Bayonetta Review

De maker van de allereerste Devil May Cry game, komt met een nieuwe held en een nieuw avontuur. Dit keer is het aan de heks Bayonetta om alles kort en klein te slaan. Bayonetta sluit aan op het rijtje waar ook Dante en Kratos in staan, maar past ze hier wel in?

Bekend, maar toch compleet anders
Het principe van Bayonetta is natuurlijk al bekend. Dante is haar al voorgegaan in de Devil May Cry games en dit niet zonder succes. Bayonetta doet echter toch iets anders dan Dante. Allereerst is het natuurlijk een wulpse dame, maar ze heeft ook een compleet andere stijl in vergelijking met Dante.

Terwijl Dante zijn zwaard en zijn twee pistolen gebruikt, heeft Bayonetta de beschikking over twee extra pistolen. Deze zijn aan haar benen bevestigd en doen, in combinatie met de rest, net wat meer schade. Daarnaast geeft dit Bayonetta de mogelijkheid om op acrobatische wijze haar tegenstanders uit te schakelen.

De pistolen zijn nog niet alles wat Bayonetta aan extra kracht heeft. Ze is namelijk een heks die haar haren gebruikt om een pak slaag uit te delen én om zichzelf te kleden. Bayonetta heeft een strak pak aan, wat compleet gemaakt is van haar haren, en uit gaat als ze eens een keer een klinke knal moet geven. Dit is erg origineel gevonden en laat in ieder geval van de mannelijke gamers onder ons de fantasie flink werken.

Naast de verschillen tussen de personages is er ook een flink verschil tussen de verhalen. Wat meteen op valt is dat Devil May Cry een redelijk duidelijk verhaal kent, waarin Dante op zoek is naar de moordenaar van zijn moeder en broertje, maar dat Bayonetta’s verhaal wat mysterieuzer opgebouwd is.

Onduidelijk verhaal
Bayonetta speelt zich af in Vigrid, wat in een fictief Europa ligt. De game volgt het verhaal van de gelijknamige heks, welke uit een 500 jaar lange slaap ontwaakt is en aan geheugenverlies lijdt. De enige dingen die ze zich nog herinnert is dat ze het op de afgevaardigden uit de Hemel heeft gemunt en een gevecht absoluut niet uit de weg gaat. Daarnaast is ze op zoek naar een edelsteen die de ‘Left Eye’ heet. Hiermee zul je het in het begin van de game moeten doen, maar gaandeweg zul je steeds meer ontdekken over de achtergrond van Bayonetta en de reden waarom ze in een dusdanig lange slaap terecht is gekomen.

Zo kom je er al vrij snel achter dat er in Vigrid ooit twee soorten heksen waren; de Umbra Witches, volgers van de duisternis, en de Lumin Sages, brengers van het licht. Deze zijn echter op mysterieuze wijze uit Vigrid verdwenen.

Verschillende dimensies
Het is dan ook aan jou om erachter te komen wat er precies gebeurd is met deze fracties en vooral om je herinneringen terug te krijgen. Ondanks het feit dat Bayonetta ruim 500 jaar geslapen heeft, heeft ze nog wel een aantal van haar krachten behouden. Zo heeft ze de mogelijkheid om verschillende dimensies te betreden als ’Paradiso’, wat het thuis is voor de engelen die Bayonetta zo graag in elkaar mept. Daarnaast is er ‘Purgatorio’ wat een dimensie tussen onze dimensie en ‘Paradiso’ is. Alle mensen zijn hier dan ook wel te zien, maar dan in een transparante vorm.

In deze dimensies zul je met behulp van je krachten je avontuur moeten voltooien. Dit is zeker geen straf, want alles aan de omgevingen ziet er goed afgewerkt uit en deze strelen het oog dan ook vooral. Toch zijn er soms kleine dingetjes op te merken, zoals brokstukken van gebouwen die in muren verdwijnen en dergelijke.

Dit is echter niet heel erg opvallend, daar je je in deze game niet één seconde verveelt. Er zijn namelijk engelen in alle soorten en maten, die het natuurlijk op jou gemunt hebben.

Apart gezelschap
De engelen komen dan ook op zeer regelmatige basis uit de lucht vallen om jou te grazen te nemen en ze zijn niet zo lief als de naam doet denken. Er zijn bijvoorbeeld de standaard engelen met vleugels, die zoals een mens op twee benen staan, wat kleinere bolletjes met vleugeltjes, maar ook gigantische figuren die wat op hemelse cyclopen lijken.

Je vijanden zijn met verschillende wapens uitgerust, waarmee ze jou te lijf gaan. Hun werkgever doet ook af en toe zijn opwachting in de vorm van een grote tweekoppige draak met een gigantisch engelengezicht als buik.

Je hebt zelf natuurlijk ook wat hulp in de vorm van een aantal andere duistere figuren. Eentje hiervan is de idiote informant Enzo, welke steeds maar loopt te zeuren over alles wat hem overkomt. Weer een ander is een wat serieuzer personage, genaamd Rodin. Hij bezit zelf ook wat leuke krachten en geniet er ook van om Engelen af te slachten.

Daarnaast voorziet hij je tegen betaling van de aureolen die je van de gedode engelen hebt afgenomen van wapens, nieuwe technieken en natuurlijk de nodige lollies, met de meest uiteenlopende effecten. De ene lolly vult bijvoorbeeld je levensmeter, terwijl de andere lolly je tijdelijk sterker maakt.

Soms een beetje een heksenketel
Deze lolly’s heb je dringend nodig in de levels, want daar sta je er meestal alleen voor. De engelen komen vaak in groepen op je af en schuwen niet om je aan te vallen, terwijl je met een andere vijand bezig bent. Dit zorgt er soms voor dat het op je scherm een ware heksenketel van vijanden wordt en daardoor kan je het overzicht verliezen.

Gelukkig kan je ervoor zorgen dat Bayonetta zich op één vijand per keer richt, door deze te ‘locken’ met een kus. Je kunt vijanden met een groot scala aan verschillende combo’s in de pan hakken, maar jammer genoeg heb je vaak niet de tijd om de hele uitgebreide combo’s uit te voeren.

Ook beschik je over aanvallen, waarmee je een aantal vijanden tegelijk kan raken en de zogeheten ‘Witch Time’. Dit laatste is een vertraging van de tijd, die vanzelf ingaat als je een aanval op het juiste moment ontwijkt. Dit geeft je de gelegenheid om snel korte metten te maken met een aantal vijanden of die ene moeilijke combo op een tegenstander te proberen.

Wat ook erg origineel is aan Bayonetta is het feit dat ze vijanden kan martelen met zogeheten ‘Torture Moves’. Op het scherm staat een meter, welke zich vult wanneer je vijanden verslaat zonder geraakt te worden. Als deze vol is, kan je een vijand op gruwelijke wijze om het leven brengen met behulp van je magische haar.

Flauw spektakel
Dit alles ziet er, net als de rest van de bewegingen, erg spectaculair uit. Toch komt ook hier weer het nadeel van de drukte op je scherm de hoek om. Hierdoor kan je soms namelijk niet goed zien hoe die ene beweging precies in elkaar zit.

De personages in de game bewegen allemaal erg vloeiend en de aanvallen zijn allemaal erg overdreven uitgewerkt. Dit zorgt voor de spectaculaire actie op je scherm, maar zorgt er ook een klein deel voor dat je de game met een korrel zout neemt.

De soundtrack van de game is erg goed gevonden, maar lijkt een beetje op de soundtrack die je in een Japanse animeserie tegen zou komen. De tussenfilmpjes in de game zien er ook allemaal gelikt uit, maar er is teveel gewerkt met grotendeels stilstaande beelden wat absoluut niet nodig was geweest. Ondanks de stilstaande beelden komt de boodschap van het filmpje wel goed over, omdat er wel gewoon gesproken wordt.
In deze tussenfilmpjes is er een hele droge humor te bemerken die ervoor zorgt dat je steeds weer met een glimlach terugkeert naar de denderende actie.

Als een boek
Vaak zijn de filmpjes wel een aankondiging van een level. Het spel is namelijk onderverdeeld in een aantal hoofdstukken met daarin weer een aantal verzen. Iedere keer als je een level gehaald hebt, krijg je een kleine game, waarin je met een beperkt aantal kogels punten kunt verdienen door engelen af te schieten. Deze punten kun je vervolgens weer besteden aan items of inruilen voor aureolen bij Rodin.

Daarnaast heeft de game maar één modus, namelijk de singleplayer modus. Er zijn wel de leaderboards, waarop je kunt zien hoe de rest van de wereld het doet. Je zou dus kunnen zeggen dat Bayonetta een beetje als een boek speelt, wat op zich niet verkeerd bedacht is. Het is alleen een beetje jammer dat de minigame uit het spel niet los te spelen is.

Lekker heksje
Bayonetta is een game geworden die je zeker met een korrel zout moet nemen door alle flauwe humor die erin zit. Toch is het aan de andere kant ook een erg originele, er uiterst vermakelijke game geworden met een goede bediening. Alles ziet er goed uit met hier en daar een klein minpuntje zoals de drukte op je scherm. Er klinkt steeds een goed passende, maar beetje overdreven soundtrack en het stemacteerwerk is overladen met grandioos flauwe humor. Het is zeker terecht dat Bayonetta in het rijtje van Dante en Kratos aansluit, al dan niet met een korrel zout.