit verhaal. Het lijkt net een film, maar daar komen wij niet voor. Later kreeg ik te horen dat het om Frédéric François Chopin ging, de beroemde Franse componist. We schakelen over naar de wereld van Eternal Sonata, want daar zien we een depressieve Polka. Ze is verdrietig omdat niemand haar wil aanraken, omdat ze een ongeneeslijke ziekte heeft. Ze kan namelijk magie gebruiken. Polka besluit om naar een plekje te gaan met een mooi uitzicht op Ritardondo. Ritardondo is een andere stad in deze verbazingwekkende wereld. Achter Polka staat een onbekende man, ik kijk goed en ik herken hem. Het is Chopin. Chopin vertelt Polka dat ze zich in zijn droomwereld bevindt. Daarbij wordt verklaard dat er een wereld is, een wereld van Eternal Sonata, zoals ik dat eerder heb vermeld. Op het laatst ontmoet ik de jongens Beat en Allegretto, die Gretto wordt genoemd. Beat is een typisch klein jongetje met een hoog stemmetje. Een stemmetje dat hoger gaat dan de toonhoogtes van de liedjes van The Bee Gees.

Toch vraag je je af wat je eigenlijk moet doen in dit spel. Dat wordt pas laat beantwoord. Na ongeveer vier en een half uur spelen kwam ik erachter dat we de Count moesten stoppen met het verspreiden van Mineral Powder. Deze Mineral Powder geneest ziektes, maar is zeer giftig. Het maakt mensen gek en ze zien allerlei dingen waaraan ze dood kunnen gaan. Het groepje (Beat, Frédéric, Gretto en Polka) vraagt zich al af waarom er geen belasting op Mineral Powder zit. Het groepje besluit op pad te gaan naar Forte Castle, waar de kwaadaardige Count Waltz leeft.

Gebruiksvriendelijk
Het is mij opgevallen dat de game zeer gebruiksvriendelijk is. In het begin wordt het verhaal dus haarfijn verteld en alles wordt goed beschreven. Ook kreeg ik een aangename tutorial voor de neus. Na elk chapter dat je hebt uitgespeeld, krijg je een stukje geschiedenisles. Het onderwerp: het leven van Chopin. Ik leer veel dingen over Chopin, de vele plekken waar hij woonde en hoe zijn leven eindigde. Ik vind dat zeer interessant. De (vele) open vragen worden ook op tijd beantwoord, weergegeven in een mooi gedetailleerd filmpje. Het lijkt alsof ik naar een film zit te kijken. Ik voel me als een tevreden klant in een winkel, het gevoel dat je hebt als je zojuist goed bent geholpen door een verkoop(st)er.

Maar voor niet alles geldt het hosanna. De game heeft ook nog wel enkele nadelen. Het spel is erg onduidelijk over wat je moet doen. Ik moest mij bijvoorbeeld naar een riool begeven, maar dat was ik vergeten. Het resultaat: ik kwam terecht in een jungle en ontdekte dat pas toen ik iets nodig had uit het riool. Je kunt geen quest log achterhalen, wat erg jammer is.

Ode aan het camerawerk
Bij de meeste RPG’s is er op het camerawerk heel wat aan te merken. Het loopt niet, het werkt niet. Tot mijn eigen verbazing was ik echter zeer tevreden met het camerawerk van Eternal Sonata. Jij hoeft dat camerawerk niet doen, maar het spel doet het. De camera is zodanig gericht, dat je alles te zien krijgt wat je moet zien. En dat is erg fijn. Toch worden de visuele prestaties tijdens het vechten wel wat minder. Omdat je de camera niet kunt bewegen, krijg je in het begin niet te zien met welke en met hoeveel vijanden je te maken krijgt. Zo kun je je tactiek niet uitdenken, maar moet je het op de gok doen.

Een mix tussen turn-based en tactiek
Tri-Crescendo heeft puik werk afgeleverd, met name met de gevechts-engine. Deze engine bestaat namelijk uit een mix van allerlei elementen die ontleend zijn aan andere RPG games. Je komt dus op je pad allerlei vijanden tegen, soms botst een vijand tegen je aan en soms bots jij tegen een vijand aan. Het gevecht gaat beginnen. Je moet vooral bedenken wát je gaat doen, en hoé je het gaat aanpakken. Eternal Sonata verplicht je om na te denken voordat je wat gaat doen. Ik zelf pakte dat namelijk verkeerd aan: tijdens een boss battle gebruikte ik de beste aanval, maar ik faalde keer op keer. Toen ik eenmaal een video had bekeken, kwam ik tot de ontdekking dat ik eerst van achteren moest aanvallen en pas op het einde de beste, beslissende aanval moest uitvoeren. Na het bekijken van die video begon ik pas te beseffen hoe belangrijk het is om een juiste tactiek te kiezen. Dat maakt Eternal Sonata zo interessant. Je blijft jezelf verbazen.

Aan alles komt een einde
Aan alles komt een einde, niet alleen het leven van Chopin, maar ook de review. Eternal Sonata heeft me verbaasd, verbaasd op veel terreinen. Het blijft boeiend tot het eind. Het verhaal sleept je letterlijk en figuurlijk mee naar het einde. Met name de gevechts-engine is uniek, het haalt je uit een saai ritme en dat is zeer belangrijk voor een RPG. Toch ben ik bang dat dit wat al te exclusief is, en vooral geldt voor een bepaalde doelgroep. Mocht je van dit genre houden, en ook van de Japanse setting, en je hebt van games als Blue Dragon genoten, zorg er dan voor dat je deze game in je bezit krijgt. Je krijgt er geen spijt van.