Brightburn Review (Blu-ray)- Een boosaardige superboy

Het verhaal van Superman is voor veel mensen niet onbekend. Een buitenaardse man die op onze planeet neerstort en tot de held van de metropool uitgroeit. Maar wat nou als Superman kwaadaardig was? In Brightburn wordt dat idee in een mengelmoes van drama en horror neergezet. Het is een verhaal met ontzettend veel potentie, maar waarbij de uitwerking flink tekort schiet.

In Brightburn probeert het jonge koppel Tori (Elizabeth Banks – The Hunger Games) en Kyle (David Denman – Grey’s Anatomy) zwanger te worden. Het gaat moeizaam, maar als er op een dag ineens een buitenaards schip in de bossen crasht, lijkt hun kinderwens vervuld te worden. In het schip zit namelijk een buitenaardse baby die eruit ziet alsof het een mens is. Het stel besluit de crash geheim te houden en het kind op te voeden alsof het hun eigen telg is. Precies zoals het in Superman ook gebeurde.

Alleen een kind dat uit een ruimteschip komt, zal vanzelfsprekend nooit helemaal menselijk zijn, ook al geef je het kind een naam en voed je hem vanaf het eerste moment goed op. Zo ook bij Brandon (Jackson A. Dunn). Hij gaat netjes naar school en maakt elke dag zijn huiswerk, tot op een dag het ruimteschip vanuit de schuur gekke signalen uit begint te zenden. Deze signalen trappen voor Brandon een soort extreme pubertijd af waarin hij ook meteen bizarre krachten ontwikkelt.

Brandon kan bijvoorbeeld niet gewond raken en is bere-sterk. Daarnaast ontdekt hij ineens dat hij razendsnel is, kan vliegen en dat zijn ogen laserstralen kunnen schieten. Als de puberende superknaap jarig is krijgt hij van zijn oom een geweer. Alleen van zijn vader mag hij deze niet hebben. Brandon is er allerminst blij mee en gaat tegen zijn vader in. Het blijft op dat moment bij een (flinke) dreun op de tafel. Als kijker zit je dan al even op een dergelijk moment te wachten en verwacht je dat ieder moment het breekpunt voor de jongen kan zijn.

Regisseur David Yarovesky laat je nog even langer in spanning om deze steeds een stukje op te bouwen. Het is al overduidelijk waar de film naartoe gaat, maar wanneer begint de slachtpartij en hoeveel slachtoffers gaan er vallen? Je zult er lang op moeten wachten, want Brandon wordt weliswaar steeds boosaardiger, maar pas voorbij de eerste helft van de 90 minuten durende film valt het echte eerste slachtoffer.

Wel heb je dan al uitgebreid kennis gemaakt met Brandon en in zijn zieke brein mogen kijken. Middels tekeningen van de jongen en kleine momenten tussen Brandon en de andere acteurs zie je hoe het kind steeds meer vervreemt van de mensen om hem heen. Bovendien zie je hoe moederlief haar zoon tot het uiterste beschermt. Het is een van de dingen die prima past in het straatje van een horrorfilm die gekruist is met een superheldenverhaal. De belofte die de film met deze kruising doet, wordt alleen niet nagekomen.

Brightburn doet door zijn mix van horror en superheldenfilm de belofte om één groot festijn te worden van gore of spektakel, maar is dat allerminst. Er is wel gore en zeker ook wat spektakel, maar echte horror blijft uit. De film weet namelijk niet zo goed wat het zelf wil zijn en daardoor weet jij dat als kijker op een gegeven moment ook niet meer. Het beste kun je de film dan ook gaan kijken met het idee dat je een origin story gaat kijken die de opzet vormt voor een gruwelijk vervolg.

Als je Brightburn door deze ogen bekijkt is het eigenlijk geen hele slechte film. Er is een prima sfeer die vanaf het begin opgebouwd wordt met sterke camerahoeken en een sterke soundtrack vanuit Timothy Williams (Deadpool 2). Gaandeweg de film vordert leer je telkens weer wat over Brandon en zijn afkomst, wat je geïnteresseerd houdt. Hierbij zorgt een deel van het acteerwerk ervoor dat je door wil blijven kijken. Vooral Banks weet als moeder van Brandon te schitteren, maar Dunn die in de rol van het enge superkind kruipt geeft je regelmatig de kriebels met zijn vreemde gedrag.

Op het gebied van horror weet de jongen alleen niet echt over te komen als een griezel die je genadeloos afmaakt. Vaak komt de jongen wat onhandig over als hij iemand af gaat maken in plaats van dreigend. In de extra’s ‘Hero Horror’ en ‘Nature vs Nurture’ krijg je wat meer inzicht over waarom dit zo is, maar echt overtuigend is het niet tijdens de film.

Je krijgt meer het gevoel dat Brandon wat onwennig is dan dat hij met een missie bezig is om mensen systematisch af te slachten. Pas aan het einde van de film krijg je beelden te zien van een Brandon die voor echte verwoesting zorgt en dat is erg jammer, want een half uurtje langer kijken en een wat hoger tempo in de film had zoveel gescheeld.

Brightburn komt nu over als een film die de fundering voor een nieuwe franchise legt. Er is een kruising tussen horror en superheldenfilms aanwezig, maar alles dat je ziet gebeuren is nog redelijk ´mild´. Verder is het verhaal niet het allersterkst in de film, maar maakt de spanning dat redelijk goed.

Jammer genoeg zijn er nog heel wat andere elementen in de film aanwezig die roet in het eten gooien. Zo wordt er nooit plek gemaakt voor echte horror, blijft Brandon een beetje onhandig overkomen en is alles redelijk klein gehouden. Brightburn komt daarmee niet verder dan een matige film.