Castlevania: Harmony of Despair Review

De Castlevania franchise is er een die tot nu toe altijd te spelen was in je eentje. Het werd dus tijd voor een multiplayer game in de serie en die is er nu eindelijk, in de vorm van een Xbox Live Arcade titel. Of dit ook een succesformule is, lees je in deze recensie.

Zoals vanouds...
Alle Castlevania games door de tijd heen hadden uiteindelijk hetzelfde einddoel. Jij was een vampierjager en ging op pad om Dracula of één van zijn reïncarnaties eens flink op zijn lazer te geven en terug in zijn kist te schoppen. Om dit te kunnen doen moest je wel steeds door talloze levels heen en de meest uiteenlopende vijanden uitschakelen. De games waren altijd wel voorzien van een vergelijkbaar verhaal, boden voldoende uitdaging en werden over het algemeen dan ook goed ontvangen.

...maar nu samen
Hoewel het verhaal in Harmony of Despair niet duidelijk verteld wordt, weet je wel al vanaf het begin dat deze hetzelfde is als de rest van de franchise. Je gaat van level naar level op je pad naar de ultieme vijand: Dracula. Het grote verschil wat Harmony of Despair met de andere games kent is dan ook niet in het verhaal te vinden, maar in de mogelijkheid om deze met vrienden te spelen in een coöperatieve modus.

Sterker nog, de game is dusdanig ingericht dat je wel alleen kunt spelen, maar het maximale er alleen uitgehaald kan worden in co-op. Je kunt namelijk met zijn zessen tegelijk online spelen. Je begint dan wel allemaal in een andere hoek van het level, waardoor je met z'n alleen op hetzelfde ventje loopt te rossen. Hierdoor blijft de uitdaging behouden. Het doel is natuurlijk om allemaal samen te komen bij de eindbaas en deze een flink de les te lezen.

Er is dan ook geen volwaardige singleplayer modus, wat ergens toch wel jammer is. En hoewel er wel een soort survival multiplayer optie is toegevoegd, is dat niet echt een pluspunt te noemen. Hierin maak je elkaar simpelweg af en verder gebeurt er weinig. De Castlevania liefhebbers zullen zich samen echter flink uit kunnen leven met deze game. De bekende Castlevania sfeer druipt er namelijk aan alle kanten vanaf.

Geen nieuw uiterlijk
Om te beginnen zijn er vijf bekende karakters te kiezen, waaronder Alucard uit Symphony of the Night. Deze zijn qua uiterlijk letterlijk uit andere games overgenomen, maar kunnen nu samen moves uitvoeren die spectaculair ogen en natuurlijk flinke schade toebrengen. De tegenstanders in de game, zoals de skeletjes, medusahoofden en de ridders, zien er exact hetzelfde uit als in voorgaande delen en ze doen verder dan ook niets anders dan in het verleden. Hier is op zich niets mis mee, maar veel vernieuwing is op dit gebied dus niet te vinden en het lijkt alsof je een oudere game aan het spelen bent.

De levels zijn ook weer compleet op de oude manier ingericht. Alles is getekend en dan wel geheel in de stijl die we van Castlevania gewend zijn. Grote kroonluchters, bellen en tandwielen in de ruimtes, aangevuld met bekende dingen als de piano uit Dawn of Sorrow. Al deze kleine elementen verzorgen, samen met de bekend klinkende soundtrack, de heerlijke sfeer die Castlevania met zich meebrengt. Het is alsof je weer een oude, vertrouwde game opstart, maar dan met de vernieuwing dat je deze keer samen door de zes grote levels speelt, welke stuk voor stuk ingericht zijn als een waar doolhof.

RPG-element
Naast het bekende uiterlijk zijn er uit diverse andere Castlevania elementen meegenomen, zoals het RPG-gedeelte uit Symphony of the Night. Je begint met een standaard uitrusting en kunt in het begin niet veel hebben of echt veel schade aanrichten. Echter zal je gaandeweg merken dat je sterker wordt en meer skills krijgt. Ook wordt er van ieder monster wat je tegenkomt informatie in het zogenaamde Monster Compendium opgeslagen welke je later na kunt slaan om zwakkere punten van eindbazen op te zoeken. Ditzelfde geldt voor de informatie over de items die je tegenkomt.

Daarnaast is er de Shop waar je items kunt kopen met geld wat je in de levels gevonden hebt. Maar ook wapens en armor voor de personages liggen in de vitrines. Echter kunnen niet alle personages dezelfde wapens dragen. Wat natuurlijk weer uitnodigt om ook eens met een ander karakter te spelen. Dit is samen met de moeilijkheidsgraad van de game een motivatie om het spel te blijven spelen en de levels dus meerdere malen helemaal uit te kammen. Er gaat dan ook wel wat tijd in deze game zitten voordat je overal zomaar doorheen loopt en echt klaar bent met de game.

Geen variatie
Je moet echter wel een fan van het genre zijn, een beetje geduld hebben en wat vrienden om mee te spelen om deze game tot zijn recht te laten komen. Je hebt de mogelijkheid om alleen te spelen, maar dit is duidelijk niet de manier waarop het bedoeld is. Verder bevat Harmony of Despair weer de bekende Castlevanie sfeer, maar doet, naast het spelen in co-op, weinig verrassends. Dat neemt niet weg dat de game je aardig wat uurtjes plezier zal bieden en zeker voor de Castlevania liefhebbers een aanrader is.