Don't Starve Review

Niet verhongeren! Een game die zo heet, die moet haast wel gaan over modellen die over een catwalk moeten of Robinson Crusoe-achtige overlevingstaferelen. Het is het laatste, want in deze uitlegloze game moet je Wilson helpen overleven.

In april 2013 verscheen dit spel op de PC en nu heeft Don’t Starve eindelijk de weg naar de consoles gevonden. Je krijgt hem nu gratis als je PlayStation Plus-lid bent, zoniet, dan kost hij je €13,99. Dit bijzondere spel is ontwikkeld door Klei Entertainment, een indiestudio uit Canada. Dat zijn de makers van Eets en Shank, maar ook Mark of the Ninja.

Zoals veel indiegames is dit er niet eentje die voor iedereen is weggelegd, want - ook zoals zoveel indiegames - is dit een spel dat vrij uniek is en dus maar net in jouw straatje moet passen. Houd je er bijvoorbeeld van om aan de hand te worden meegenomen om een game te leren, dan zul je niet blij worden van deze survival-game. Als je de game hebt gedownload en opstart, dan volgt er namelijk geen tutorial.

Je wordt meteen het spel in gegooid en moet het eigenlijk zelf maar uitzoeken. In eerste instantie lijkt dat een beetje vervelend, want als gamer wil je toch meteen zo goed mogelijk aan de slag gaan. Toch past het perfect bij het thema van de game, want dat is overleven. Je moet inderdaad zelf het wiel uitvinden. Maar beeld je in dat je op een onbewoond eiland wordt gedropt: ook dan zul je zelf een vis moeten leren vangen en een vuurtje leren maken om te kunnen eten en niet te verhongeren.

Wel even doorbijten aan het begin, want je hebt geen flauw idee wat de bedoeling is en dat betekent dat het sowieso niet in één keer goed gaat. Je kunt wat rondlopen met hoofdpersoontje Wilson (een leuke knipoog naar de film Castaway met Tom Hanks) en al snel kom je tot de conclusie dat je spulletjes kunt verzamelen. Zo kun je de bessen uit struiken plukken, achter konijnen aanrennen om ze proberen te vangen en zul je hier en daar houtblokken vinden die uiteraard handig zijn voor een haardvuur.

Hoe je dat haardvuur dan maakt, dat ontdek je waarschijnlijk niet de eerste keer. Zodra je klokje aangeeft dat het nachttijd wordt, wordt het direct pikkedonker. Daar sta je dan. Vuurvliegjes lijken soelaas te bieden, maar die verdwijnen als je bij ze gaat staan. Weg licht. De donkere nacht is voor jou als gamer irritant omdat je niet ziet wat je doet, maar voor Wilson is het nog veel vervelender.

Al gauw hoor je namelijk een beest ademen, grommen en in je oor hijgen. Het is best eng, want niet lang daarna valt hij je aan. Zolang jij niet voor licht zorgt, kun je er dus wel vanuit gaan dat je de nacht niet overleeft. Pijnlijk. Vooral omdat er in beeld dan verschijnt hoeveel dagen je in leven hebt kunnen blijven en dat is er dan niet eens eentje. Triest!

Goed dat het in beeld komt, want dit is wel een goede stimulans om het volgende keer beter te doen. Dat is sowieso hoe deze game werkt. Het is geen spel dat je in één keer goed volbrengt, het is een spel dat je keer op keer opnieuw moet beginnen omdat je nooit zo vindingrijk kunt zijn dat je het in meteen allemaal perfect doet. Lastig als je faalangst hebt, maar wel een heerlijke uitdaging om je tanden in te zetten.

Het toffe is dat je zelf kunt bekijken wat jij graag wilt doen; je hebt alle vrijheid. Gaat het er jou vooral om dat je zoveel mogelijk dagen overleeft? Wil je per se de game uitspelen (want dat kan)? Wil je gewoon een mooi onderkomen maken voor Wilson? De landkaart waarop je loopt is groter dan je denkt en hoe meer uren je in deze game stopt, hoe rijker hij wordt. Je begint met niks, maar je bouwt er stukje bij beetje naartoe dat je een machtig man bent die alle elementen in die wereld de baas kan. Kortom, je kunt alle kanten op met Don’t Starve, alleen heb je wel die tikkende klok die je opjaagt.

Die klok is wel vervelend, want elke keer als je toch dood gaat, dan moet je weer helemaal opnieuw beginnen. Als je net een beetje goed aan het worden bent en je gaat dood, dan moet je het hele riedeltje weer van voren af aan doen. Deze herhalingsoefening is niet heel erg tof. Het hangt er natuurlijk vanaf wat je doel is, maar over het algemeen zijn de eerste paar dagen zeker niet de leukste in de game omdat je op dat moment nog niet zoveel kunt als later. Toch is dit eigenlijk het enige nadeel aan de game.

Of je Don’t Starve fantastisch vindt, dat ligt eigenlijk helemaal aan jezelf. Uiteraard houdt niemand ervan om steeds in herhaling vallende activiteiten te doen dus dat is wel een ding aan de game dat sowieso naar is. Toch weet deze game met zo’n grote rijkheid aan mogelijkheden al snel je hart te stelen, waardoor je die herhalingsoefening best wil doen als je maar weer bij dat mooie leventje komt dat je voor het fout ging had opgebouwd.

Heb jij in games behoefte aan een tutorial en een duidelijk doel, raak je buiten zinnen als je een game over-scherm ziet en kun je er niet tegen om hetzelfde te moeten doen, dan is Don’t Starve niks voor jou. Ben je wel in voor een uitdaging waarvoor je best hard moet werken, dan is Don’t Starve een heerlijke game waarin je weken kunt steken. Je bent bovendien zelf de persoon die bepaalt welke richting de game opgaat, dus als je het niet leuk vindt, dan ligt dat helemaal aan jou. Best gemeen eigenlijk, maar niemand heeft ooit gezegd dat overleven makkelijk was!