Enslaved: Odyssey to the West Review

Ontwikkelaar Ninja Theory komt na Heavenly Sword eindelijk weer met een nieuwe game op de proppen. Met Enslaved: Odyssey to the West ruilt zij haar roodharige schone dame in voor een grote, gespierde man die Monkey genoemd wordt. Samen met Trip maakt hij een reisje naar het westen. Is Ninja Theory met Enslaved terug van weggeweest of moet ze nog nodig aan de weg timmeren?

Geforceerde vriendschap
Al meteen in het begin van het verhaal maak jij, als Monkey, kennis met Trip. Deze dame is echter niet meteen gecharmeerd van jou en stelt dan ook haar eigen veiligheid voorop. Na een ontsnapping van het schip waarin jij gevangen zat, zit je echter nog steeds met Trip opgescheept. Om jouw leed nog erger te maken heeft Trip jou een slavenband omgedaan. Deze hoofdband is verbonden met Trip en zodra haar hart stopt met kloppen, zal ook jij sterven.

Dit is het begin van een moeizame vriendschap. Voor een keertje loop je in een game niet achter een meisje aan omdat je een oogje op haar hebt of omdat je met haar samenwerkt. Je loopt alleen maar achter haar aan omdat het moet. De relatie tussen jou en Trip wordt in het begin dan ook op de proef gesteld, maar op den duur gaat het wel een stuk beter en soms wordt het zelf emotioneel tussen jullie.

Net als in de film
In Enslaved volg je eigenlijk het verhaal van Trip. Zij wil naar het westen want daar is haar familie. Jij moet met haar meelopen om haar te beschermen tegen de gevaren onderweg. Overal en nergens staan namelijk robots. Deze komen niet aanrennen uit doodlopende gangen, maar staan gewoon midden op een veld in slaapstand. Zodra je in de buurt komt van deze robots worden ze actief en komen ze achter jou en Trip aan. Je kunt er ook voor kiezen om langs deze robots te sluipen zodat ze niet wakker worden, maar je kunt ook er voor kiezen om de confrontatie aan te gaan. De keus is aan jou.

De relatie tussen jou en Trip wordt in de game ook nog eens erg goed in beeld gebracht. Het lijkt soms wel alsof je een film aan het spelen bent. Dit kan komen doordat de schrijver van het verhaal, Alex Garland, normaal films schrijft. Zijn meest bekende werk is 28 Days Later. Hij heeft het verhaal echter niet helemaal zelf bedacht. De game is namelijk geïnspireerd op de eeuwenoude Chinese legende Journey to the West.

Prachtige beelden
De setting is wel heel anders dan in het historische verhaal. Enslaved speelt zich af in New York, maar dan 150 jaar in de toekomst. De ondergang van het leven zoals wij het kennen ligt al geruime tijd achter ons, je speelt dus in een post-apocalyptische wereld. In tegenstelling tot de grauwe werelden die we normaal in games voorgeschoteld krijgen die ook deze setting kennen, is Enslaved kleurrijk. De hemel is blauwer dan ooit, het gras is even groen als aan de overkant en zelfs de aangekoekte roest op de vergane ijzeren constructies glanst mooi in de zon.

De mensheid mag dan wel voor een groot gedeelte uitgestorven zijn, dit betekent echter niet dat onze planeet er slechter op geworden is. De natuur neemt het weer over en alles fleurt op. Om deze prachtige beelden goed in beeld te brengen laat Trip aan het begin van het level een cameraatje rondvliegen. Eigenlijk is dit om de omgeving te scannen op vijanden en om een eindbestemming vast te stellen, maar stiekem zijn dit mooie rondvluchten om je ogen bij uit te kijken.

Alles wordt ook nog eens mooi weergegeven door de stand van de camera. Bij andere games waar je veel moet klimmen, zoals Tomb Raider, wil de camera nog weleens vervelend doen. Dit probleem heb je bij Enslaved niet. Dit komt niet alleen door het goede camerawerk, maar ook door de opbouw van de levels. Er is duidelijk goed nagedacht over de inrichting van de gebieden. Je zult hierdoor niet vaak vast komen te zitten. Mocht je toch een keertje de weg niet vinden dan kun je zoeken naar glanzende voorwerpen. Bij deze voorwerpen kun je klimmen en door deze te volgen kom je altijd op de goede bestemming terecht. De game is daardoor wel vrij lineair, maar daar zul je je niet veel aan storen.

Simpele gameplay
Vrijwel het enige waar je je misschien aan zult storen is de gameplay. Deze is niet echt slecht, maar vooral repetitief, simpel en daardoor wat saai. Het klimmen doe je door op een knop te drukken en in de goede richting te wijzen. Je zult een sprong altijd halen. Monkey vertikt het om zichzelf in een afgrond te laten vallen en hoewel het heel logisch klinkt dat hij dat niet wil doen, zorgt dit wel voor een gebrek aan uitdaging. Na een tijdje zul je tijdens het klimmen op de automatische piloot op de knop drukken om voorbij dit stuk te komen.

Ook het vechten met de verschillende robots, die ingesteld zijn om elk menselijk wezen om zeep te helpen, wordt al snel meer van hetzelfde. Je hebt twee knoppen om een robot aan te vallen en je kunt van een afstand er tegenaan schieten. De meeste robots vallen hierna wel om en dus zul je niet snel na hoeven denken over je bewegingen. Alleen bij de grotere robots kun je een beetje uitdaging verwachten.

Gelukkig wisselt de gameplay zich in een goed tempo af tussen de verschillende onderdelen. Ninja Theory heeft een goede balans weten te vinden en je zult nooit te lang bezig zijn met dezelfde stappen uit te voeren. Je bent steeds maar een korte tijd bezig met klimmen voor je wordt opgehouden door een vijandelijke robot. Vervolgens kun je die robot afslachten en voor je het gevoel hebt dat het saai wordt, kun je al weer verder klimmen. Deze twee aspecten hadden op zichzelf de gameplay kunnen verzieken, maar door de goede afwisseling zul je je aan geen van beide ergeren.

Geloofwaardig geluid
Waar je je al helemaal niet aan hoeft te ergeren is de manier waarop het verhaal verteld wordt. Je krijgt geen ellenlange dialogen voorgeschoteld om uit te leggen wat er allemaal aan de hand is, maar in de plaats daarvan is één blik van Monkey of Trip al genoeg om een hoop duidelijk te maken. De gezichtsuitdrukkingen zijn erg indrukwekkend en worden uitstekend gebruikt. Tel daar dan ook nog eens bij op dat het stemmenwerk geweldig verzorgd is en je krijgt een heel geloofwaardige vertelling van het verhaal.

Naast het ingesproken geluid is ook het omgevingsgeluid zeker noemenswaardig. Ninja Theory heeft wederom de hulp ingeroepen van Nitin Sawhney. Deze componist had al fantastisch werk verricht qua geluid in Heavenly Sword en weet dit kunstje te herhalen in Enslaved. De orkestrale muziek die je in bepaalde gebieden ten gehore gebracht wordt, past precies thuis in het post-apocalyptische New York uit de game.

Conclusie
De goede graphics, het geweldige geluid en het erg sterke verhaal maken Enslaved: Odyssey to the West een heel vermakelijke game. De gameplay laat of en toe wel een paar steekjes liggen, maar is zeker niet zo slecht dat het de ervaring verpest. Je zult Enslaved dan ook keer op keer weer in je PlayStation 3 of Xbox 360 stoppen om de game uit te spelen. Je wilt echt weten wat er met Monkey en Trip gebeurt op hun reisje naar het westen. Enslaved doet een heleboel goed, maar laat helaas wat liggen op het gebied van de gameplay. Hierdoor is het net niet de topper geworden die het had kunnen zijn.