El Shaddai: Ascension of the Metatron Review

El Shaddai: Ascension of the Metatron is een game die niet bang is zich met goddelijke thematiek bezig te houden. Maar is dat genoeg om ook zelf de titel ‘goddelijk’ op te strijken? Lees het hier!

Voordat we jullie uitvoerig over dit spel zullen informeren, is een waarschuwing op zijn plaats: El Shaddai laat zich niet in tekst uitdrukken. Het is een gevalletje van ‘een foto zegt meer dan duizend woorden’ en dat gezegde past hier perfect. De game weet namelijk vooral te overtuigen door zijn eigen vreemdheid, zowel in uiterlijk als karakter. En daarmee is een tweede waarschuwing meteen geoorloofd: het is niet voor iedereen. Dit is niet voor spelers die een duidelijk omlijnd verhaal zoeken met zichtbaar verbonden omgevingen. Dit is voor spelers die zich graag onderdompelen in de geschifte creativiteit van geniaal designer Takeyasu Sawaki, eerder verantwoordelijk voor Devil May Cry en Okami.

Engelen en telefoons
In El Shaddai ga je aan de slag met hoofdpersonage Enoch, die de uitverkorene lijkt te zijn. Het is aan hem om zeven gevallen engelen van de aarde terug te brengen naar de hemel om zo de mensheid te behoeden van een alles reinigende vloedgolf. Daarbij wordt hij geholpen door vier aartsengelen en vooral Lucifel, een beschermengel. Lucifel, met compleet ongepaste jeans en overhemd, staat je her en der bij om verdere uitleg te geven en is vrijwel continu aan het telefoneren met – wie anders – God. Het zal je waarschijnlijk niet meer verbazen dat El Shaddai gebaseerd is door het religieuze ‘Book of Enoch’.

Toch hoeven alle atheïsten nu niet angstig weg te klikken. Dit is geen spel dat je voor het verhaal speelt, want daar is het veel te vaag voor. Ondanks alle Godverwijzingen en religieuze componenten heb je geen moment het gevoel religieuze propaganda aan te schouwen en speel je in plaats daarvan een fantastisch vreemde game. Werp een blik op een van de screenshots en je weet het; El Shaddai wil je slechts een bijzondere ervaring bieden. En dat is precies wat het doet door middel van onder andere abstracte filters, wiskundige figuren en prachtige glas-in-lood werken.

Mike Oldfield is trots
Gedurende het avontuur zul je verschillende werelden bezoeken, die elk een uniek eigen stijl hebben. Soms is er niets aan vast te knopen, dan weer is het te zoetsappig voor woorden. Maar nooit is het voor de hand liggend of gewoontjes. Daarnaast zijn er een aantal 2D-uitstapjes, waar je simpele platformactie ondergaat. Ook daar steelt de omgeving de show, al is het nu de achtergrond waar je versteld van zult staan. Natuurlijk mag je verwachten dat de muziek daar naadloos op aansluit, van prachtige Afrikaanse koren tot J-Pop en klassieke muziek. Het is een soundtrack waar Mike Oldfield, bekend van onder andere het album Tubular Bells en het legendarische Amarok, trots op zou zijn.

Naast de 2D platform-uitstapjes draait El Shaddai voornamelijk om hack ’n slash-werk, aangevuld met een portie 3D platforming. Dat vechten kun je doen met de blote vuisten, maar de voorkeur gaat natuurlijk uit naar een wapen en daarvan zijn er drie. De Arch kun je zien als een snel zwaard, terwijl de Vail een langzamer doch krachtiger wapen is. Ten slotte is er de Gale die als afstandswapen dient. Niet geheel onverwacht zijn er tevens drie soorten vijanden, waardoor er een vermakelijk steen-papier-schaar spelletje ontstaat: elk wapen is goed tegen één bepaalde vijand. Om de gevechten succesvol door te komen, is het dus zaak om telkens van wapen te wisselen.

Minimalistisch vermaak
Dat kun je doen door het strijdtuig van de tegenstander af te pakken, na deze tijdelijk bewusteloos te hebben geslagen. Het is overigens niet zo dat elk wapen zich drastisch anders laat besturen, want tijdens het vechten heb je in principe maar één knop nodig, plus een knop om te verdedigen. Dat klinkt weliswaar erg simpel, maar toch zit er voldoende diepgang achter het minimalistische uiterlijk. Hier staan complexe knoppencombinaties niet centraal, maar een juiste timing. Door net een halve seconde later die knop in te drukken, is het mogelijk door een verdediging heen te breken en door tactisch een klap op te vangen, mag de tegenstander op een genadeloze counter rekenen.

Om de timing voor elk wapen onder de knie te krijgen zijn al gauw meerdere uren nodig en het verschil tussen een amateur en professional is dan ook duidelijk af te lezen. Toch kunnen we niet van een tweede Bayonetta spreken. Zo spectaculair, diep of vloeiend is het net niet. Dat zorgt ervoor dat de game her en der naar ongewenste herhaling kan neigen. Zeker tegen het midden van het verhaal zul je het bekende riedeltje wel wat goed kennen. Vechten, een beetje platformen, nog meer vechten, een 2D-intermezzo en de achtbaan nog maar een keer. Het vechtsysteem en de platform-gedeeltes missen de diepgang om voortdurend uitdagend te blijven.

Gelukkig weet El Shaddai zich in het tweede deel te verbeteren en wordt vooral het platformen naar een hoger level getild. Dit betekent niet dat de herhaling nimmer meer zijn intrede doet, maar het tempo van de game voelt wel degelijk aangenamer en het platformen wordt aangenaam uitdagend door het toevoegen van bewegende objecten en andere moeilijkheden. Helaas schuilt er een adder onder het gras. Doordat ontwikkelaar Ignition alle aandacht aan het uiterlijk heeft besteed, is de speler ontnomen van enige camerabediening. Je zult het dus moeten doen met de hoeken die voor je worden gekozen en die zijn niet altijd optimaal.

De cameraman mag je niet
Het spel wordt er geenszins onspeelbaar door, maar vooral het springen van platform naar platform kan moeilijk blijven. Dikwijls maakt een schuin perspectief het lastig om in te schatten hoever je precies moet springen en waar je landt. Dat je redelijk precies moet landen, helpt als vanzelfsprekend niet. Een tip: probeer altijd met de Arch uit een gevecht te komen. Daarmee kun je een klein stukje zweven en dat voordeel redt levens. In mindere mate kunnen gevechten last hebben van de camera. Wanneer er ver wordt uitgezoomd bijvoorbeeld, is het een uitdaging om goed te zien wat Enoch en zijn tegenstanders doen.

Ondanks de soms tegenwerkende camera is het prima haalbaar om het eindscherm in zo’n tien uur te halen. Daarna zal er een level select-optie beschikbaar komen waardoor je specifieke stukken nog eens kunt naspelen. Om dat nog wat aantrekkelijker te maken krijg je tevens enkele nieuwe pakjes en de optie om enkele meters in je scherm te laten verschijnen. Als klap op de vuurpijl kun je dan ook gebruikmaken van de leaderboards, waardoor iedereen kan zien dat jij de beste bent. Op voorwaarde dat je dit avontuur nogmaals wilt doorlopen, natuurlijk.

Bijzondere ervaring
El Shaddai biedt geen duidelijk verhaal of standvastige context. Het biedt wel een bijzonder en geschift avontuur dat je meeneemt door prachtige en vooral rare omgevingen die her en der vergeleken mogen worden met REZ en opvolger Child of Eden. Het biedt verder een simpel doch diep vechtsysteem dat voor vermakelijke gevechten zorgt, hoewel de gameplay af en toe naar herhaling kan neigen en de camera niet altijd optimaal is. Maar bovenal biedt het een geweldige ervaring waar je zeer van zult genieten!