Bleeding Edge Review - Op de vuist voor glorie

In de wereld van Bleeding Edge zijn er meerdere personen die zichzelf met illegale lichaamsmodificaties naar eigen wens hebben aangepast. Wat doen deze personages met hun speciale aanpassingen? Ze gaan in teamverband vechten tegen soortgelijke personen in een arena. In deze Bleeding Edge review lees je of dat net zo goed is als het klinkt.

Bleeding Edge is ontwikkeld door een klein team van de studio Ninja Theory. Deze ontwikkelaar was eerder verantwoordelijk voor de games DmC: Devil May Cry en Hellblade Senua’s Sacrifice. Na deze singleplayer actiegames slaat Ninja Theory een andere weg in met Bleeding Edge: een 4 tegen 4 online teamvechtspel.

Op het eerste oog doet het spel een beetje denken aan games als Overwatch. Niet zo gek, want ook Bleeding Edge is een online spel met een selectie aan cartoonachtige personages die samen de strijd aangaan in verschillende gamemodes. Toch is het niet helemaal terecht om de twee games constant met elkaar te vergelijken.

Waar Overwatch namelijk in basis een first-person shooter is, richt Bleeding Edge zich op het vechten. Het grootste deel van de personages heeft namelijk alleen aanvallen waarvoor ze dichtbij de tegenstander moeten staan. Om veel schade te veroorzaken gebruik je combo’s en om uit de zwaardslagen van je tegenstander te ontsnappen kun je wegduiken of de aanval pareren. Verder heeft elk personage ook nog speciale vaardigheden die ze kunnen inzetten in een gevecht.

De in totaal twaalf personages in Bleeding Edge worden onderverdeeld in drie categorieën. Als eerste heb je de schade klasse die gespecialiseerd zijn in het uitvoeren van snelle combo’s of krachtige aanvallen, om de tegenstanders zo veel mogelijk schade te doen. Verder heb je de tank personages die een kenmerkende hoge gezondheid hebben en daarom ideaal zijn om een gebied te verdedigen. Als laatste heb je de belangrijke healers. Zij houden hun teamgenoten in leven en hebben daarnaast ook nog andere support mogelijkheden.

Het is wel jammer dat er slechts elf personages bij de lancering speelbaar zijn (de dolfijn Mekko is wel aangekondigd als tank, maar wordt pas later toegevoegd aan het spel). Daardoor voelt de selectie wat aan de karige kant. Aan het diverse, uiterlijke design is wel te zien dat de ontwikkelaar veel aandacht heeft gestoken in de speelbare personages. Je vraagt je bijna af hoe Ninja Theory de fighters heeft weten te bedenken, want een mechanische slang aan een zombie of een vrouw die aan een motor is vastgemaakt zijn wel erg absurd.

Ninja Theory heeft een goede balans tussen de personages gevonden. Geen van de fighters is veel beter dan de anderen. Allen hebben hun sterke punten. Zo is bijvoorbeeld de gitaarmeppende Nidhöggr met zijn vuuraanvallen erg effectief tegen tanks, terwijl de healer ZeroCool vanaf afstand een sterke healingstraal afvuurt, waardoor het moeilijker wordt om dat personage naar de grond te meppen. Het samenstellen van een goed team met de verschillende rollen is daarom erg belangrijk om de objectives goed uit te kunnen voeren.

De potjes in Bleeding Edge bestaan uit twee verschillende gamemodi. Er is het domination-achtige Objective Control, dat bestaat uit het veroveren van drie doelen die over de map verspreid zijn. Het leuke aan deze gamemodus is dat de doelen wisselend actief worden. Daardoor ben je eigenlijk nooit lang op dezelfde plek tijdens een wedstrijd. Dit houdt de actie dynamisch en zorgt ervoor dat teams zich niet kunnen ingraven. Hetzelfde is ook het geval bij de andere gamemode Power Collection, waar je met je team batterijen moet verzamelen die op de map verschijnen en deze moet afgeven bij een inleverpunt.

Tijdens de uitgebreide tutorial krijg je een duidelijke uitleg over hoe deze gamemodes het beste gespeeld moeten worden. Het is een prima introductie voor de game waarmee je goed voorbereid je eerste wedstrijd in kunt stappen. De tutorial laat ook zien hoe belangrijk teamwork is, want in Bleeding Edge ben je meer dan in andere games afhankelijk van je teamgenoten.

Ondanks de tijd van social distancing is het in Bleeding Edge namelijk erg belangrijk om dicht in de buurt van je teamgenoten te blijven. Je zult al snel merken dat je geen kans maakt met rambo technieken in je eentje. Jij en je team worden in dat geval genadeloos afgestraft.

Doordat teamwork zo belangrijk is, komt het vaker voor dat potjes volledig in eenrichtingverkeer gaan. Zeker als je solo speelt is het maar de vraag hoe goed je team besluit samen te werken. Als je dan een groep treft die elkaar wel helpen, dan lopen potjes snel uit op een afranseling waarbij je soms al blij moet zijn met meer dan vijf punten. Wanneer je wel twee teams hebt die allebei goed samenwerken, krijg je ook vaak spannende wedstrijden die je doen smachten naar meer. Hier is Bleeding Edge op zijn best. Daarom is het ook echt een gemis dat Ninja Theory geen optie heeft toegevoegd voor een ranked gamemode.

Na een aantal (al dan niet spannende) potjes in de twee verschillende gamemodes ga je jezelf toch een beetje afvragen wat de game verder nog te bieden heeft om het te blijven spelen. Er is namelijk niet echt iets om naartoe te werken. Aan het einde van elk potje krijg je coins die je eventueel kunt gebruiken om een nieuwe skin, bord of emote voor je personage te kopen. Ook kun je in de workshop sleutelen aan mods die skills van je personage verbeteren. Deze mods zorgen er bijvoorbeeld voor dat een vaardigheid een kortere afkoeltijd of laten de vaardigheid langer duren. Het is jammer dat Ninja Theory op veilig heeft gespeeld bij deze mods. Je kan bijvoorbeeld niet vaardigheden anders invullen met mods.

Deze customisatie van je personages is een beetje oppervlakkig en moedigt niet echt aan om te grinden voor de mods of skins. Verder zijn er geen dagelijkse opdrachten die je kunt voltooien om een doel te hebben om het spel op te starten. Want de twee gamemodes, het handjevol maps en de kleine selectie personages gaan op een gegeven moment wel vervelen. Daarbij komt dat de game soms nog te veel last heeft van connectieproblemen waardoor tegenstanders lijken te teleporteren en het bijna onmogelijk is om iemand te raken. Door deze problemen voelt de huidige staat van de game een beetje aan als een soort bèta. Extra updates met personages, maps en gamemodi kunnen dat hopelijk oplossen.

De focus op gevechten van korte afstand en het gebruik van combo’s maakt de combat in Bleeding Edge erg vermakelijk. Doordat je met je team voor de objectives over de hele map moet reizen, blijven de gevechten interessant in een potje. Hierdoor voelt de game ook heel anders aan dan soortgelijk ogende spellen als Overwatch. Verder heeft de game een prettige balans tussen de leuk ontworpen speelbare personages.

De toekomst van Bleeding Edge hangt helemaal af van de updates die Ninja Theory in petto heeft. Er zit op dit moment te weinig content in de game om lang boeiend te blijven. Ook is het te hopen dat de ontwikkelaar de vervelende lag tijdens de wedstrijden op kan lossen. Voor nu is Bleeding Edge een beetje aan de karige kant en voelt het aan als een bèta die potentie heeft om door te groeien naar een uitgebreide multiplayergame.