Demon’s Souls Review - Moderne klassieker

Wie had in 2009 gedacht dat een kleine exclusive op de PlayStation 3 een compleet nieuw genre zou creëren. Sony zag het zelfs niet eens voor zich, gezien Demon’s Souls op de PS3 buiten Japan niet door de PlayStation-maker werd uitgegeven. Nu, meer dan tien jaar later, is de cultklassieker terug in een modern jasje als launchgame voor de PlayStation 5. Of de complete remake van Bluepoint Games in de smaak valt, lees je in onze Demon’s Souls review.

Demon’s Souls is een bikkelharde actie-RPG en het geesteskind van Hidetaka Miyazaki. Het idee was om een titel neer te zetten waarin de speler minimalistische uitleg kreeg over de wereld en haar mechanics. Als avonturier moet jij een weg zien te banen door de uiterst dodelijke wereld van Boletaria. Ga je dood? Dan moet je weer opnieuw beginnen.

In Demon’s Souls is het jouw taak als avonturier om het koninkrijk van Boletaria te bevrijden van een duistere vloek. Deze zorgt ervoor dat het rijk omringd wordt door duisternis (en een reusachtig aantal monsterlijke vijanden). Aan jou de taak om het rijk te redden en aan de hand van de wereld bij elkaar te puzzelen wat zich allemaal heeft voorgedaan.

Dit is alleen makkelijker gezegd dan gedaan. Demon’s Souls laat er vanaf het eerste moment geen gras over groeien, want na een simpele tutorial word je direct geconfronteerd met een reusachtige baas die je in twee klappen in tweeën kan breken. Het draait in deze actie-RPG dan ook allemaal om het opletten.

Boletaria is jouw speeltuin, zolang je bereid bent om op te letten en de mechanics te leren. Na de tutorial word je immers niets meer uitgelegd en begint het avontuur pas echt. Waar Breath of the Wild je de mogelijkheid geeft alles vanaf het eerste moment te ontdekken, gaf Demon’s Souls je deze optie eigenlijk al in 2009. Het verschil is alleen dat het op ontdekkingstocht gaan in Demon’s Souls vaak leidt tot de dood.

Via dit simplistische en ouderwetse principe presenteert Demon’s Souls zich als een extreem moeilijke titel. Met vijf verschillende werelden en de Nexus als overkoepelende HUB-ruimte heb je telkens de keuze welk gebied je als eerst wil ontdekken. De diverse locaties zitten vol met geheimen om te ontdekken en een scala aan vijanden die je met enkele klappen de dood laten ontmoeten.

Wanneer je sterft, raak je de progressie die je tot nu toe in dat level hebt gemaakt kwijt (op voorwerpen na dan). In ieder level verzamel je naast voorwerpen namelijk Souls. Met die zielen kun je je personage upgraden in de Nexus. Denk aan het vergaren van een grotere levensbalk, meer schade aanrichten of juist meer uithoudingsvermogen hebben.

Het zijn de bekende RPG-elementen waar menig gamer de laatste tien jaar bekend mee is geworden, maar dan net iets anders. Waar je skill-punten verdient in de meeste moderne RPG’s heb je steeds meer zielen nodig om je vaardigheden te verhogen. Daarnaast moet je eerst zelf leren welke vaardigheden voor welke doelen gelden.

Nadenken staat op ieder moment centraal in Demon’s Souls, ook buiten het ontwikkelen van je personage. Wie goed op de systemen let, merkt namelijk al snel dat ook andere mechanics veel dieper zijn dan je op het eerste oog ziet. Nieuwe elementen ontdekken geeft dan ook voldoening, zelfs al is het maar voor een klein element, zoals het ontdekken hoe de Equip Burden werkt.

Toch zal het moeten ontdekken van zoveel mechanics niet bij iedereen in de smaak vallen. Toegegeven, elementen als de World Tendency en spelers die je wereld kunnen binnendringen, hadden wat meer uitleg mogen krijgen.tDe game vereist dat je altijd online verboden ben, maar waarom wordt pas duidelijk terwijl je speelt en de boodschappen die zijn achtergelaten door andere spelers leest.

Het is een bijzondere en toffe manier van online-integratie. Informatie die je van andere spelers krijgt, hoeft immers niet altijd te kloppen. Daarnaast zorgt de optie van mogelijke binnendringers ervoor dat je je speelstijl hierop aanpast en je misschien vaker in de Souls-vorm speelt (waardoor je minder HP hebt).

Toch zit het grootste plezier van Demon’s Souls in de pittige combat. Deze daagt je telkens weer uit om de patronen van vijanden te bestuderen om vervolgens via goede timing (en lef) klappen uit te delen. Zweethandjes gaan telkens weer gepaard met deze dans om de dood te vermijden.

De kleinste vijand kan je dood betekenen. Al helemaal als je onverwachts meer hooi op je vork neemt. Er is dan ook geen beter gevoel dan jezelf uit zo’n benarde situatie zien te redden. Tenminste, dat gevoel krijg je tot je voor het eerst een baas op z’n knieën weet te dwingen.

De boss fights in Demon’s Souls doen lijken dat een engelenkoor boven je zweeft om je aan te moedigen met gospelmuziek. Niet dat er tijd is om hierop te letten, want reusachtige bazen slingeren aanvallen naar je hoofd die in één of twee klappen je dood kunnen betekenen. Toch is het vinden van de juiste tactiek telkens een heerlijke uitdaging, waarna oerkreten zullen luiden (en hier en daar tranen van geluk worden gelaten) zodra de baas het loodje legt.

In grote delen lijkt de 2020-variant van Demon’s Souls enorm op de PS3-game. Begrijpelijk natuurlijk, want veel fans hoopten op zo weinig mogelijk aanpassingen op het gebied van gameplay. Die gebeden zijn dan ook gehoord. De grootste veranderingen zijn juist grafisch te vinden.

Hieruit blijkt wel weer dat Bluepoint Games heer en meester is op het gebied van games een nieuw leven geven. Op de PlayStation 5 oogt de game bloedmooi dankzij native 4K in Cinematic Mode die in combinatie met HDR ieder gruwelijk detail van Boletaria tot leven doet komen. Fans van het origineel worden daarbij op hun wenken bediend door allerlei filters, waaronder een optie om de artstyle van de PS3-titel terug te brengen naar 2009.

Uiteindelijk is de beste modus toch wel de Performance Mode. Bluepoint bewijst dat Demon’s Souls gemaakt is om van 60 fps te genieten. Rennen, vechten en schieten gaat net zo soepel als een heet mes dat door een pakje boter glijdt. Na enkele minuten wil je niets anders meer en door de integratie van de features van de DualSense ervaar je de verslavende gameplay als nooit tevoren.

Uiteindelijk is Demon’s Souls dan ook een bijzonder toffe game die het spelen meer dan waard is, zelfs als de moeilijkheidsgraad je in eerste instantie afschrikt. Demon’s Souls is niet per se moeilijk als je de tijd neemt om de geheimen in de gameplay (en Boletaria) te ontdekken. Gelukkig is dit geen straf in de oogverblindend mooie remake van Bluepoint Games.

Zelfs het constante sterven is geen probleem gezien de gameplay met 60 fps je als het ware in trance brengt en uitdaagt om het opnieuw te proberen. Wanneer het uiteindelijk wel lukt om een baas op epische wijze te verslaan, voel je je onoverwinnelijk en voldaan. Tel daarbij een tof verhaal op met mythologie die op briljante wijze in de mysterieuze wereld zit verweven en je hebt misschien wel een van de beste game van het jaar in handen.