Calling Review

De Wii heeft de horrorfans in de loop der jaren verwend met titels als Resident Evil 4, Dead Space: Extraction en het recente Silent Hill: Shattered Memories. Nu brengt Hudson Entertainment ons een typische Japanse horrorgame die zijn roots duidelijk heeft gevonden bij films als The Grudge en The Ring. Hoort Calling thuis tussen de toppers of de floppers?

De zwarte pagina
Calling draait allemaal rond een webpagina genaamd The Black Page. Deze pagina is niets meer dan een kleine chatroom met onderaan een getal dat af en toe groter wordt. Op het eerste gezicht is er dus niets aan de hand maar in de wereld van het occulte gaat er een groot mysterie schuil achter de website. Het getal onderaan de pagina zou namelijk staan voor het aantal personen dat is verdwenen na een bezoek aan de site. Wie het aandurft om de site te bezoeken krijgt enkele minuten later een geheimzinnig telefoontje en gaat een plaats, genaamd de Mnemonic Abyss, binnen. Op deze plek dwalen de geesten van de overledenen samen met de waaghalzen die The Black Page bezochten. Het spel begint wanneer jij en enkele andere mensen de website bezoeken en naar de Mnemonic Abyss worden gebracht. Het is dus aan jou om te overleven en een weg terug te zoeken naar de wereld van de levenden.

Eenvoudig
Je zou denken dat horrorgames gemaakt zijn om je de stuipen op het lijf te jagen zodat je ’s nachts niet meer kan slapen. Calling probeert dit te doen maar slaagt hier helemaal niet in. De geesten die je aanvallen kan je simpelweg van je afschudden door de Wiimote heen en weer te bewegen en op de A-knop te duwen. Je wordt ook nooit onverwacht aangevallen door de spoken aangezien er gewoonweg weinig plekken in het spel zijn waar dit kan gebeuren. Wanneer je enkele keren bent gestoord door een geest wordt je horrormetertje, dat je hartslag nabootst, rood en gaat deze sneller bewegen. Door het spel even op te slaan bij één van de vele veilige plekken kun je dit metertje groen maken. Het maakt het spel veel te eenvoudig en je zal dus slechts zelden sterven in dit spel.

Reizen met de telefoon
Tijdens de game zal je telefoontjes krijgen van de geesten die ronddwalen op het gebied waar je je bevindt. Het eerste uur zal dit je dieper in het spel zuigen maar al snel wordt het allemaal te voorspelbaar en cliché. Je gsm speelt een belangrijke rol in het spel want al snel kom je te weten dat je het toestel kan gebruiken om tussen verschillende kamers en gebouwen te reizen. Je zal dus op zoek moeten gaan naar telefoonnummers die je kan bellen om naar andere plekken te gaan. Al reizend probeer je dus naar de gewone wereld te gaan en na vier uur spelen zie je de aftiteling al in beeld. Het spel stopt hier niet want na je eerste speelsessie zal er een tweede verhaallijn beschikbaar worden gemaakt. In deze tweede campaign kruip je in de huid van één van de personages die je tijdens je eerste avontuur hebt ontmoet en wordt het complete verhaal al snel duidelijker.

Schaatsende katten
Je Wiimote gebruik je als zaklamp en als aanwijzer om de interactie aan te gaan met objecten. Vrijwel alle omgevingen zijn extreem donker en dus is het handig om zo snel mogelijk een zaklamp te zoeken. Zonder zaklamp weigert je personage namelijk om bepaalde objecten te onderzoeken. Frustratie is hier weer het sleutelwoord aangezien je zelf meestal al kan zien wat het voorwerp is. Sommige deuren zullen pas openen als je iets hebt bekeken of wanneer je iets hebt opgeraapt. Je kan dus letterlijk uren op zoek zijn naar iets dat je over het hoofd hebt gezien.

De controls werken goed en beter dan de meeste Wii games. De game voelt echter nooit natuurlijk aan omdat de besturing en de gameplay niet altijd even goed zijn afgestemd op elkaar. Wanneer je een schuif wil opendoen zal er eerst een zoekschermpje starten waarin je alles kan bekijken. Het spel voelt dus soms aan als een point-and-click game waarin je vrij kan rondlopen. De animaties hadden ook wel wat beter uitgewerkt mogen worden. Op een bepaald moment kom je een kat tegen die je door enkele gangen moet volgen. Je ziet de poten van het beestje wel bewegen maar het is net alsof het dier aan het schaatsen is. De geesten zullen je bijna allemaal met dezelfde gezichtsuitdrukking en bewegingen vastgrijpen. De sfeer van het spel wordt dus negatief beïnvloed wanneer een klein meisje en een volwassen man je op dezelfde manier proberen om te leggen.

Japanse cursus
Calling was oorspronkelijk een Japans spel en daar word je bijna constant aan herinnerd. Je kan dan ook maar best gebruik maken van de originele Japanse stemmen die in het spel zitten. Op de muren staan vaak Japanse tekens die duidelijk een onheilspellende boodschap moeten brengen. De camera zoomt in op de vreemde boodschap maar de ondertitels verschijnen niet. Dit en de vele andere fouten in Calling sleuren je steeds terug naar de realiteit. Soms krijg je ook foto’s met bijgeleverde tips doorgestuurd naar je gsm. De tips bestaan meestal uit vreemde tekens en symbolen en dus zal je enkel via de foto weten wat je moet doen. Het is dan ook maar goed dat je eigenlijk helemaal geen tips nodig hebt in dit spel en dat is eigenlijk ook niet vreemd wanneer je weet dat Calling een horrorspel is voor twaalfplussers.

Conclusie
Calling had de potentie om een zeer grote titel te worden voor de Wii maar slaat de bal mis op alle vlakken. De graphics en het geluid mogen er zijn maar de slordige animaties en de spanningloze gameplay zorgen ervoor dat je nooit wordt gegrepen door het spel. De enige mensen die nog een klein beetje plezier uit deze titel kunnen halen zijn Japanse horrorfans. Alle andere gamers kunnen dit spel beter links laten liggen om hun heil te zoeken bij goede horrorgames als Silent Hill: Shattered Memories.