Child of Light Review

Kun je als mens enkel verliefd worden op een echt wezen met benen en armen? Met andere woorden: moet dat per se een ander mens zijn? Twijfels en nog eens twijfels. Want zodra je Child of Light opstart is er sprake van liefde op het eerste gezicht.

De tweede vraag die rijst is: kan een vrouwelijk personage centraal staan in een game zonder dat de borsten alle kanten opstuiteren? Zonder dat de aandacht light op seksuele aantrekkelijkheid zoals Lara Croft? Jazeker. In Child of Light staat de mysterieuze roodharige dame Aurora centraal. Niet neergezet als lustobject. Het is immers nog maar een kind, een klein meisje.

Aurora sterft al op jonge leeftijd, hoewel sterven niet helemaal het juiste woord is. Niet voor niets is Child of Light nogal sterk een fantasy georiënteerde game. Aurora ontwaakt in een andere dimensie: Lemuria. Alsof ze is wakker geworden in een nachtmerrie, in een wereld vol kwaad, gekke vijanden en kraaien als symbolen voor de dood.

De Queen of the Night heeft dit gedaan. Aurora moet samen met het uiterst schattige vuurvliegje Igniculus op pad. Samen zullen jullie wel even de zon, de maan en de sterren redden en dan komt Aurora weer thuis in de armen van haar lieve papa. Eitje, toch?

Nee, zeker niet. Child of Light in een sidescrolling platform role-playing game, met een turn-based vechtsysteem. Hoewel het verhaal een grimmig karakter kent, is de stijl van het spel kleurrijk en door het tekenachtig karakter word je al snel op het verkeede been gebracht. Namelijk door te denken dat Child of Light simpel is; zo'n simpele downloadbare platformer die je binnen vier uurtjes wel even uitspeelt.

Want dit is absoluut niet het geval. De grap is bovendien dat Child of Light totaal niet geschikt is voor de casual gamer. Daarvoor wordt niet goed duidelijk gemaakt wat er precies van de speler wordt verwacht en daarvoor is de game te pittig. Enkel normal en hard zijn selecteerbaar als moeilijkheidsgraad. Jammer voor sommigen, maar niet onbegrijpelijk.

Vanaf het eerste moment is duidelijk dat elke keuze in de game een bewuste keuze is geweest. Alles in het kader van een zo sterk mogelijke game. De makers hebben bij Child of Light het volgende willen doen: een unieke game neerzetten, die je laat meeslepen en weet te betoveren, die mooi oogt, maar niet te makkelijk is om te spelen en niet te snel uit te spelen is. En vooral een game die je niet meer zal vergeten. Missie geslaagd. Uitroepteken.

Aurora moet op haar zoektocht om weer thuis te komen allerlei missies uitvoeren, daarbij is het veelal een zoektocht door de wereld van Lemuria: waar moet je naartoe? Je kunt naar rechts en naar links, naar boven en naar beneden. Hoewel het nooit precies duidelijk is hoe je nu op een bepaald punt komt, kom je er uiteindelijk altijd wel. Er zijn soms personages die je aan kunt spreken en er is nog een (niet te duidelijke) map. Voor de rest is het een zoektocht, iets wat geheel past in bij dit 'sprookje'.

Het loont bovendien om geduld te hebben en elk gaatje en hoekje te verkennen van deze game. Want overal liggen kistjes met handige voorwerpen, her en der vind je dagboekfragmenten en ook zijn er allerlei soorten vijanden die je tegen kunt komen. Zodra je tegen zo'n vijand opbotst, opent zich automatisch een scherm waarin je moet vechten, zoals de traditionele turn-based rpg's.

Heb je daar geen zin in? Dan kun je met Igniculus de vijand verblinden en er snel voorbij vliegen. Toch is het raadzaam wel geregeld in gevecht te gaan. Want als een ware RPG moet je jezelf sterker maken en dus upgraden. Steeds maar weer verdien je punten in gevechten en ga je in niveau omhoog, waarmee je skill points vrijspeelt die je kunt spenderen aan een uitgebreid systeem.

Het is eigenlijk te belachelijk, in positieve zin, voor woorden om te zien wat je krijgt voor slechts 15 euro. Dat is een uitgebreide game met een uitgebreid vechtsysteem en een diepgaand systeem van opwaarderen. Het is insane. Zo verbazingwekkend goed.

De gevechten zijn dus allemaal niet in real time en menig mens zal kritiek uiten: is het niet wat te achterhaald om een Final Fantasy-achtig vechtsysteem los te laten op een downloadbare game in dit tijdperk? Nee, absoluut niet. Ook in dit geval is dat een bewuste keuze.

Child of Light is een mysterieuze game. Daar past het totaal niet bij om in real time even met wat vijanden op de vuist te gaan. Geloof het gewoon maar: dan was een stukje magie verloren gegaan! Terwijl juist nu de gevechten enorm verslavend en interessant zijn. Als je oog in oog staat met meerdere vijanden moet je nadenken wie je als eerste aanvalt, met welk personage en op welke manier. Geen game om dus even tussendoor te spelen of met een duffe kop. Want je moet met je volle bewustzijn de gevechten in. Het systeem zelf legden wij eerder al uit.

Hoewel je met twee personages in een gevecht staat, kun je wel in een gevecht wisselen van personage, want je krijgt er steeds meer hulp bij. Dus niet alleen vecht je als Aurora, al snel krijg je hulp van anderen en elk karakter heeft zijn eigen vaardigheden. Enorm tof.

Ze hebben allemaal de mogelijkheid om gewoon een simpele aanval uit te voeren, zoals Aurora doet met een steek van haar zwaard. En allemaal kunnen ze verdedigen. maar de speciale vaardigheden en het gebruik van magie maken de game ontzettend interessant. En samenwerken is een must. Als je ziet dat een personage weinig gezondheid heeft, kun je dat zodra je zelf aan de beurt bent, extra gezondheid geven. Of je kunt iemand zelfs weer tot leven wekken als die dood is.

De mogelijkheden zijn oneindig. Wel moet je even tijd stoppen om het systeem te ontdekken, een beetje zoals een Japanse RPG. Want echt uitleg wordt er niet geboden. Hetzelfde geldt voor eindbazen, die behoorlijk pittig zijn. Dan moet je even uitvogelen hoe je het beste kunt vechten. Elk wezen heeft zijn eigen zwakte. Die moet je ontdekken. Soms is logisch nadenken voldoende. Een slang die continu vuur spuwt, zal wel vatbaar zijn voor een gezonde plens water. Inderdaad. En verder is het vooral een ontdekkingstocht, wat past bij de gehele game.

De besturing tijdens de gevechten is soms een tikkeltje onhandig, alleen moet je er dan ook rekening mee houden dat je de game met twee man co-op kunt spelen. Een bedient dan Aurora of iemanda anders, terwijl speler twee in de huid kruip van Igniculus. Geen zorgen: in je uppie kun je alles wel doen, het is alleen een kwestie van even wennen.

Naast de gevechten bestaat Child of Light uit kleine puzzelelementen. Eigenlijk is dit het enige puntje van kritiek: dit had wel wat moeilijker gekund. De explorerende onderdelen heb je zo door. Misschien is er bewust een balans aangebracht tussen moeilijke gevechten en makkelijkere puzzels. Maar hé: Child of light is bedoeld voor de doorgewinterde gamer, dus op zich hadden de puzzelelementen best wel iets uitdagender gekund. Want alleen wat items op de juiste plek zetten zodat een deur opengaat is niet zo ingewikkeld.

Toch zul je je hier geen seconde aan ergeren omdat Child of Light eigenlijk alleen maar weet te betoveren. De game is werkelijk waar een pareltje door het gebruik van de UbiArt Framework-engine. Het spel is een schilderij dat zichzelf laat schilderen, een poëziebundel dat spontaan zelf begint te praten. Dit is kunst niet alleen bedoeld om naar te kijken, dit is kunst die je naar een hoger niveau tilt. Kunst die tot leven komt om met jou een nieuw avontuur te beleven. De beelden zijn ongekend mooi en de soundtrack is magisch. Child of Light zou je dan ook wel kunnen scharen onder een stroming als magisch realisme.

Wat je hoort is apart: een voice over die gedichten opleest, met rijmklanken, terwijl alles een hoger doel dient. Er wordt een verhaal verteld. De muziek, klassieke pianoklanken in een duistere wereld. Het is allemaal zo uiteenlopend, waardoor het spel gelijktijdig zo nieuwsgierig makend is. Het is alsof alle uitersten die eigenlijk niet bij elkaar horen, bij elkaar worden gebracht en mindblowing zijn.

Woorden te kort dus voor Child of Light. Liefde op het eerste gezicht. Beelden en geluiden vervoeren de speler naar een geheel andere wereld. Een magische wereld. Het is absurd om te zien hoe Ubisoft opeens met zo'n unieke titel op de proppen komt. Een game die perfectie weet te benaderen. Niet geschikt voor de simpele ziel, maar iedereen die zichzelf ook maar een beetje gamer noemt: je weet niet wat je mist als Child of Light niet als de bliksem in huis haalt!