Batman Arkham Knight Catwoman's Revenge Review - Mager en frustrerend

Dat Catwoman haar mannetje staat, staat na Batman Arkham Knight wel vast. Daarin vocht ze met Batman tegen de Riddler, met wie ze in deze DLC nog een appeltje te schillen heeft. In onze Batman Arkham Knight Catwoman’s Revenge review leggen we uit waarom deze uitbreiding geen katje is om zonder handschoenen aan te pakken.

Als de Arkham-serie ons iets geleerd heeft, dan is het dat Selina Kyle niet erg vergevingsgezind is. Daar kwam de Riddler in Arkham Knight achter, toen hij besloot haar als lokaas voor de Dark Knight te gebruiken. Uiteraard ging dat niet zoals gepland: Batman en Catwoman versloegen de Riddler en gooiden hem achter de tralies.

Hoewel Edward Nigma dus vastzit, besluit Catwoman nog wat uitgebreider wraak te nemen. In Catwoman’s Revenge, dat zich na het verhaal van Arkham Knight afspeelt, infiltreert Selina de fabriek waar de Riddler zijn robots produceert. Haar plan is om de boel op te blazen en natuurlijk, zoals het een goede dievegge betaamt, meteen het geld van de Riddler te stelen.

Catwoman’s Revenge begint met een uitgebreide predator challenge, maar op een andere manier dan we gewend zijn. Zo moet je in eerste instantie drie handlangers van de Riddler vinden, die elk een speciale keycard bij zich dragen. In plaats van vijanden uit te schakelen, moet Catwoman haar talenten als zakkenroller gebruiken om de keycards te krijgen.

Daarbij is het, meer nog dan bij normale predator challenges, zaak om uit het zicht van de Riddlers handlangers te blijven: word je gespot, dan volgt er een lockdown en kun je helemaal overnieuw beginnen. Om die reden zal je je vijanden goed in de gaten moeten houden, om zo hun looproutes te doorgronden en hun blinde vlekken te achterhalen.

Deze opzet zorgt voor wat verfrissing in de bekende gameplay, al duurt dit helaas niet lang. Na het stelen van de keycards vervalt Catwoman’s Revenge weer in de oude formule, waarbij je de schurken in de kamer één voor één moet uitschakelen. Dit kost wat tijd, mede omdat Catwoman door haar nogal nutteloze gadgets vijanden moeilijk uit groepen kan weglokken.

Heb je de predator challenge eenmaal volbracht, dan moet je door een eenvoudige puzzel op te lossen de deur naar de robotfabriek van de Riddler openen. Natuurlijk zou de Riddler de Riddler niet zijn, als hij niet via de intercom met Catwoman zou kunnen communiceren. Zodra hij eenmaal merkt dat Selina in zijn fabriek is, laat hij zijn robots en diverse vallen op haar los.

Hierdoor ontstaat er een gevecht met een aantal extra hindernissen. Catwoman moet hordes vijanden van zich afslaan en daarbij een aantal bewegende laserstralen vermijden. Op het einde wordt dit een echt martelfestijn: Catwoman moet een robotleger zien uit te schakelen, terwijl de vloertegels om haar heen één voor één onder stroom worden gezet.

Op dit punt stijgt de moeilijkheidsgraad plotseling enorm. Net als Nightwing in GCPD Lockdown kan Catwoman maar weinig schade verdragen. Dit is zeker een nadeel als je talloze vijanden moet verslaan op een steeds kleiner wordend terrein en ook nog eens moet oppassen voor de eerder genoemde laserstralen. Kortom, soms is er te veel gaande.

Het vechtsysteem zelf speelt je hierbij ook parten. Wanneer je tijdens een combo richting meerdere robots beweegt en de volgende aanval opzet, kiest Catwoman automatisch welke robot de klap ontvangt. Staat die robot net op een elektrocuterend vloerpaneel of achter een laserstraal, dan loop je door deze hindernissen schade op en verlies je je combo.

En juist die combo heb je hard nodig om alle robots te verslaan voordat de hele vloer onder stroom staat. Zo kun je met je zweep meerdere vijanden tegelijk laten struikelen of één bepaalde vijand definitief vloeren. Zo’n takedown heeft wel een nadeel: schakel je er een vijand op de elektrische vloer mee uit, dan blijf je tijdens de takedown schade oplopen.

Omdat er zoveel robots zijn, is de kans groot dat je meer dan eens de verkeerde vijand aanvalt, terwijl je een andere in gedachten had. Dat maakt het laatste gedeelte van Catwoman’s Revenge behoorlijk frustrerend, waardoor je het liefst direct het einde van deze uitbreiding ziet. Voor een DLC die je binnen 20 minuten uit kan spelen, is dat geen goed teken.

Zijn er nog lichtpuntjes? Jawel, al zijn het er bar weinig. Net als in de rest van Arkham Knight zijn de stemacteurs hier goed op dreef: Grey DeLisle en Wally Wingert zetten respectievelijk Catwoman en de Riddler ijzersterk neer, met hun dialoog aan het einde van de DLC als hoogtepunt. Er lijkt dan ook meer moeite in het script dan in de gameplay te zijn gestoken.

Ook bevat Catwoman’s Revenge twee extra AR Challenges, waarin Catwoman het in een aantal rondes opneemt tegen verschillende vijanden of juist tegen een eindeloze stroom schurken moet vechten. Deze uitdagingen zijn een leuke toevoeging, maar allesbehalve vernieuwend. Dergelijke AR Challenges zaten immers ook al in eerdere, betere DLC’s.

Jammer genoeg zijn daarmee de belangrijkste pluspunten wel genoemd. Catwoman’s Revenge is net als de meeste andere verhaal-DLC’s verkrijgbaar voor 1,99 euro, wat niet echt duur is. Toch lijkt zelfs dit bedrag teveel voor deze uitbreiding, die weinig nieuws te bieden heeft. Al met al wekt de DLC de indruk dat, wat Rocksteady betreft, de koek op is.

Catwoman’s Revenge probeert in het begin nog een beetje fris en onderscheidend te zijn, maar schakelt al snel weer over op bekende concepten. Dat is eeuwig zonde, want juist Catwomans vaardigheden als dievegge zouden een leuke twist kunnen geven aan deze DLC. In plaats daarvan voelt Selina als speelbaar personage zeer beperkt aan.

Daar komt bij dat zelfs de veelgeprezen gameplay van Arkham Knight, met name aan het einde van Catwoman’s Revenge, niet optimaal uit de verf komt. De stemacteurs en de extra AR Challenges voegen nog iets toe, maar deze DLC is en blijft een teleurstelling waar alleen masochisten plezier aan zullen beleven.