Atomic Heart Review - Trots van de Sovjet-Unie

Toen Atomic Heart in 2017 werd aangekondigd kreeg de game een mix van enthousiasme en gefronsde wenkbrauwen, want deze game zag er zo tof uit, dat kon niet echt bestaan. Toch verschijnt de eerste titel van Mundfish nu eindelijk aan het licht, maar de vraag is of Atomic Heart de verwachtingen ook waar kan maken. Je leest het in onze review!

De titel Atomic Heart zal je de afgelopen weken misschien ineens heel veel gehoord hebben. De eerste game van ontwikkelaar Mundfish is namelijk niet geheel zonder controverse. Zo zou de game veel investeerders trekken die banden hebben met de Russische overheid en de game zou ook de Sovjet-Unie verheerlijken. Toch is er ook veel enthousiasme te vinden voor Atomic Heart, want de game lijkt ontzettend veel spektakel te bieden met een unieke setting.

Toch is Atomic Heart niet geheel uniek, want de vergelijking met titels als Bioshock is al heel makkelijk gemaakt. Vanaf het begin van de game merk je al dat de ontwikkelaars bij Mundfish ontzettend veel inspiratie hebben getrokken uit de succesvolle shooter-reeks van 2K Games. Dat betekent niet dat we hier te maken hebben met ordinair jatwerk, want de gloednieuwe ontwikkelaar weet toch een eigen sausje over de formule te gieten.

De game speelt zich namelijk af in een alternatieve realiteit waarin de Sovjet-Unie al heel vroeg een technologische vooruitgang heeft gemaakt dankzij de briljante Dmitry Sechenov. In faciliteit 3826 heeft de Russische wetenschapper een programmeerbaar materiaal uitgevonden die het leven van mensen over de hele wereld beter maakt. Zo wordt het materiaal vooral gebruikt voor het maken van robots die kunnen helpen met allerlei verschillende taken.

In 1955 arriveer jij als majoor Sergei Nechaev, codenaam P-3, om Sechenov te assisteren. Al gauw breekt de hel los en worden de robots gewelddadig richting de mensen. Aan jou de taak om dit probleem op de lossen voordat het nieuwe 'Kollektiv 2.0' lanceert, een systeem voor de mensen om de robots te controleren. Met een experimentele handschoen aan je zijde verken je al schietend en slaand het imposante complex van faciliteit 3826.

Laten we beginnen met iets wat echt perfect is aan de game: de stijl en atmosfeer. Mundfish laat met Atomic Heart zien dat het bakken met creativiteit in huis heeft. De verschillende locaties die je bezoekt tijdens je avontuur zijn briljant vormgegeven en geven je echt het gevoel dat je in een geheime faciliteit van de Sovjet-Unie beland bent. Van geheime ondergrondse bunkers tot aan imposante standbeelden die je vanaf overal in de wereld kan zien, de stempel van het oude communisme is duidelijk zichtbaar.

Grafisch ziet de game er absoluut waanzinnig uit. Het is duidelijk dat er bij het ontwikkelingsproces veel tijd en aandacht is gegaan naar het maken van een unieke wereld die je nergens anders terug zal zien. Dat maakt het gelijk ook wel een beetje jammer dat er niet heel veel reden is om de wereld uitgebreid te verkennen. Het verhaal wat je speelt is namelijk verspreid over enkele faciliteiten en eigenlijk voelt de open wereld meer als een manier om van punt A naar punt B te gaan terwijl er een paar vijanden in je gezicht worden gesmeten.

Op verschillende plekken in de open wereld heb je wel verborgen testfaciliteiten waar je nieuwe upgrades voor je wapens kan ontgrendelen. De puzzels in deze verborgen faciliteiten zijn fantastisch en je zal er dan waarschijnlijk ook wel veel plezier aan beleven, maar los van deze faciliteiten is er niet veel reden om de wereld daadwerkelijk te verkennen en dat voelt toch als een gemiste kans. Vooral omdat de wereld op het gebied van stijl en atmosfeer absoluut fantastisch is.

Als je een zwak hebt voor shooters, dan ga je waarschijnlijk wel genieten van Atomic Heart. De game biedt een grote diversiteit aan wapens waarmee je de verschillende vijanden het leven zuur kan maken, maar de meest opvallende en bevredigende wapens om te gebruiken, zijn toch wel de verschillende melee wapens. Robots of zombies aan stukken hakken met een bijl heeft nog nooit zo goed gevoeld als in Atomic Heart.

Toch valt er ook wat te zeggen voor het gebruiken van een klassieke shotgun of Kalashnikov, want hoewel het melee gevechtsysteem goed bedacht en gemaakt is, is er niet echt nagedacht over de arena's. Je zal terwijl je de hordes moordlustige robots vaardig ontwijkt namelijk nog wel eens vast komen te zitten op een klein randje of ingesloten worden in een hoekje. Vervolgens ben je met een paar klappen dood en mag je opnieuw beginnen.

Dat soort situaties wekken dan ook veel frustratie op en zijn een flink minpunt in de gevechten van Atomic Heart. Dat wordt alleen wel weer gecompenseerd door de verschillende bossfights die je tegenkomt in de game. De grootschalige gevechten zijn waanzinnig vormgegeven en bieden flink wat uitdaging. Het geeft dan ook een heel bevredigend gevoel wanneer je de verschillende bazen in de game weet te verslaan.

Het slechtste onderdeel van Atomic Heart is waarschijnlijk de hoofdpersoon en dat heeft ermee te maken dat onze grote vriend, Majoor P-3, de persoonlijkheid van een stoeptegel heeft. Werkelijk iedere zin die hij uitspreekt bevat een scheldwoord en zijn desinteresse in wat er in de wereld gebeurt is vooral ergerlijk. Doordat P-3 eigenlijk constant commentaar geeft dat het hem niks interesseert wat er gebeurt, heb je ook geen zin om op zoek te gaan naar verschillende geheimen die je kan vinden in de faciliteiten.

De ontwikkelaars hebben zichzelf eigenlijk een beetje in de voet geschoten met de hoofdpersoon, want de wereld heeft ontzettend veel fascinerende verhalen te vertellen, maar er is geen aanmoediging om ernaar op zoek te gaan. Het verhaal valt over het algemeen ook een beetje vlak. Een aantal twisten in het plot zijn makkelijk te voorspellen en de verschillende personages waarmee je in aanraking komt zijn ook niet heel interessant. Om nog maar te zwijgen over de oversekste automaat waar jij je wapens en skills kan upgraden.

Op gegeven moment luister je ook niet echt meer naar de verschillende dialogen omdat het vooral vervelend is. Wat je nog wel kan doen om de ervaring wat beter te maken, is het veranderen van de spreektaal naar Russisch met ondertiteling in het Engels. Het is toepasselijk volgens de setting van de game en het scheelt heel erg als je niet iedere zin een verstaanbaar scheldwoord hoort.

Het mag duidelijk zijn dat Atomic Heart best wel een uitdaging is voor een ontwikkelaar met weinig ervaring en dat is terug te zien in het eindproduct. De game heeft te lijden onder meerdere bugs en glitches die het spelplezier flink kunnen verstoren. De gameplay in gevechten is bijvoorbeeld heel erg leuk door de uitdaging die het biedt, maar als alle vijanden aan het T-posen zijn, dan is de uitdaging al gauw weg.

De audio loopt af en toe ook niet helemaal lekker en tegen het einde van de game ga je merken dat her en der wat afraffelwerk is gedaan. In een van de cutscenes valt bijvoorbeeld heel erg op dat ze de personages laten praten wanneer ze niet in beeld zijn, zodat er geen lip-sync nodig was. Het zijn allemaal slordigheidjes die genoeg opstapelen om het plezier in de game te verpesten.

Vooral de glitches en bugs in de audio zijn jammer, want Atomic Heart heeft een werkelijk briljante soundtrack. Dat is mede te danken aan de magnifieke Mick Gordon, die ook de soundtrack voor DOOM heeft gemaakt. Zeker wanneer je aan het vechten bent zijn de gitaarriffs van meneer Gordon gelijk te herkennen en zwepen ze je op om de vijanden met de grond gelijk te maken.

Atomic Heart is eigenlijk het beste te omschrijven als een Spaghetti Bolognese zonder de spaghetti. Het sausje wat er ligt is heerlijk, maar de hele kern van het gerecht is weg. De game gaat ten onder aan technische problemen, een hoofdpersoon die desinteresse naar een nieuw niveau tilt en een wereld die niet echt uitnodigt om te verkennen.

Het is heel erg jammer, want Atomic Heart is op het gebied van stijl en atmosfeer waanzinnig uniek. Gecombineerd met toffe gameplay en een geweldige soundtrack heeft de game enorm veel potentieel, maar doordat het op sommige vlakken flink tekort komt, valt het allemaal een beetje tegen.