Billy Lynns Long Halftime Walk Review (DVD) - PTSS in beeld gebracht

Veel soldaten komen terug uit de strijd met PTSS, maar daar zie je bijzonder weinig van op beeld. Het patriottisme en de verheerlijking van de strijd overheersen. Regisseur Ang Lee zet dit wel in het middelpunt in zijn nieuwe film. Een goede zaak, als je het goed uitwerkt. Check hoe dit uitpakt in Billy Lynns Long Halftime Walk review!

Na het succes van Life of Pi besloot de Taiwanese regisseur Ang Lee zich te richten op een verfilming van het gelijknamige boek van Ben Fountain: Billy Lynns Long Halftime Walk. Het oorlogsdrama focust zich op het Bravo team, waarin Billy Lynn dient.

Het Bravo team strijdt in Irak als teamleider Shroom (Vin Diesel) gewond raakt. Billy Lynn (Joe Alwyn) schiet hem te hulp zonder na te denken. Iets wat minder handig is als de vijand je hele team onder vuur heeft. Maar de beelden die toevallig opgenomen zijn door een verlaten camera laten alleen maar zien hoe Billy zijn collega redt.

En gezien de meningen over de oorlog nogal verdeeld zijn in het thuisland, wordt besloten om het Bravo team na deze gebeurtenissen als helden te onthalen tijdens een overwinningstoer. Het team gaat stad en land af en maakt overal wel een opwachting.

Als laatste halte op de agenda heeft het Bravo team een optreden tijdens de pauze van een footballwedstrijd staan. Onder leiding van sergeant Dime (Garrett Hedlund), de PR agent van het football team (Ben Platt) en Albert, de producer die wel even een film regelt (Chris Tucker), stapt het team in een limousine.

Onderweg zien we dat de film zich voornamelijk op Billy richt, die het nogal moeilijk heeft met alles wat er gebeurt. Hij lijdt aan een post traumatische stress stoornis (PTSS). Middels flashbacks zien we wat hij allemaal meegemaakt heeft en, misschien nog wel belangrijker, hoe klein de associaties soms zijn en hoe groot het onbegrip voor iemand met PTSS is.

We zien hoe Billy thuiskomt nadat hij zo uit de strijd is geplukt en waarom hij in eerste instantie bij het leger is gegaan. Verder zien we hoe zijn zus Kathryn (Kristen Stewart) hem verwelkomt en meteen probeert thuis te houden (op een behoorlijk irritante manier). En we zien natuurlijk de nodige flashbacks van de daadwerkelijke strijd.

De associaties die Billy heeft met de oorlog, lopen uiteen van kleine dingen als een opmerking of een vraag tot de duidelijke triggers als het ontsteken van vuurwerk of een harde knal. Het is een redelijke schets van wat iemand met PTSS meemaakt. Alleen de overgang tussen heden en verleden is lang niet altijd even goed uitgewerkt in Billy Lynns Long Halftime Walk.

Vooral in het begin zijn de flashbacks niet geweldig uitgewerkt en word je eigenlijk heen en weer geslingerd tussen het heden, de oorlog en Billy's thuiskomst. Iets wat dan nogal eens onduidelijk kan zijn. Later in de film worden de overgangen steeds duidelijker, evenals de tijdlijn van de film.

Maar helaas is het kwaad dan al voor een groot deel geschied. Het ruim anderhalf uur durende verhaal is dan al verpest door enkele bijzonder langdradige momenten. Zo wordt veel te breed uitgemeten hoe de soldaten bij het stadion komen en hoe de voorbereidingen in zijn werk gaan, terwijl je meer zou willen zien van de gebeurtenissen in Irak. Dit voelt langdradig, al zie je ook hier hoe slecht er rekening gehouden wordt met de soldaten in kwestie.

Verder past het acteerwerk van bijvoorbeeld Chris Tucker echt niet in een film als deze. Het lijkt alsof hij een soort komische noot moet spelen als regelneef voor een film, maar dat komt totaal niet goed over. Daarnaast vertolkt Kristen Stewart een behoorlijk irritante rol als bezorgde zus. Datzelfde geldt voor Faison (Makenzie Leigh), de cheerleader waarop Billy verliefd wordt.

Na enkele minuten samen begint zij te roepen dat ze niet zonder hem kan en dat ze altijd op hem zal wachten. Iets wat ook weer niet echt binnen de film past, ook al is het geen overheersend element. Gelukkig zijn er ook genoeg elementen die wel sterk zijn uitgewerkt.

En die zijn vooral in de oorlogsmomenten te vinden. Daarin wordt namelijk goed weergegeven wat voor chaos het eigenlijk is en hoe gruwelijk de gebeurtenissen moeten zijn geweest. Zoals gemeld zou je van die momenten juist wel meer willen zien. Zeker gezien het acteerwerk in deze momenten van nagenoeg iedereen prima is.

Vin Diesel springt er hier bovenuit en zet zijn rol, al is het een kleine, goed weg. Hij is eens niet Dominick Toretto of Riddick in zijn doen en laten. De acteurs achter Bravo team presteren verder ook prima, maar Joe Alwyn schittert het meest in de hoofdrol als Billy.

Bij het samenstellen van de cast is daarin een hele goede keuze gemaakt. Dit zie je ook terug in de extra features op de DVD. In deze features wordt onder andere uitgelegd hoe de cast tot stand is gekomen. Verder zie je wat verwijderde scènes die niet echt iets toevoegen aan het verhaal.

Interessantst zijn de features over hoe het broederschap in een gevecht in elkaar zit en hoe de pauzeshow van de footballwedstrijd nagemaakt is, inclusief de keuze voor de (slecht uitgepakte) vertolking van Destiny's Child in de film.

De toegevoegde extra's in Billy Lynns Long Halftime Walk zijn dus een beetje gemengd. De ene is erg goed en de andere is je tijd niet waard. En datzelfde geldt uiteindelijk ook voor de film zelf. Er zijn genoeg momenten waarop je overweegt om de film af te zetten, maar dan gebeurt er iets waardoor je toch blijft kijken.

Het wisselt een beetje af. Dat komt door behoorlijk wisselend acteerwerk, maar ook door een deels langdradig script. En dat is jammer, want zo veel films over PTSS zijn er niet en dit had voor velen een eye opener kunnen zijn. Iets wat nu maar deels gelukt is.