Baldur's Gate 3 PS5 Review - Minder knoppen meer plezier?

Baldur's Gate 3 veroverde de PC gamewereld stormachtig en maakte in één klap turn-based gameplay weer helemaal hot. Kan Larian een maand later hetzelfde betekenen voor de console? Wij gingen aan de slag met de PS5-versie van de game.

Baldur's Gate is samen met het aanverwante Neverwinter Nights één van de langst lopende RPG games gebaseerd op de Forgotten Realms Dungeons & Dragons spellenserie, oorspronkelijk geproduceerd door Bioware.

Dit derde hoofddeel in de serie speelt zich ruim 120 jaar later af dan de avonturen uit het voorgaande deel, maar gelukkig zijn diverse bekende hoofdpersonages weer aanwezig. Tenminste, als je ze niet meteen een kopje kleiner maakt, of ze tegen je in het harnas jaagt!

Ja, Baldur's Gate is een échte D&D game, waarbij je een enorme vrijheid krijgt. Heb je geen zin in de zeurpiet Astarion in je party, dan stuur je die gewoon weg. Vertrouw je Gale, de magische relics verslindende tovenaar niet, dan laat je hem gewoon wegkwijnen. Zie je een NPC in de verte staan die je niet mag? Val hem aan en zie wat er van komt! Niets houdt je tegen, behalve dat je de game voor jezelf misschien een heel stuk moeilijker (of makkelijker!) maakt.

Baldur's Gate 3 heeft een verhaallijn en vroeg of laat ontkom je er niet aan om dat verhaal enigszins te volgen, maar in elk gebied heb je een enorme vrijheid om te doen en laten wat je wil.

De game zit dan ook vol activiteiten en ontmoetingen die je kan volgen, mocht je dat willen. Zo zal een trader misschien wat sipjes kijken. Bij navraag blijkt ze een bepaalde persoon al een tijdje niet gezien te hebben. Natuurlijk kan je aanbieden om rond te kijken, of je die persoon ziet. Dat vindt ze prima, maar 'denk maar niet dat je er een beloning voor krijgt, ik heb nergens om gevraagd!'.

Zo rekent Baldur's Gate genadeloos af met diverse standaard gametechnieken, waaronder de zij-misies. Hier zijn dus geen NPC's met grote gele uitroeptekens boven hun hoofd, maar organische gesprekken die al dan niet tot iets kunnen leiden, wat je al dan niet zou kunnen gaan doen.

Datzelfde geldt ook voor de hoofdmissies. Voor wie het verhaal van Baldur's Gate 3 nog niet kent: je hoofdpersoon wordt wakker op een ruimteschip dat bevolkt wordt door tentakelmonsters genaamd Mind Flayers. Jij en je mede-gevangenen op dat ruimteschip worden geïnfecteerd met een larve, die, eenmaal volgroeid, jou ook in een Mind Flayer zal veranderen.

Dat wil je natuurlijk niet, dus dat wordt zoeken naar een manier om die larve kwijt te raken. De meeste games zouden je hier bij het handje houden en je een duidelijke opdracht geven hoe dit te doen.

Diverse personages suggereren wel vijf verschillende opties wat je zou kunnen helpen en gaandeweg kom je zelfs charlatans tegen die denken dat ze met een priem wel eventjes die larve achter je oogkas vandaan kan peuteren. Eh, nou laat maar.

Waar eerdere DnD games nogal eens verwaterden in enorme lappen tekst die over het scherm geprojecteerd werden, heeft Larian het voor elkaar gekregen om alle teksten en varianten gesproken weer te geven. Een enorme prestatie en dat komt de toegankelijkheid van de game zeker ten goede.

Toch komt het regelmatig voor dat teksten niet of niet helemaal passen op de situatie. Zo kom je al vrij vroeg een beer tegen. Je bent al gewaarschuwd dat deze beer wel eens een bevriende shapeshifter kan zijn, dus die help je als hij aangevallen wordt. Daarna is de beste man hoogst verbaasd dat je zomaar een 'onbekende beer in nood' helpt.

In het zelfde gebied word je geacht drie Golbin bazen te vermoorden. Halverwege de Goblin basis kom je een gevangene tegen, die na bevrijden je precies hetzelfde vraagt, maar niet door heeft dat je er al twee omgelegd hebt. Het is niet gamebreaking, maar het komt wel slordig over.

Hoewel de Baldur's Gate serie al jaren ook op de consoles verschijnt, is de serie oorspronkelijk vooral een PC-game. Dat is ook niet zo heel gek als je denkt aan de enorm diepe gameplay met vele mogelijkheden, spells, uitgebreide inventaris en wat al niet meer? Daarbij heeft een toetsenbord/muis combinatie nu eenmaal veel meer mogelijkheden om alle opties op een handige plek te plaatsen.

Baldur's Gate 3 doet een moedige poging om dat alles naar de controller te verplaatsen en is daar deels in geslaagd. In plaats van een personage of voorwerp aan te klikken, selecteert de game zelf het meest 'logisch' geachte. Is dat niet wat je bedoelde, dan kan je proberen je karakter iets te verplaatsen, in de hoop dat dan wél het juiste geselecteerd wordt.

Ook kan je je d-pad gebruiken om door alle opties heen te selecteren, tot je het goede te pakken hebt. Dat werkt meestal wel aardig, maar de keren dat ondergetekende per ongeluk een gesprek startte om een kist open te maken zijn talloos. Bovendien is het erg makkelijk om hiermee voorwerpen over het hoofd te zien. R3 ingedrukt houden is daarvoor toch net wat minder standaard dan de PC-variant (shift-toets).

Niet alles loopt echt soepel. De tovenaar Gale heeft regelmatig een magisch voorwerp nodig om in leven te blijven, maar het selecteren van een dergelijk voorwerp uit je inventaris verloopt verre van soepel, wat in het extreme tot het verlies van een partymember kan leiden. Ook het simpelweg opvragen van je karakter met inventaris verloopt niet soepel, waarbij diverse overzichten regelmatig over elkaar geplaatst worden. Dit wordt vast nog wel gepatcht, maar dit had er eigenlijk niet in mogen zitten.

Ook de uit te voeren acties tijdens gevechten zijn wat anders ingedeeld. In de PS5-versie krijg je na het indrukken van de schouderbutton een radiaal te zien met je belangrijkste magische wapens. Je overige acties zitten op een tweede, derde of zelfs vierde radiaal verstopt.

Het grote aantal mogelijkheden werkt hier eigenlijk tegen de game zelf. Wie in gevecht is, valt daardoor al snel terug op de meest in het oog springende offensieve acties (vuurbal, zwaard of pijl-en-boog), zonder de meer subtiele opties (een duw het ravijn in, een dubbelganger projecteren) uit te proberen.

Wat opvalt is dat zeker in het begin je party-leden nauwelijks sterke wapens bezitten of kunnen bemachtigen en daardoor vaak de underdog zijn in gevechten, vooral tegen grotere groepen aanvallers. De gevechten zijn daarentegen wel heerlijk tactisch en maken gebruik van inmiddels bekende technieken als overwicht ('I have the high ground'), stealth aanvallen en backstabbing.

Steeds als je denkt dat je de complexiteit van de gevechten wel door hebt, stijgt één van je karakters in level en opent zich weer een heel nieuwe set aan mogelijkheden. Doden tot leven wekken of vijanden voor je laten vechten? Natuurlijk. Praten met dieren? Jazeker!

Baldur's Gate 3 is enorm groot, maar meteen ook heel compact. Dat lijkt een tegenspraak, maar dat is het hier zeker niet. De wereld van Baldur's Gate is echt enorm. Je kan eindeloos dwalen en de map wordt steeds groter.

Toch voelt diezelfde map compact aan. Achter elke bocht wacht wel iets nieuws en meestal is dat iets nieuws wat je nog nooit eerder gezien hebt. De wereld van DnD zit vol met bizarre wezens en die zie je hier veelvuldig terug. Dat die wezens onderling ook niet allemaal vriendjes zijn kan je dan weer voor je eigen gewin gebruiken. Wie help je, of steek je juist een mes in de rug? het is jouw keuze maar je hebt zelf met de gevolgen van die keuze te leven.

Larian heeft zijn uiterste best gedaan om de complexiteit van Dungeons & Dragons over te zetten naar de PS5. Dat is grotendeels gelukt, hoewel er hier en daar toch wel wat ruwe randjes aan de conversie zitten.

Dat neemt niet weg dat Baldur's Gate 3 verreweg de meest toegankelijke Dungeons and Dragons game is, die tegelijkertijd bijzonder trouw blijft aan he bronmateriaal. Wie zich in de wereld van de Sword Coast stort kan letterlijk honderden uren ronddwalen en steeds nieuwe omgevingen ontdekken. De vrijheid die je daarbij krijgt om je eigen fouten te maken zijn enorm, maar de gevolgen minstens zo groot. En dat is misschien wel de grootste verdienste van deze game: échte keuzevrijheid om je eigen rol te spelen.