DMC Devil May Cry - Definitive Edition Review - definitief een topper!

De Devil May Cry serie loopt al een hele tijd en draait om demonenjager Dante. De van oorsprong Japanse titel heeft al een reboot van de hand van Ninja Theory, een Britse studio. Nu is van DMC de Definitive Edition uit en wat deze biedt lees je in deze DMC Devil May Cry - Definitive Edition review.

De Devil May Cry serie heeft de nadruk op de actie liggen, maar er is ook een interessant verhaal doorheen verwoven. Her verhaal komt misschien niet helemaal logisch naar voren als je de games op volgorde van verschijnen speelt en daarom hebben wij ze voor je op een rij gezet in een special.

DMC: Devil May Cry is een reboot van de serie, maar volgt wel min of meer het verhaal van de vorige serie. Hier en daar is wel een wijziging aangebracht, het is tenslotte een nieuwe start. DMC: Devil May Cry- Definitive Edition is de geremasterde versie van de game uit 2013, die wij destijds al een dikke 8.5 gaven.

Zoals ook in het originele verhaal gaat DMC: Devil May Cry over Dante. Hij is het nageslacht van de demon Sparda en Eva, die in de reboot een engel is. De boosaardige demonenkeizer Mundus heeft Dante's moeder vermoord, waarop Sparda besloot de geheugens van Dante en diens broer, Vergil, te wissen en ze van elkaar te scheiden.

Daarna werd Sparda verbannen en levenslang gemarteld door demonen. Dante en Vergil leidden vanaf dat moment een normaal bestaan als mens, iets wat ze natuurlijk niet zijn. En normaal, dat is ook niet helemaal correct. Dante groeit op met een alsmaar vervagende herinnering aan zijn moeder en wordt iemand die overal lak aan heeft.

Vergil is intussen op het spoor gekomen van zijn echte jeugd en heeft daar zijn levenswerk van gemaakt. Hij jaagt op demonen en heeft een heel team om zich heen verzameld, terwijl Dante zijn broer in het nieuws ziet als een gemaskerde terrorist in het Raptor nieuws, zonder te weten dat dat zijn broer is.

Uiteindelijk wordt Dante in DMC: Devil May Cry aangevallen door een Hunter demon, terwijl hij zijn roes uit aan het slapen is in zijn caravan, en dan gaat het balletje rollen. Kat, een van de mensen van Vergil, helpt Dante om de Hunter te verslaan en brengt Dante daarna naar Vergil. Dit is de start van een demonisch goed avontuur.

Een avontuur dat natuurlijk in een nieuw jasje is gestoken, net als de personages en de stijl van het spel. Dante heeft zijn witte lokken verruild voor een korte zwarte coup, terwijl Vergil heel licht blond, bijna wit, haar heeft. Ook de vijanden hebben een nieuwe look gekregen.

Mundus is op het eerste oog een demonische zakenman en de demonen die je onderweg tegenkomt hebben nog wel wat weg van het duivelsgebroed dat in de vorige games zat, maar ogen allemaal net wat serieuzer. Zeker een goede verandering ten opzichte van iets wat al goed was.

De omgevingen die Dante aandoet, zijn ook allemaal net in een ander stijltje dan in de voorgaande games. Gedurende de game zul je je verplaatsen tussen de echte wereld en Limbo, een tussenstation tussen leven en dood. Dit is de wereld waar de demonen zich veelal ophouden.

Limbo is een wereld die geen goede intenties kent. Deze wereld is verdorven en vanzelfsprekend tegen Dante. Denk aan gangen die langer worden of ineens compleet uit elkaar barsten zodat jouw voortgang bemoeilijkt wordt. Jouw doel in deze wereld is steeds anders en dat wordt dan bijvoorbeeld op de vloer of op een muur weergegeven of simpelweg geroepen.

Erg gaaf om te zien en een originele manier van missies weergeven die je niet vaak ziet. Daarbij vertraagt dit het spel totaal niet. Het tempo in het spel kan namelijk redelijk hoog liggen en het is dus fijn dat dit niet constant fluctueert.

Dit laatste wordt eigenlijk alleen maar veroorzaakt door de cutscenes die de game kent. Deze filmpjes vertellen vooral het verhaal van DMC: Devil May Cry of lichten een bepaalde gebeurtenis toe. Zo wordt de aankondiging van een nieuw wapen bijvoorbeeld even in een cutscene toegelicht. Deze filmpjes willen heel af en toe wel een beetje haperen, maar dit is absoluut niet storend.

Dante heeft in DMC: Devil May Cry zijn vertrouwde pistolen Ebony en Ivory natuurlijk bij zich, alsmede Rebellion, zijn zwaard. Al snel wordt zijn arsenaal aangevuld met twee nieuwe wapens, namelijk de Arbiter, een gigantische bijl, en Osiris, een grote zeis. De een is demonisch en de ander is hemels.

Beide wapens heb je vanzelfsprekend wel ergens voor nodig. Met de Arbiter kun je bijvoorbeeld deuren open rammen en met de Osiris kun je weer andere doorgangen openen, die met een soort lianen geblokkeerd zijn. En DMC zou geen Devil May Cry zijn als je niet de nodige chaos kunt veroorzaken met je arsenaal.

Standaard heb je al een heel aantal skills in huis zoals een dash om aanvallen te ontwijken en wat standaard combo's met de wapens. Gaandeweg breid je deze echter uit. Dit doe je door skills en uitbreidingen op je combo's te kopen met de zielen (orbs) die je verzamelt. Deze vind je in de levels, maar ze komen ook uit de verslagen vijanden.

Hoe stijlvoller je ze het leven uit helpt, hoe meer orbs je zult verdienen. Als je dus meer in stijl en wapens afwisselt zal je stijlmeter sneller oplopen, wat meer beloningen oplevert. Hierdoor kun je je wapens weer versterken en nieuwe combo's kopen. Bovendien krijg je hierdoor een betere score in een level.

Een betere score leidt tot meer ervaringspunten en ook daarmee kun je jezelf weer versterken. Dit doe je door skills te kopen, waardoor je bijvoorbeeld in plaats van alleen ontwijken ook meteen een dikke counter kan inzetten. Vijanden weten niet wat ze overkomen.

De gevechten in DMC: Devil May Cry – Definitive Edition zijn over het algemeen vergelijkbaar met die uit de klassieke Devil May Cry spellen. Dat wil zeggen: snel, bruut en all over the place. Een door jou gecontroleerde chaos zeg maar. En dat is in een woord heerlijk!

In de definitieve versie is er wel een en ander veranderd ten opzichte van de versie die in 2013 uitkwam voor de Xbox 360 en de PlayStation 3. In die versie was het bijvoorbeeld zo dat er vanzelf op een vijand gelocked werd. Dat kon redelijk vervelend zijn en daarom is dit nu aangepast.

Je kunt kiezen voor een manual lock on zodat je zelf de controle hebt over welke vijand je te grazen wil nemen. Vooral bij de vliegende vijanden is dit een erg aangename tweak. Maar deze aanpassing is niet de enige die DMC: Devil May Cry - Definitive Edition je te bieden heeft.

Het spel draait namelijk ook nog eens op 60 frames per seconde. Bovendien is alles in een haarscherpe 1080p resolutie te spelen. De game loopt dus nog vloeiender dan de eerdere versie en dat werkt alleen maar ten goede van het tempo dat DMC nu eenmaal heeft.

Als je dan verder gaat kijken naar de extra's die de Definitive Edition van DMC je biedt kom je de Hardcore en Gods Must Die mod tegen die het spel een heel stuk moeilijker maken, en de Must Style modus die je dwingt om in stijl te spelen. Doe je dit niet, dan gaan de vijanden simpelweg niet dood en zul jij uiteindelijk het onderspit delven.

Daarnaast vind je een Turbo modus die het spel, dat al een behoorlijk tempo tijdens gevechten kan hebben, nog eens met 20% versnelt. Het mooie hiervan is dat het spel wel sneller is, maar dat dit tempo na even spelen voor gewenning zorgt. Een prima toevoeging voor de snelheidsfanaten dus!

Capcom heeft in deze versie ook aan de fans van Devil May Cry gedacht, want je kunt maar liefst twee klassieke Dante skins selecteren. Het is dus mogelijk om toch nog met de witte lokken en lange rode jas ten strijde te trekken. Dit was in de originele versie downloadbare content, maar zit hier dus bij (net als Vergil's Downfall).

Een leuke toevoeging, zeker als je bedenkt dat er nogal wat kritiek kwam op de nieuwe Dante, maar niet echt nodig. Een reboot is een reboot en de nieuwe Dante was al prima. Het is daarentegen wel begrijpelijk dat deze keuze om de fans tegemoet te komen is gemaakt.

En tot slot biedt de Definitive Edition je ook nog eens de Bloody Palace modus, waar je in een arena stapt om zo horde na horde aan demonen en eindbazen te verslaan. Je kunt hier ook in de huid van Vergil kruipen, wat erg leuk is, maar niet veel toevoegt op een kleine verandering in de modus na.

De Bloody Palace modus was ook al in eerdere Devil May Cry games te vinden. Deze modus verlengt de speelduur enorm, maar spoilt wel veel voor spelers die het spel nog niet doorgespeeld hebben. Vanwege dat laatste is het jammer dat je deze modus niet eerst vrij hoeft spelen.

DMC Devil May Cry – Definitive Edition bulkt dus van de extra's en biedt urenlang speelplezier. Het is een reboot van een hele succesvolle serie, dus Ninja Theory had een flinke uitdaging, maar het is ze zeker gelukt om een hoogstaande game af te leveren.

Met de Definitive Edition zijn een aantal nare dingen zoals de auto lock on zelf te regelen en is een en ander opnieuw op elkaar afgesteld. Ook kun je met extra moeilijkheidsgraden aan de slag wat het spel nog uitdagender maakt.

Op enkele kleine punten na is dit een titel die helemaal geperfectioneerd is, en zeker beter dan de vorige versie te noemen. Heb je de DMC nog niet gespeeld dan moet je deze zeker kopen, maar ook voor degenen die de titel vorig jaar al gekocht hebben is deze nieuwe versie het zeker waard, al kost het je de veertig euro.