Ben 10: Omniverse 2 Review

Als je een fervente kijker bent van Cartoon Network, dan ben je uiteraard ook bekend met de Ben 10 serie. Gestart in 2005, waar Ben zelf nog maar een kleine jongen van tien jaar oud was. Tegenwoordig heeft de serie al vier verhaallijnen meegemaakt en zijn wij uitgekomen bij Ben 10: Omniverse. Een serie waar gewisseld wordt tussen een elfjarige en zestienjarige Ben. Wat de game betreft praten wij alweer over Ben 10: Omniverse 2, een vervolg op de eerdere game uit 2012.

Gezien wij het hebben over een vervolg, gaat het verhaal van de eerste game ook verder in Ben 10: Omniverse 2. Zo begint het spel in een ruimteschip van de Incurseans waar jij in zit opgesloten. Als Ben zijnde moet jij zien te ontsnappen en een weg terugvinden naar de aarde, want deze wordt aangevallen. Als goede held sta jij dit uiteraard niet toe. Dat is in principe het verhaal in een notendop en diepgaander dan dit gaat het eigenlijk ook niet. Voor het behalen van dit doel vecht je eerst in het ruimteschip, vervolgens op de aarde, om daarna weer terug te gaan naar het ruimteschip.

Voordat je dit prachtige rondje maakt in het verhaal, moet je uiteraard eerst wat Incurseans tegen de grond meppen. Gelukkig heb je daarvoor de zogeheten Omnitrix tot je bezitting, die Ben de mogelijkheid geeft om zich om te vormen tot verschillende aliens. In de serie zijn er echt gigantisch veel aliens waarin Ben kan veranderen, maar de game beperkt zich tot een totaal van tien aliens.

Deze worden vervolgens opgedeeld in light, medium en heavy. De light aliens zijn heel snel en kunnen goed ontwijken, de medium aliens kunnen projectielen afvuren en de heavy aliens zijn echte krachtpatsers om dingen stuk te maken. Op ieder moment in de game heb je slechts toegang tot één alien uit elke klasse. Oftewel één light, één medium en één heavy, die je kunt kiezen aan het begin van het level.

De game zelf bestaat eigenlijk uit twee verschillende gameplay elementen. Allereerst een rennende vorm van gameplay. Deze bestaat uit drie banen naast elkaar, met als doel je eindbestemming te bereiken. Onderweg kom je objecten tegen waar je rekening mee moet houden. Light aliens springen over objecten, medium aliens gooien vliegende objecten en gastanks kapot en de heavy aliens maken muren kapot. Je zult dus continue van het type alien moeten wisselen om te overleven.

Aan het einde van een gang kies je vervolgens om rechts, dan wel links te gaan door middel van groene hologrammen die aanwijzen waar je heen moet. Je moet dus goed blijven opletten en continu van baan wisselen. Op andere momenten kom je ook eens in een achtervolging terecht met een Incursean. Hiervoor gebruik je de light alien om dichterbij te komen en de medium alien om hem te bekogelen en te doden.

Het rennen door de gangen van een ruimteschip en de straten op aarde brengen je allemaal naar een kamer of ruimte toe, waar je vervolgens wordt aangevallen. Hier begint het tweede gameplay element en dat is simpelweg vechten. Door een combinatie van springen, blokken, ontwijken en uiteraard slaan, moet je de Incurseans hard aanpakken. Iets wat in het begin toch wat onwennig werkt. Daarbij heeft iedere alien weer zijn eigen vechtstijl, waar je ook aan moet wennen. Grappig is wel dat je tijdens het spelen bepaalde munten kunt vinden die een alien naar een hoger level brengt, tot een maximum van drie. Hierdoor leer je weer nieuwe combinaties tijdens het vechten, wat toch een leukigheid is tijdens het spelen.

Heb je eenmaal het spel een beetje door, dan ontdek je al vrij snel hoe je het moet spelen en wat de fouten zijn van de game. Met een light alien werkt het heel goed om aan te vallen en weg te vluchten door middel van vliegen. Toch heb je die bijna niet nodig, aangezien er een heavy alien is genaamd Cannonbolt die zich kan oprollen tot een bal. Met hem kun je één aanval blijven uitvoeren, waardoor je eigenlijk iedereen aankan. Door deze handigheden te vinden, merk je uiteindelijk hoe slecht de AI van de vijanden is.

Deze is namelijk heel voorspelbaar en ze lopen standaard naar een bepaalde plek toe. Met Crashhopper kun je heel hoog springen en vervolgens kiezen waar je terechtkomt. Voer je deze actie uit, dan zie je dat de vijanden altijd teruglopen naar hun beginplaats. Heel maf en vooral een ontwikkelfout van de ontwikkelaar.

Naast uitvinden hoe de game werkt, zijn er helaas ook meer dan genoeg irritaties te benoemen. Belangrijke aanjager is het doodgaan, wat nog wel eens gebeurt als je nog niet helemaal deze handigheden door hebt. Zo word je bij het doodgaan teruggezet aan het begin van het level. Wat je dan moet doen is weer opnieuw door alle gangen en straten rennen. Alleen hoef je deze keer niet opnieuw alle vijanden te verslaan. Het is echter wel strontvervelend, maar geeft je als speler wel de mogelijkheid om van alien te wisselen.

Jammerlijk blijft het niet alleen bij deze irritatie. Zo werkt het targeting systeem ook niet altijd mee en hierdoor schiet de medium alien nog wel eens projectielen naar hele rare plaatsen. Verder is het camerastandpunt vastgezet, wat soms leidt tot een gemis aan overzicht. Met name bij vijanden die ook wapens afvuren buiten je gezichtsveld en dan spreken wij nog niet over een bepaalde vijand met een ijspistool. Deze beste Incursean laat je bevriezen, waardoor je niet kunt bewegen of aanvallen. Kom je vervolgens uit deze ijspegel, dan wordt alweer het volgende schot gelost en ga zo maar door. Als je dan ook nog eens tegen een groep van deze vijanden vecht, dan is het gewoon niet meer grappig.

In essentie bestaat Ben 10: Omniverse 2 uit een sequentie van rennen door gangen gevolgd door vechten in een kamer. Dit systeem zit verwerkt in de gehele game en je doet eigenlijk niets anders dan dit. Het ruimteschip uit het verhaal wordt daarnaast meerdere keren gebruikt, waardoor je de binnenkant ook te vaak ziet. Jouw takenpakket in de game is daarnaast ook vrij ongeïnspireerd. Zo ben je continu op zoek naar ‘keycards’ om verder te komen. In de game maakte zelfs Ben een grapje hierover, dat hij niet anders is dan een bezorgjongen. Toch fijn dat een ontwikkelaar dit ook zelf toegeeft in de game.

Deze saaie opdrachten houden je bezig voor ongeveer zeven levels met als afsluiting een eindbaas. Over eindbaas gesproken, deze grote alien kwam echt uit het niets opdagen. In het gehele verhaal is hij niet voorgekomen en plotseling was hij daar. Als je vervolgens ook tegen hem vecht, dan moet je continu dezelfde routine uitvoeren om hem te verslaan. Iets wat centraal staat in de game en dat is de behoorlijke eentonigheid. Daarbij hebben wij volgens de game het verhaal uitgespeeld in 1,5 uur. Hier is waarschijnlijk niet rekening gehouden met de tijd die je verdoet aan doodgaan, maar desondanks is het wel heel erg kort. Zeker voor een game waar in de winkels 40 à 45 euro voor wordt neergelegd. Een battle modus, waarin je tegen golven aan vijanden vecht met of zonder een medespeler, voegt helaas niet veel toe.

Uiteindelijk is Ben 10: Omniverse 2 een game geworden die valt aan te raden voor de echte fans van de serie. Met als enige positieve punt dat de aliens van Ben in levels omhoog kunnen gaan voor extra krachten. Aan de andere kant valt dan weer te benoemen dat de game enorm eentonig is, en dat voor een game met al een erg korte speelduur.

Daarbij heeft de ontwikkelaar ervoor gezorgd dat de game tegelijkertijd simpel als moeilijk is. Voor jonge kinderen kan deze game een behoorlijke opgave zijn, maar de ‘oudere’ kinderen vinden vanzelf kleine handigheden waardoor de game weer heel simplistisch is. Als laatste valt nog af te sluiten met de meerdere irritaties die de game oproept, van een vast camerastandpunt tot targeting problemen, en van de slechte AI bij vijanden tot die ene vijand met het ijspistool. Nee, Ben 10: Omniverse 2 is echt voor een heel select groepje mensen bedoeld.