Death Race 2050 Review (Blu-ray) - Ronduit slecht

Iedereen kent Carmageddon wel. De racegame waarbij het doel is dat je zo veel mogelijk mensen schept en je tegenstanders laat crashen. Death Race 2050 komt van een legende op B-filmgebied, Roger Corman, en volgt precies dit concept. De film gaat compleet over de top en in deze Death Race 2050 Review kun je lezen hoe vreselijk dat uitpakt.

Het concept van Death Race is eigenlijk best prima. Het origineel komt van Roger Corman en dateert alweer uit 1975. De titel was toen Death Race 2000 en deze film was voor die tijd al compleet over de top. Een aantal jaren geleden (2008) kwam Paul W.S. Anderson nog met een remake van Death Race met Jason Statham in de hoofdrol.

Deze film was ook een beetje over de top, maar deed het prima. Sterker nog, er zijn twee vervolgen van gekomen die eerlijkheidshalve wel wat minder sterk waren, maar wel lekker donker en grimmig. Roger Corman komt nu met Death Race 2050, waarin hij deze remake en de vervolgen negeert en met zijn eigen directe vervolg op de film uit 1975 komt.

Death Race 2050 speelt zich af in de nabije toekomst. De wereld is onder controle van de Verenigde Corporaties van Amerika met als hoofd The Chairman (Malcolm McDowell). Omdat werken niet meer nodig is, leven mensen langer en planten ze zich sneller voort. Het gevolg is overbevolking en dat moet natuurlijk tegengegaan worden. Daarom heeft de regering Death Race in het leven geroepen.

Dit is een soort real-life Carmageddon, waarbij coureurs in etappes de hele wereld over reizen. Ze moeten hierbij niet de snelste zijn om de race te winnen, maar ze moeten vooral punten scoren. En daar komt de bevolking bij kijken. Die zijn namelijk punten waard. Bejaarden zijn 50 punten en kinderen zijn 20 punten waard. ‘Gewone’ volwassenen leveren maar tien schamele puntjes op.

Een dergelijke bizarre race, wat overigens best grimmig qua concept is, trekt natuurlijk ook een stel vreemde eenden en als coureur aan. Zo is er Jed Perfectus die in een lab geboren is, een A.I. auto en de ster van de show: de cyborg Frankenstein (Manu Bennett). Iedere coureur heeft ook een copiloot, die meteen ook de race in VR streamt voor het publiek.

De race is namelijk geliefd over de hele wereld en dus streamt men graag tijdens de race mee. Maar de gruwelijke race heeft ook tegenstanders, die alles proberen te saboteren. Alleen hoe saboteer je een race met auto’s als moordmachines?

De coureurs rijden namelijk in bloedgevaarlijke voertuigen, waarbij een uitklapbaar mes of een afschietbare haak niks geks is. En daar gaat al een groot deel van de film mis. Waar de auto’s in Deathrace uit 2008 namelijk echt gevaarlijk oogden, lijken het hier eerder knutselwerken van een snelle hobbyist. Niet indrukwekkend.

Nu is Death Race 2050 wel een low-budget B-productie waarin alles zo eenvoudig en overdreven mogelijk neergezet wordt, alleen is Corman hier compleet in doorgeslagen. De kostuums zijn bombastisch en alle karakters in de film zijn zo overtrokken neergezet (op Manu Bennett en zin copiloot Marci Miller na), dat ze irriteren.

Daarbij zie je overduidelijk dat er geknipt is in de actiescènes. De effecten zijn ook lachwekkend, al is dit onderdeel van het overdrijven en de jaren ’70 stijl die Corman hanteert. Er zijn films die bewust zo slecht zijn dat het leuk wordt, maar deze hoort daar absoluut niet bij. Vanaf het eerste moment voel je de bui al hangen en al snel vraag je je serieus af waar je in hemelsnaam naar aan het kijken bent. Het is Manu Bennett voor een groot deel die het nog enigzins draaglijk maakt, maar verder dan dat kom je niet.

Op de Blu-ray heeft Death Race 2050 naast de 92 durende film ook nog een stapel extra’s als The Making Of, Deleted Scenes en een special over de gebruikte voertuigen, maar dat voegt niet veel toe. Als je de film al uitgezeten hebt, zit je hier namelijk helemaal niet meer op te wachten.

Death Race 2050 is dan ook echt de moeite niet waard, tenzij je het natuurlijk helemaal te gek vindt om naar een veel te overdreven film te kijken. En de kans bestaat dan zelfs nog dat je je hieraan irriteert. De film puilt uit van slecht acteerwerk, slechte effecten en straalt aan alle kanten een laag budget uit.

Het is dan ook wel een B-film die ook nog eens teruggrijpt naar de jaren ’70, maar een betere classificatie zou C-film of zelfs D-film zijn. De enige lichtpuntjes zijn Manu Bennett en Marci Miller, maar ook die hebben wel eens betere rollen neergezet.