Blades of Time Review

Mooie vrouwen maken een game altijd beter. Hoe slecht een spel ook is, als je de hele tijd naar een verleidelijke dame mag kijken weet iedere mannelijke gamer zich wel te vermaken. Dat is dan ook het sterkste punt van games als Dead or Alive Extreme en OneChanBara. In Blades of Time ziet het hoofdpersonage er ook niet verkeerd uit, maar heeft de game ook nog andere kwaliteiten?

Blades of Time is de spirituele opvolger van het in 2009 verschenen X-Blades. Het kan goed zijn dat je die game alweer lang bent vergeten. Het enige waarvan je de game misschien nog kunt herinneren is de ophef rondom het ondergoed van hoofdpersonage Ayumi. Op het doosje van de PlayStation 3 versie van X-Blades zou Ayumi namelijk meer kleren aan hebben dan op de Xbox 360 versie. Dit bleek later allemaal met een sisser af te lopen omdat in Europa iedereen van Ayumi in een string kon genieten. Voor Blades of Time heeft ze dan toch maar een broekje aangetrokken zodat we ook een beetje op de rest van de game zouden letten.

Ayumi, het nichtje van Lara Croft
Ayumi is dus terug in Blades of Time, maar het verhaal staat compleet los van X-Blades. Onze heldin teleporteert zichzelf naar Dragon Land. Het is een mysterieuze en gevaarlijke wereld die in handen is van de Chaos magie. Al snel leert Ayumi dat ze niet meer terug kan naar haar eigen wereld en dus trekt ze er op uit om een uitweg en antwoorden te vinden. Het hoofdpersonage Ayumi is een aantrekkelijke meid, kent martial arts en gaat op zoek naar antwoorden in een vergeten wereld. Komt dat niet bekend voor? Jawel, Ayumi lijkt – op haar blonde haar na – als twee druppels water op Lara Croft uit de Tomb Raider games. De nieuwe kleding van Ayumi lijkt ook rechtstreeks uit Lara’s kledingkast te komen en zelfs het Britse accent heeft ze overgenomen van onze favoriete avonturierster. Als we met een eerste indruk al zoveel vergelijkingen kunnen maken met Tomb Raider belooft dat al veel goeds.

Hakken in het verleden
Ondanks de vergelijkingen is Blades of Time qua gameplay heel anders dan de Tomb Raider games. Er zit veel meer actie in deze game. Behalve een action adventure is Blades of Time namelijk ook een hack-and-slash game. Met haar twee zwaarden hakt Ayumi er lustig op los. Er zijn maar twee knoppen om acties uit te voeren en daarom wil je in zwaarbeveiligde gebieden nog wel eens gaan buttonbashen. Ayumi tovert zo zonder al teveel moeite de ene na de andere combo uit haar mouw. Het is echter niet de verstandigste manier om de aanval in te gaan. De levensbalk van Ayumi is na een aantal klappen al leeg en ondanks dat je jezelf drie keer kunt genezen, kun je beter de aanvallen van de tegenstander ontwijken. Met een druk op de schouderknop glijdt Ayumi soepel buiten bereik van een vijand. Daarna glijdt ze net zo soepel weer terug om zelf in de aanval te gaan.

Om het vechtsysteem net een beetje interessanter te maken is er een gimmick toegevoegd die je veel zult gebruiken. Je kunt de tijd terugspoelen waarna een kloon van jou alle acties herhaald die jij net hebt uitgevoerd terwijl je zelf iets anders kunt doen. Op deze manier kun je met twee, drie of meer Ayumi’s tegelijk aanvallen. Er zijn een aantal vijanden dat alleen op deze manier verslagen kunnen worden. Je kunt bijvoorbeeld een vijand bespringen en op zijn hoofd inslaan. Nadat je dat gedaan hebt, spoel je de tijd terug en terwijl een kloon opnieuw de vijand bespringt, kun jij deze van achteren aanvallen. Door handig gebruik te maken van deze optie kun je heel tactisch te werk gaan, maar natuurlijk is het ook leuk om op zijn tijd gewoon hersenloos op een kudde vijanden in te slaan.

Besturing laat het soms afweten
Behalve haar twee zwaarden heeft Ayumi ook een geweer waarmee ze vijanden in de lucht neer kan halen. Dit is echter minder gemakkelijk dan dat het klinkt omdat de besturing totaal niet meehelpt. Het manoeuvreren van het geweer is een hele uitdaging. Het richten werkt niet lekker en Ayumi zelf valt helemaal niet te besturen als je het geweer vast hebt. In het dagelijks gebruik is het geweer dan ook niet aan te raden. Het is iets waar je aan moet wennen, maar heb je het eenmaal door dan is er enigszins mee te leven. Het kan wel handig zijn wanneer je een groep vijanden nadert. Je zou dan bijvoorbeeld op ze kunnen schieten, de tijd terug draaien, en dan onder cover van jezelf de vijanden met je zwaarden te lijf gaan. De besturing van het geweer is echter niet ons enige probleem met de game.

De besturing laat het wel vaker afweten. Op sommige momenten registreert de game simpelweg de knoppen die je indrukt niet. Terwijl een vijand op je in staat te slaan wil jij natuurlijk naar een veilige plek glijden. Soms vertikt Ayumi het dan om te reageren waardoor je helemaal tot moes geslagen wordt. Hetzelfde wil wel eens gebeuren wanneer je jezelf wilt genezen. Met nog maar een sprankje leven over druk je in paniek op de knop om je te genezen zonder dat er iets gebeurt. Als je een seconde later vervolgens weer opnieuw moet beginnen omdat je gestorven bent, is dat toch behoorlijk frustrerend. Het gebrek aan responsiviteit merk je ook wanneer Ayumi magie gebruikt. Door de game heen leert ze verschillende krachtige spreuken, maar om die los te laten op de vijanden moet je een bepaalde tijd een knop ingedrukt houden. De tijd die je daarvoor nodig hebt is echter een luxe die je bijna niet zult hebben in een gevecht. Wat weer resulteert in een flinke verkleining van je levensbalk.

Puzzelen in mooie werelden
De besturing is dus een negatief punt van Blades of Time, maar het zorgt ook voor een verhoogde moeilijkheidsgraad. Je zult nooit met twee vingers in je neus een level doorkomen. De eindbazen alleen al zorgen voor een uitdaging die je tegenwoordig in andere games niet vaak meer vindt. Om je buiten de gevechten om ook intellectueel bezig te houden zit Blades of Time vol met puzzel- en platformelementen. Dan moet je vooral denken aan spelen met de tijd zodat je twee knoppen tegelijk in kunt drukken. Er is echter een compleet level dat boordevol zit met puzzels en daar heel succesvol mee omspringt. In dit level loop je in een woestijn waar het zo heet is dat de zon je binnen een paar seconden doodt. Het is dus de bedoeling dat je in de schaduw blijft, terwijl je zoekt naar onderdelen van een portaal. Door slim gebruik te maken van de tijd en bewegende onderdelen kun je zo het level voltooien. Het is een prettige afwisseling op de actie en een indrukwekkend level.

Sowieso weet Blades of Time een goede afwisseling te brengen in de levels. Je komt onder andere in jungles, in de woestijn, in zwevende tuinen en op sneeuwvlaktes. Ieder level verschilt hevig van elkaar en brengt een eigen sfeer met zich mee. Van de prachtige, bloeiende tuinen wordt je bijvoorbeeld spontaan vrolijk, waarna je nors verder gaat in een donkere sneeuwstorm. De levels zien er uitstekend uit en er is ook oog voor details. De graphics zijn niet het mooiste van het mooiste, maar we hebben het zeker slechter gezien. Het is trouwens wel waardig om op te merken dat Blades of Time voor een realistisch uitziende wereld gaat. Voorganger X-Blades zag er juist cartoony uit, maar de realistische aanpak ziet er een stuk beter uit en doet de game alleen maar goed.

Andere minpuntjes
Een mindere toevoeging zijn de multiplayer opties. Blades of Time is zowel coöperatief als competitief online te spelen. Net als met zo’n beetje iedere kleine game met een multiplayer is er nauwelijks iemand online te vinden. Dit heeft ontwikkelaar Gajin Entertainment opgelost met de toevoeging van computergestuurde tegenstanders, maar dit is vanzelfsprekend een stuk minder leuk dan tegen of met echte mensen te spelen. Een veel betere oplossing zou een offline multiplayer zijn geweest, maar net als in zoveel andere games tegenwoordig is die niet aanwezig. In datzelfde teleurstellende rijtje kunnen we het geluid plaatsen. De effecten en muziek zijn wel aardig, maar de ingesproken tekst is belachelijk slecht. Zo slecht dat je regelmatig gewoon hardop aan het lachen bent tijdens de dialogen.

Niet de beste, maar vermakelijk
Blades of Time heeft dus zeker zijn minpunten, maar is over het algemeen gewoon erg leuk. En dat is natuurlijk ook wat waard. Oké, de besturing laat soms te wensen over en de ingesproken teksten zijn lachwekkend slecht, maar aan beide kun je nog een portie plezier aan overhouden. De online multiplayer modi zijn dan echter wel gewoon gefaald, maar het draait in Blades of Time vooral om de singleplayer. Dat is een mooi avontuur door prachtige levels met hier en daar een leuke puzzel. Het blijft uitdagend en het spelen met de tijd is zeker een goede toevoeging om het interessant te houden. Blades of Time is daarmee niet de beste game die de afgelopen tijd is verschenen, maar je kunt je er zeker mee vermaken.