Dillon's Rolling Western: The Last Ranger Review

Je kent ze waarschijnlijk alleen uit de dierentuin: gordeldieren. Het zijn, naast mensen, de enige dieren die lepra kunnen krijgen. Er is ook iets leukers te melden: het gordeldier speelt de hoofdrol in een gamefranchise, namelijk in Dillon’s Rolling Western. Hoe is het tweede deel?

Weet je nog, die animatiefilm met Johnny Depp als kameleon Rango? Houd dat sfeertje even vast, want Dillon’s Rolling Western: The Last Ranger speelt zich ook af in het Wilde Westen. Met gordeldier Roadkill liep het niet zo lekker in Rango, maar gordeldier Dillon is gelukkig wat sneller.

Vorig jaar gaven we het eerste deel van deze franchise een 7,5. Fijn om weer eens een goede tower defense-game te spelen op een Nintendo handheld. We konden het originele concept en de sfeer waarderen, maar is dat nu nog steeds van toepassing? Kan The Last Ranger tippen aan zijn voorganger?

Pas op voor Grocks
In ieder geval is duidelijk dat de games vrijwel hetzelfde zijn. Wederom moet je gordeldier Dillon als een gek in het rond laten rollen en zorgen dat je huisjes en torens veilig blijven tijdens aanvallen van zogeheten Grocks. De Grocks, een soort stenen mannetjes, zitten namelijk aan de varkensachtige Scrogs aan. Scrogs zijn het vee van de bewoners van het Texaanse dorpje waarin de game zich afspeelt. In het dorpje staan torens die uitgerust kunnen worden met wapens om de Grocks te stoppen en het is aan jou om genoeg geld binnen te halen om die torens steeds beter te maken.

Dat geld krijg je bij elkaar door rond te rollen in de spelwereld en stenen kapot te breken. Het leuke is dat je dat rondrollen en verzamelen overdag kunt doen, zodat je de torens goed kunt uitrusten voor de nachtelijke gevechten die plaatsvinden wanneer de Grocks weer voor de deur staan. Het vechten gebeurt ook door te rollen. Je zet je stylus op het scherm en na een beweging naar beneden rolt Dillon zich op als een bal en gaat hij rollen. Als je iets stuk wilt maken of een vijand wilt verslaan, dan hoef je alleen hard tegen ze aan te rollen.

Dolgedraaid, duizelig dier
Je kunt waarschijnlijk al raden wat er nu gezegd gaat worden: al dat gerol is wel een beetje saai. Hoewel het grappig is dat je overdag dus meer met verzamelen bezig bent en ’s avonds met vechten, komt het uiteindelijk op hetzelfde neer; keihard tegen objecten aanrollen. Spulletjes breken, oprapen en vijanden aanvallen op dezelfde manier. Dat is niet alleen saai voor gamers, maar ook zielig voor dat arme, duizelige dier. Het is erg jammer, want de game is verder heel erg charmant.

Dat cowboystijltje uit Rango, maar natuurlijk vooral uit oude Clint Eastwood-films, is een stijltje dat erg tof is. In tegenstelling tot het ridderthema, dat momenteel in erg veel games voorkomt, zien we tegenwoordig eigenlijk weinig games die zich afspelen in het Wilde Westen. Daardoor heeft dit tweede deel in de Dillon-franchise nog altijd een fris stijltje. Ook is het concept nog steeds origineel, want we hebben weinig actie-tower defense-games gezien op 3DS tot nu toe.

Zelfs de nieuwe personages zien er gaaf uit. Denk bijvoorbeeld aan een inktvis die zijn tentakels gebruikt om diverse wapens te gebruiken. Ze helpen je om de Grocks om te leggen, maar dat kost je natuurlijk wel wat. Aan de andere kant ben je dan niet langer een eenzame cowboy, maar een populaire baas die hier en daar handlangers heeft lopen. Je moet alleen niet al te veel op ze rekenen, want helaas stuurt de computer ze niet altijd de goede kant uit. Ze nemen meestal de toeristische route wanneer ze naar een vijand op weg gaan.

Meer repeterende gameplay
Die handlangers vormen slechts een halfbakken nieuwigheidje aan een game die verder vrijwel hetzelfde is als zijn voorganger. Hoewel die eerste Dillon leuk en vooral heel sfeervol was, zat zelfs die al vrij vol met repeterende gameplay. The Last Ranger biedt vooral nog meer van dezelfde gameplay en biedt te weinig vernieuwing, waardoor we ontwikkelaar Vanpool hier toch echt even op z’n plaats moeten wijzen. Gordeldieren hebben toch wel meer in hun mars dan dit?