Darksiders II Review

Darksiders kwam in 2010 uit en leende van bijna iedere game wel iets. De puzzelelementen van The Legend of Zelda, het teleporteersysteem van Portal, de grootse vijanden van Shadow of the Colossus, de actie van God of War en zo kunnen we nog wel even doorgaan. Ontwikkelaar Vigil Games belooft met Darksiders II een grootsere en langere ervaring. Hoog tijd om de action-adventure game eens met een kritische blik te bekijken.

Om het vervolg op te pakken is een stukje historische kennis van de franchise wel geplaatst. In Darksiders maakte je namelijk kennis met een oorlog tussen demonen en Engelen. Daartussen staan Strife, Fury, Death en War, ook wel bekend als de vier ruiters van de Apocalyps. Die laatste heeft er in deel één een flinke puinhoop van gemaakt die je mag rechtzetten in het eerste deel. Zijn broer Death wil tegelijkertijd bewijzen dat hij onschuldig is. Op dat moment gaat Darksiders II van start.

Als de dood
Een nieuwe protagonist dus. Dat brengt automatisch andere kenmerken met zich mee. Death is namelijk zeer lenig en behendig, in tegenstelling tot de logge War. Door middel van platformelementen zoals in Prince of Persia wordt daar gebruik van gemaakt. Regelmatig zul je zijwaarts een muur bewandelen of van balk naar balk springen, een fijne toevoeging die een portie stoerheid toevoegt aan Death. De beste man kan dat gezien zijn status zeker wel gebruiken. Vraag is alleen waarom zijn stem zo ingetogen is. Een harde en brute stem past meer bij hem, hij moet je ten slotte de stuipen op het lijf jagen. Eeuwig zonde dat de hoofdpersoon in zijn totaliteit daardoor niet overtuigend is.

Looten tot je er bij neervalt
Gelukkig brengt Darksiders II meer vernieuwing dan enkel het weinig geslaagde stemgeluid van de hoofdpersoon. Diablo, de populaire dungeon crawler van Blizzard, heeft namelijk ook een rol gekregen in Death's avontuur. De game introduceert het looten na het vermoorden van een tegenstander of het openen van een kist. Chapeau voor deze fantastische zet. Het maakt de game extreem verslavend en geeft je de drang om Darksiders II opnieuw op te starten na het uitspelen van het verhaal. Je wilt iedere keer weer nieuwe wapens en bepantsering vinden. En de inventaris is daarvoor optimaal geschikt gemaakt. Die zal niet snel vol raken en heeft daarnaast ook aparte secties voor verschillende soorten spullen. Erg handig!

Hakken en slaan
Een andere nieuwigheid vinden we in het feit dat je ditmaal twee wapens ter beschikking hebt. De eerste is een zeis waarvan je er verschillende vindt tijdens het avontuur. In het tweede wapenslot ben je echter volkomen vrij. Kies jij voor een langzaam hakbijl die met één klap veel schade aanricht, of de snellere klauwen die wat minder schade toedienen? Het is heerlijk om twee wapens te combineren in een gevecht. Het uitdelen van klappen vereist dan ook tactiek. Want ondanks het feit dat Darksiders II een hack ’n slash game is, kun je niet klakkeloos op de knopjes van de controller gaan zitten rammen. Ontwijken, opletten en geneesdrankjes innemen is zeker een noodzaak.

Op eigen kracht of met hulp?
Tussen de regels door is het je waarschijnlijk al opgevallen dat er meer role-playing game (RPG)-elementen verwerkt zijn in de game. Zo zijn er dit keer vaardigheden toegevoegd in de vorm van talent trees. Dat zijn twee verschillende takken die bepaalde kwaliteiten toevoegen aan Death. De Harbinger-tak brengt extra krachten om toe te passen tijdens de vele gevechten, terwijl je als Necromancer hulpjes op kan roepen om mee te strijden. Je zult daarbij goed moeten nadenken over welke keuzes je maakt, om het voor jou passend te maken.

Dust de kraai
Het vorige deel werd vooral geroemd door de aanwezigheid van de Zelda-achtige elementen. Welnu, de puzzels in de grote kerkers die doorgaans een groteske en moeilijk te bereiken schakelaar centraal stellen, zijn nog steeds aanwezig. Ondanks dat je er waarschijnlijk al behoorlijk bekend mee bent, blijven die leuk. Je zult daarbij echter weinig moeilijkheden tegenkomen. De puzzels zijn in veel gevallen nauwelijks uitdagend te noemen en die keren dat het je even niet lukt, vind je de oplossing waarschijnlijk per ongeluk. En als je het spoor even bijster bent, dan kun je je hulpje Dust oproepen. Dust is een kraai die je er opuit kunt sturen als je het even niet meer weet. Hij geeft dan een hint waar je naar toe moet, maar laat gelukkig niet precies zien hoe.

Overtuigende omgeving
De wereld van Darksiders II is groot. En om dat te overbruggen, is er het snelle reizen toegevoegd. Je kunt nu op je kaart selecteren waar je precies heen wilt en met een druk ben je er. Maar de echte kracht van die wereld ligt in de grafische stijl. Met een lekkere portie comicstijl en een dosis kleur weet het spel een flink gevarieerd uiterlijk te creëren. Het ene plekje in het bos straalt pure levendigheid uit, terwijl de daaropvolgende kerker weer totaal vergaan is. Probleempje bij de grootsheid is alleen dat er regelmatig geladen moet worden. Dat kan soms wel een seconde of vijf duren.

Wat een gevechten
Nog grootser dan de wereld zijn de eindbazen. Vijanden die wel honderd- of duizendmaal jouw formaat bevatten (Shadow of the Colossus?) en jou vaak met enkele rake klappen met de grond gelijk maken. Het is geweldig om het op te nemen tegen demonen die je flink op de proef stellen. Je maakt daar al vrij snel kennis mee, want je moet het in het begin al opnemen tegen een onverwachte vijand. Wat er precies gebeurt, mogen jullie zelf ontdekken. Het is immers veel leuker om het avontuur spoilervrij in te gaan.

Ode aan alle goede games
Allerlei genres en franchises heeft ontwikkelaar Vigil Games met Darksiders II aangeboord en daarmee brengt het een ode aan zo’n beetje iedere goede game. Uitblinkend is het lootsysteem van Diablo, maar ook de immense eindbazen zoals in Shadow of the Colosses mogen er zijn. Het is dan ook goed vertoeven in deze game, zeker als je je bedenkt dat je met Darksiders II zo’n 25 uur aan gameplay in huis haalt. En daarna speel je het avontuur gewoon nog een keer door, om het beste setje wapens en bepantsering bij elkaar te verzamelen. De kleine minpunten zijn helaas jammer en daardoor loopt Darksiders II net het predicaat 'essentieel' mis. Echter, het draait uiteindelijk om het plezier dat je beleeft en op dat gebied zit je met Darksiders II helemaal goed.