Chasing Aurora Review

Chasing Aurora is de eerste exclusieve downloadbare game voor de Wii U. Betekent de game een goede start voor de Wii U eShop, of moeten we ons zorgen maken?

Chasing Aurora is afkomstig van ontwikkelaar Broken Rules, dat in 2009 debuteerde met de sterke PC-titel And Yet it Moves. Met een 8,5 in de recensie wist de kleine studio een enorme indruk achter te laten. Met Chasing Aurora probeert Broken Rules zich nogmaals te bewijzen. Het spel richt zich volledig op multiplayer en laat twee tot vijf spelers in de huid kruipen van vogels om het vervolgens in drie verschillende – hoewel duidelijk op elkaar lijkende – modi tegen elkaar op te nemen. Een verhaal kent de game niet; dat mag je er met je vrienden bij verzinnen.

Tikkertje
In essentie is Chasing Aurora een variant op drie klassieke basisschoolspelletjes, te weten tikkertje, verstoppertje en een soort kat-en-muis. Door Nintendo’s lievelingsterm, asymmetrische gameplay, op de spelconcepten lost te laten, probeert Broken Rules een unieke twist te creëren. In de modus Freeze Tag bijvoorbeeld, dient de speler met de GamePad de overige spelers te bevriezen door ze aan te raken. Op die manier worden punten verdiend. De andere gamers proberen bevroren medestanders te ontdooien door hen aan te raken, hetgeen ook punten oplevert. Aan het eind van de ronde wordt de GamePad doorgegeven en neemt iemand anders de rol van ‘tikker’ aan.

De tweede overige modi zijn varianten op bovenstaand concept. In Hide-and-Seek dient de speler met de GamePad bij de overige spelers uit de buurt te blijven. De laatste modus, Chase, draagt spelers op een glimmend object te grijpen en zo lang mogelijk bij zich te houden. Zoals je inmiddels waarschijnlijk doorhebt, is het zaak het object te stelen, mocht je het niet hebben. Uiteindelijk wint de speler met de meeste punten en door de GamePad na ieder potje verplicht door te geven, probeert de ontwikkelaar een eerlijke multiplayergame neer te zetten.

Simpele controls
Om dit spel zo speelbaar mogelijk te maken, zijn de controls simpel gehouden. Met de linker stick (of d-pad als je zonder Nunchuck op de Wiimote speelt) kun je je vogel besturen. Een tweede knop laat je met je vleugels flappen voor extra snelheid en een laatste knop veroorzaakt een versnellende duikvlucht. Zeker wanneer je met een nunchuck speelt zijn de controls heerlijk simplistisch; iedereen kan na vijf minuten oefenen met deze game uit de voeten. Niets houdt je daardoor tegen om wat vrienden uit te nodigen om een avondje Chasing Aurora te spelen.

Zo’n avondje kan erg leuk uitpakken. Spelers moeten samenwerken om degene met de GamePad niet te laten winnen, maar proberen tegelijkertijd zoveel mogelijk punten zelf binnen te harken. Dit zorgt voor een erg leuke dynamiek. Het grote probleem van Chasing Aurora is echter dat het te veel op de dynamiek van de spelers zelf leunt. Als zij competitief ingesteld zijn en ‘rematch!’ roepen zodra ze verliezen, dan vermaak je je zeker met dit spel. Maar als gangmaker stelt de game teleur. De concepten lijken daardoor te veel op elkaar en na een uurtje zijn de toch al zeer bekende concepten overduidelijk. Op dat moment blijft de gameplay enkel bij de gratie van de groep interessant, aangezien het zelf geen pogingen onderneemt om de spanning te behouden.

Audiovisueel genot
Dat kan overigens niet gezegd worden over de stijl van de game. De ronduit prachtige audiovisuele presentatie maakt Chasing Aurora namelijk tot een pracht voor het oog en een genot voor het oor. De vele levels die Broken Rules voorschotelt, vervelen daarom niet snel. Bovendien zijn er veel verschillende levels aanwezig, die helpen de levensduur van het spel wat te rekken. Spelers zullen bij iedere nieuwe map moeten herontdekken wat de mogelijkheden en beperkingen zijn, waardoor ook doorgewinterde gamers scherp dienen te blijven.

Naast de multiplayer kent de game een weinig voorstellende singleplayer. Solo kun je twintig time trials aangaan, waarin je voor bepaalde tijd rondjes vliegt om zoveel mogelijk punten te scoren. Het is letterlijk niets anders dan rondjes vliegen in steeds andere omgevingen. Erg saai. Opvallend bij deze modus is trouwens de afwezigheid van leaderboards, zodat zelfs een competitieve motivatie voor de singleplayer ontbreekt. Ook andere online functionaliteiten ontbreken, waardoor dit spel enkel lokaal gespeeld kan worden. Aan de ene kant natuurlijk begrijpelijk gezien het belang van asymmetrische gameplay. Toch voelt het vreemd: een game die geheel draait om multiplayer zonder online multiplayer. Vreemd genoeg is misschien we het beste deel van de game de credits, waar je rustig door een prachtige wereld kunt vliegen. Zo zien wij de aftiteling graag!

Staakt de achtervolging
Chasing Aurora is een bijzonder aandoenlijk uitziende indiegame die lef toont door zich geheel op de lokale multiplayer te storten. In die opzet is het helaas niet geheel geslaagd, want de gameplay leunt meer op een competitieve vriendengroep dan op eigen kracht. Het gebrek aan een degelijke singleplayer en online ondersteuning zorgt verder voor contentarmoede. Speel je nog regelmatig tikkertje met je vrienden en vind je het buiten eigenlijk te koud? Dan is het spel de aanschaf waard. Voor de rest zijn er betere multiplayergames beschikbaar.