Enchanted Arms Review

In Enchanted Arms speel je een personage dat “Atsuma” heet. Hij studeert Enchating. Het is zijn taak een oud mysterie op te lossen, veelal geholpen door zijn vrienden. Zelf snapt hij weinig van de wereld. Toch is het zijn taak tegenstanders te vernietigen die gebruik maken van krachten uit de oudheid en hierdoor de mensheid te redden. In het begin zul je met Atsuma dus ook weinig kunnen, maar naarmate de game vordert, verandert Atsuma van een simpele ziel in een machtige strijder. Het is jou taak een weg te vinden door het verhaal met behulp van je vrienden. Het verhaal zelf is soms wat lastig te volgen, het schijnt dat er iets van een oorlog aan de gang is. Daarvoor (voor de oorlog dus) zijn er wezens, genaamd Golems, gecreëerd middels Enchanting. Deze werden gemaakt met als doel de mensheid een handje te helpen. Het zijn een soort van robots dus. Toen uiteindelijk de oorlog uitbrak, namen de Golems het initiatief, maar ze draaiden een beetje door en vermoordden de mensen die hen geschapen hadden. Hierdoor stierf de mensheid bijna uit. Uiteraard zou de game niet leuk zijn als er niet een aantal mensen wisten te ontkomen aan het slechte lot. Deze waren ook op de hoogte van het Enchanten. Toen de Goelms de oorlog stopten, kregen zij de kans om de Golems te vernietigen. In het tijdperk waar het spel zich afspeelt, zijn de Goelems een soort van mensen geworden, met elk hun eigen taak en weinig kwaad in de zin.

Ik citeer “sommigen noemen het de enige echte RPG voor de Xbox 360”, dan vraag jij je natuurlijk af, en Oblivion dan? Ja Oblivion vind ik persoonlijk een stuk beter, maar het is eigenlijk een geheel ander genre. In ieder geval, de games verschillen enorm van elkaar maar zijn toch allebei een RPG. Je kunt de games dus eigenlijk moeilijk met elkaar vergelijken. In ieder geval is het duidelijk dat dit de eerste echte Japanse RPG is, dit staat zelfs achter op het hoesje van de game vermeld, wat ik een beetje overdreven vind. Japans of niet, de game moet gewoon goed zijn!

Nu weer even terug naar de game zelf. Door het uitvoeren van gevechten zul je een soort “Quest’s” voltooien. Je zult dan van het ene punt naar het andere moeten lopen wat erg langdradig en vervelend kan zijn. Ook is het een beetje raar dat je soms ineens een gevecht begint, of uitgedaagd wordt terwijl je helemaal niemand voor je zag op het speelveld. Het ligt er ook maar net aan hoe je loopt of je wel uitgedaagd wordt, je kunt ook met een boog eromheen lopen en dan zul je het gevecht niet hoeven te doen. Maar goed het vechten is in ieder geval leuker dan het rondlopen. Er is toch, ondanks dat je vecht op een soort schaakbord, veel actie terug te vinden in de gevechten. Dit gebeurt met mooie en kleurvolle special effects. Het is weer eens iets heel anders. Als je voor de eerste keer het schaakbord voor je krijgt met de spelers erop denk je bij jezelf: wat is dit nou weer? Maar als je het een aantal keer doet, wordt het toch aardig leuk. Het gaat niet echt heel snel maar daarvoor kun je op de “Y” knop drukken, het wordt dan als het ware versneld afgespeeld. Het leuke van, ik noem het maar even schaakbord vechten, is dat je een tactiek kan uitdenken. Het is namelijk zo, dat als je een karakter voor een ander karakter plaatst, het achterste karakter minder schade oploopt. Als je een aanval doet, of jezelf health terug geeft, zul je zien op welke vakjes van het veld de bepaalde actie zal worden uitgevoerd. Hierdoor word je gedwongen bepaalde keuzes te maken, en of deze goed of fout waren, merk je wel als je teruggepakt wordt.
Als je dit erg veel doet, begint het een beetje saai te worden, maar de karakters zullen steeds nieuwe en betere aanvallen krijgen. Er doen zich dus af en toe ontwikkelingen voor wat de replay waarde van de game enorm verhoogt! Dan wil ik nu nog even terugkomen op de verhaallijn in de game zelf, dus niet de voorgeschiedenis. Op de nationale feestdag sta je op als Atsuma. Je besluit om de school even te verlaten en naar avontuur te zoeken. In het centrum van Yokohama vindt de feestdag plaats, als je aanwezig bent op het plein zul je een aardbeving ervaren. Alleen de sterkste overleven deze aardbeving, niet omdat de aardbeving zo hevig was maar omdat er iets geks is gebeurd. Bij sommige mensen vloeit langzaam hun kracht weg. Later zal blijken dat dit het werk is van de Godin van het IJs. Hier begint de game pas echt, meer zal ik er niet over verklappen. Maar ga er maar van uit dat er in de gevechten soms hevig tegenstand wordt geboden en je soms uren met een gevecht bezig bent om de juiste tactiek te bepalen.

Grafisch is de game beter dan ik verwacht had. Er wordt wel degelijk gebruik gemaakt van de krachten van de Xbox 360. Het meeste ziet er in-game redelijk uit; mooi shaderwerk en goed gebruik van de motion blur. Vooral in de filmpjes die de game rijk is, zul je dit terugzien. Wel zeer matig zijn de ellenlange durende gesprekken tussen de personages, waar je een button mash op de A knopt aan het houden bent. Soms zit je 5 tot 10 minuten lang op de A knop te rammen om maar verder te kunnen spelen. Daarbij is het ook nog zo dat je een achtergrondje met 2 karakters die met elkaar praten op de voorgrond ziet. Het is dus weinig spectaculair, en de karakters kennen maar een paar bewegingen tijdens het praten. Dat is echt iets Japans, je ziet het ook veel in de tekenfilmpjes die vroeger, en volgens mij nu nog, op tv worden uitgezonden, denk aan Pokémon en DragonBall Z. De muziek in de game laat ook een beetje te wensen over. Het is een soort van rustgevend muziekje, die het mogelijk moet maken nog meer uur achter elkaar te spelen, maar je valt er eerder van in slaap. Gelukkig kent de Xbox 360 de optie om je eigen achtergrond muziek toe te voegen.

Concluderend vind ik dat Enchanted Arms een vernieuwende game op de Xbox 360 is. En voor een Japanse game is het nog aardig goed ook. Maar je moet niet een RPG als The Elder Scrolls IV: Oblivion verwachten. Er zit in ieder geval een verhaallijn in en het spel is rijk aan een aantal leuke karakters met speciale krachten. De moves in de gevechten en special effects zijn leuk uitgewerkt. Grafisch is Enchanted Arms wel op een redelijk niveau. De schaakbord vorm van vechten voelt even raar aan, maar na een aantal uur spelen, begint het aardig te wennen en steeds leuker te worden. Soms krijg je bij de game wel het gevoel dat het wat is afgeraffeld. Neem je de minpunten voor lief, en ben jij goed in het snel drukken op de A knop, dan is dit misschien wel de game voor jou.