BOOR Review - Zorgen duplicatiekrachten voor dubbel zoveel plezier?

BOOR is een indiegame waarin je als een meisje speelt dat de krachten bezit om zichzelf te kunnen dupliceren. Nu komt de hamvraag: zorgen de krachten om jezelf te kunnen verdubbelen, ook voor dubbel veel gameplezier? Lees het in de BOOR review.

BOOR speelt zich af in de fictieve mensenkolonie Eden, een kolonie die zich vele lichtjaren van de aarde bevindt. De inwoners van de planeet willen een betere beschaving bewerkstelligen en ontwikkelen daarom al snel de zelfdenkende robot BOOR. Hier gaat het gruwelijk mis: BOOR is namelijk niet een lieve zorgrobot, maar een afgrijselijk monster.

Misschien was het beter geweest als de inwoners van Eden maar niet alle bouten en schroeven hadden aangedraaid, want de robot keert zich tegen hen. Voor ze het weten is is iedereen dood, op een paar overlevenden na. De enige hoop op redding, ligt in jouw handen.

In BOOR bestuur je een klein, lief (en onschuldig) meisje dat is gestrand in deze kolonie. Samen met die paar overlevenden krijg je de moeilijke taak voorgeschoteld om het monster BOOR te vernietigen. Dit doe je door verschillende 2D-puzzel platforms te doorstaan, waarin je jezelf op mysterieuze en daarbij niet nader verklaarde wijze kunt dupliceren. Deze duplicatie blijft dan voor een beperkte tijd actief, terwijl je originele versie op dezelfde plek blijft wachten.

Het verhaal achter deze indie game wordt op een interessante wijze verteld. Nergens wordt het bijzonder spectaculair, toch is direct duidelijk wat er gaande is wanneer je verschillende levels doorloopt. Door voorgeprogrammeerde events zie je bijvoorbeeld hoe een capsule opengaat waarin je bent opgesloten. Het hele verhaal wordt verteld aan de hand van dergelijke events of tijdens dialogen die je hebt met een kleine computer die achter je aan zweeft.

In het begin zijn de puzzels interessant. Je gebruikt je duplicatiekrachten bijvoorbeeld om door een muur te komen waar je met je normale personage niet doorheen kan. Vaak moet je achter deze muur dan een schakelaar vinden of moet je op een knop gaan staan, zodat je echte personage naar die plek kan worden geteleporteerd. Op deze manier kan je verschillende puzzels oplossen.

Mocht je niet met hendels en knoppen bezig zijn, dan ben je wel bezig met het ontwijken van obstakels. De ene keer moet je weer een laser ontwijken en de andere keer moet je heelhuids aan de overkant komen, terwijl er vlijmscherpe punten uit de grond en het plafond steken. Ook zijn er secties waarin vijanden je met een laser belagen, wanneer ze jouw kant op kijken.

Klinkt tof, al had er toch wat meer in kunnen zitten. Zo merk je halverwege het spel dat BOOR lichtelijk een herhalingstrucje wordt. Op den duur kun je eigenlijk wel voorspellen dat elk level wel één of meerdere van bovenstaande puzzel-elementen bevat.

Wanneer de gameplay echt even eentonig wordt, word je gelukkig wel even wakker geschud door de aanwezigheid van eindbaasgevechten. Zo zul je aan het einde van hoofdstuk één al oog in oog komen te staan met een verschrikkelijk, eenogig monster. Terwijl jij met een lift omhoog wordt gevoerd, zal het monster je lastigvallen met laserstralen. Deze eindbazen zorgen toch voor een interessante afwisseling, die soms wat ontbreekt in de puzzelsectie.

BOOR mist ook de enige afwerking als we kijken naar het geluid. Op vele momenten wordt er gelukkig al gebruik gemaakt van geluidseffecten, maar op cruciale momenten waar geluid echt een goede sfeer neer kan zetten, krijgen we doodse stilte voorgeschoteld. Wanneer je bijvoorbeeld in een enorm lange lift langs verschillende capsules met overlevenden wordt gevoerd, zou het fijn zijn om toch ergens dat liftgevoel te krijgen door middel van een geluidseffect.

Ook zou het al een heel verschil maken als de loopsnelheid van je personage wat zou worden opgeschroefd. Met maar enkele frames aan animatie en een vrij trage looppas, voelt het spel toch wat sloom. Deze vaart zit nu voornamelijk in de eindbaasgevechten.

Op andere momenten weet BOOR wel de juiste noot te raken. Zo zit een groot deel van de sfeer van dit spel in de grafische stijl. In het verhaal komen verschillende locaties voorbij die voor het oog erg mooi in elkaar zijn gezet, dankzij de korrelige handgetekende stijl. Zo kom je langs plekken waar je jezelf terugziet op verschillende televisieschermen, of puzzel je in omgevingen die wel wat weg hebben van fabriekshallen.

De indiegame BOOR is leuk voor iets minder dan 5 uur aan speelplezier, toch is het spel niet echt bijzonder. Eigenlijk weet BOOR gewoon leuk te wezen, maar is het eigenlijk niet veel meer dan dat. Met enigszins voorspelbare levels en hier en daar nog wat dingen die afgewerkt moeten worden, is BOOR uiteindelijk meer een game om gewoon eventjes tussendoor te spelen. Je speelt dit spel met plezier uit, maar daarna blijft hij in je Steam-bibliotheek zwerven.