Doom: The Dark Ages Review - Rippeth and Teareth

Id Software komt met een prequel voor zijn populaire shooter-franchise. Of de game met het middeleeuwse thema ook in de smaak valt, lees je in onze Doom: The Dark Ages review.

Toen Bethesda en id Software een nieuwe Doom aangekondigd hadden waren veel mensen verrast dat de game een middeleeuws thema zou krijgen. In Doom: The Dark Ages duiken we in het verleden van de geliefde Doom Slayer en keren we terug naar een middeleeuwse setting die een waanzinnig avontuur voorschotelt met uitzonderlijk geweld, bizarre hoeveelheden bloed en een uitstapje naar de Hel en het kosmische rijk. Op welke vlakken de game schittert lees je in deze Doom: The Dark Ages review.

In Doom: The Dark Ages heeft id Software de intentie om qua gameplay terug te keren naar de roots van de populaire shooter-franchise. De game is dan ook effectief een liefdesbrief geworden naar de oorspronkelijke Doom games. Met hoge snelheid raas je door hordes aan demonen en slacht jij je een weg naar de eindbaas van het level, precies zoals het ook was in de oudere games.

Toch is er wel wat anders ten opzichte van de oorspronkelijke games en dat zijn open levels die je van tijd tot tijd kunt verkennen. In deze open levels kan je zelf kiezen wanneer je bepaalde doelstellingen doet en kan je op verschillende zijpaden ook weer meer dan genoeg geheimen vinden. Dit soort structuren werken niet altijd even lekker voor shooters, maar door de hoge snelheid van Doom: The Dark Ages vlieg je heerlijk door de verschillende levels heen op zoek naar meer demonen om naar het hiernamaals te sturen.

Doordat je nu ook voortbeweegt over grote open vlaktes krijg je grotere hordes aan demonen dan ooit tevoren naar je toe gesmeten. Het zorgt ervoor dat het oppermachtige gevoel wat je krijgt als je in de schoenen stapt van de Doom Slayer, nog net wat sterker wordt. Doom Eternal was hier al heel goed in, maar Doom: The Dark Ages gaat hier nog dunnetjes overheen, wat leidt tot een heerlijke actievolle ervaring.

Een van de elementen waarin Doom: The Dark Ages echt schittert is de variatie die de game je voorschotelt. Ten eerste hebben we de wapens. Met drie melee wapens en zes vuurwapens met ieder twee variaties heeft de Doom Slayer een uitgebreid arsenaal om zijn slachtpartijen een waar genot te maken. Het wapen waar je pas echt gelukkig van wordt is het nieuwe schild van de Doom Slayer.

Wie bij id Software het schild zag van Captain America en het glorieuze idee had om daar een kettingzaag aan te bevestigen, verdient een prijs, want wat is het schild een wonderbaarlijk goede toevoeging. Niet alleen is het parry’en een heerlijk onderdeel van het vechten, maar ook het gooien van het schild om snel zwakkere demonen uit te schakelen is puur genieten. Daarnaast kan je het schild ook gebruiken om de sterkere demonen even bezig te houden, terwijl je focust op andere vijanden.

Over die vijanden gesproken, daar vind je ook bijzonder veel variatie terug. Doom heeft nog nooit eerder zo’n grote variatie aan vijanden gehad, wat ervoor zorgt dat je constant nieuwe combinaties tijdens het vechten voorgeschoteld krijgt. De gameplay wordt door al deze factoren enorm gevarieerd, maar er is nog een interessante toevoeging die de variatie in de game nog verder verhoogt.

Soms wil je namelijk iets anders doen dan alleen maar rippen en tearen en ook daar is iets op bedacht. In Doom: The Dark Ages krijg je namelijk wat afwisseling voorgeschoteld door af en toe plaats te nemen in een titanische robot of te vliegen op een draak. Nou moet daar wel bij gezegd worden dat de gameplay in de robot niet heel spannend is en dat het eigenlijk net zo goed weggelaten had kunnen worden, los van een enkel ritje.

Het is namelijk nog steeds leuk om gebouwen te vertrappen en demonische titanen in elkaar te slaan, maar de gameplay haalt je wel heel erg uit het tempo. De draak is daarentegen een interessante toevoeging, want het laat je de werelden van Doom: The Dark Ages vanuit een ontzettend mooi perspectief bewonderen. Toch stelt de gameplay ook hier wel een beetje teleur, want heel veel anders dan rondvliegen en patronen ontwijken doe je niet.

Tenminste blijf je op de draak wel in het tempo van de game, wat al een hele verbetering is. Toch kan je bij beide elementen de vraag stellen of het echt nuttige onderdelen zijn, want heel veel lijkt het niet toe te voegen. Uiteindelijk is de gameplay nog steeds het beste wanneer je met beide benen op de grond staat en rondrent met je schild in de ene hand en een Super Shotgun in de andere.

Wie Doom: The Dark Ages speelt kan ook rekenen op een uitstekend verhaal. Wie het nieuws over de game een beetje gevolgd heeft, zal weten dat de game een prequel is van Doom 2016. Voor fans van de franchise zal het dan ook een waar genot zijn om te zien dat de Sentinels nog in vol ornaat aanwezig zijn. Daarnaast heb je in Doom: The Dark Ages veel te maken met King Novik, de koning van de Sentinels die in Doom Eternal al getoond werd.

Met talloze cutscenes die je extra context geven over gebeurtenissen in de game, is dit waarschijnlijk de Doom met het meest indrukwekkende verhaal. Je maakt kennis met verschillende personages en krijgt zelfs de perspectieven van de leiders van Hel te zien. Prince Ahzrak is aan die kant misschien heel interessant, maar wie de neiging heeft om de spotlight te stelen is toch wel de mysterieuze Witch.

Door de diverse cast aan personages kom je op talloze locaties die verbonden zijn aan het Doom-universum. Zo ga je van steden en forten die in handen zijn van de Sentinels naar een gigantisch fort in Hel, om uiteindelijk te belanden in het kosmische rijk. Het verhaal heeft zoveel creativiteit en afwisseling dat je constant op het puntje van je stoel zit om alles mee te beleven, wat Doom: The Dark Ages naar een veel hogere kwaliteit brengt in het algemeen.

Laten we het trouwens even over de Doom Slayer hebben, want onze favoriete demonenslachter voelt namelijk wel een beetje anders aan dan in voorgaande delen. Waar de Doom Slayer in Doom 2016 en Doom Eternal licht als een veertje aanvoelt, krijgen we in Doom: The Dark Ages een compleet andere versie voorgeschoteld. Je zou hem kunnen omschrijven als een tank, maar zelfs dat dekt de lading niet volledig.

Iedere stap die je zet dreunt door in de wereld en iedere keer dat je op de grond landt van een sprong, voel je de impact van het gewicht. Sterker nog, als je springt vanaf een hoger punt is je gewichtige landing zo sterk dat iedere demoon die binnen een paar meter staat, gewoon verdampt in een rode mist. Hierdoor voelt de Doom Slayer sterker dan ooit tevoren, maar gek genoeg is de gewichtigheid niet terug te vinden in de iconische Glory Kills.

Dat is dan ook gelijk iets waar de game ineens wat tekort komt. Glory Kills zijn een kenmerkend onderdeel van Doom, maar in Doom: The Dark Ages voelen ze vaak heel simpel, maar nog vaker teleurstellend. Het mist namelijk gewicht en impact, wat het iconische gameplay-element een beetje flets uit de verf laat komen. Als het hoofd van een demoon afgezaagd wordt, dan wil je ook echt dat gevoel hebben en niet een korte animatie waar het schild zonder moeite door de nek van een demoon vliegt.

Iets waar je dan wel weer veel gewicht en impact terugvindt is het gebruik van je grote arsenaal aan vuurwapens. Vooral de Super Shotgun levert een heerlijke dreun af iedere keer dat je een schot lost. Daarbij is het ook een waar genot wanneer je ledematen van demonen in het rond ziet vliegen bij een goede voltreffer. Een van de nieuwe wapens in Doom: The Dark Ages heeft daar een heel groot aandeel in.

Het nieuwe wapen maakt namelijk gebruik van bijzondere krachten om een grote sloopkogel te lanceren naar je vijanden. Dit wapen kan je opladen voor meer impact om ook de grotere demonen het leven zuur te maken. Niks is heerlijker dan een volledig opgeladen schot af te vuren door een groepje kleine demonen en een Hell Knight vol op zijn gezicht te raken.

Daarnaast keren ook weer een aantal klassieke wapens terug. Denk daarbij bijvoorbeeld aan de Plasma Rifle en de Rocket Launcher, maar bijvoorbeeld ook de klassieke Assault Rifle die in een nieuw jasje is gestoken en nu grote spijkers afvuurt. Natuurlijk keert ook het gigantische wapen uit de eerdere Doom games terug, maar hoe en wanneer is iets om zelf te ervaren.

Doom: The Dark Ages schittert nog op een ander vlak en dat is aanpasbaarheid. Nou is het misschien niet het belangrijkste onderdeel van de game of iets wat gelijk op de voorgrond aanwezig is, maar het geeft veel opties om de game toegankelijker te maken. Zo kan je de moeilijkheidsgraad tot in het laatste detail aanpassen en heb je genoeg mogelijkheden om verschillende gameplay-systemen wat minder ingewikkeld te maken.

De aanpasbaarheid werkt echter ook de andere kant op. Je kan er namelijk ook voor kiezen om je avontuur met de Doom Slayer een werkelijke rit door Hel te maken en de moeilijkheidsgraad flink op te schroeven. Vanaf het begin heb je ook al toegang tot de allerhoogste moeilijkheidsgraad, waarbij een sterfgeval gelijk game over is en je gelijk opnieuw mag beginnen.

De meest interessante optie bij dingen die je aan kan passen is de snelheid waarmee je beweegt als de Doom Slayer. Mocht je bijvoorbeeld wel een uitdaging willen, maar heb je het gevoel dat de snelle bewegingen van de Doom Slayer niet passen, dan kan je Doom: The Dark Ages gewoon aanpassen naar de instellingen die daarbij passen. Zo is er voor ieder wat wils en is het tegelijkertijd de meest toegankelijke Doom titel ooit.

Dat Doom: The Dark Ages een goede game is, mag inmiddels wel duidelijk zijn. Op het gebied van gameplay zijn er eigenlijk geen shooters die momenteel kunnen concurreren en op het vlak van verhaal zit het ook helemaal goed met deze nieuwe toevoeging in de franchise. Toch komt niet ieder gameplay-element helemaal lekker uit de verf. Ontwikkelaar id Software had de levels met de robot eigenlijk weg kunnen laten en de game was dan eigenlijk misschien wel nog beter geweest.

Daarnaast mis je soms ook de impact van de Glory Kills, maar dat wordt ruimschoots gecompenseerd door hoe fijn alle vuurwapens aanvoelen. Daarbovenop krijg je ook nog eens absurd veel variatie voor een Doom-game en het wonderbaarlijke schild. Met een setting in de middeleeuwen druipt de wereld ook van de sfeer. Kortom, rippeth and teareth Slayer, until ye are done!