Assassin's Creed Review

Heel wat mensen maken woorden vuil aan Assassin’s Creed of prijzen de game juist de lucht in. Is het de game van 2007 geworden of is de hype rondom de game groter dan de game zelf?

Het lijkt wel alsof de meningen niet eerder zo verdeeld waren over een game als nu het geval is bij Assassin’s Creed. De cijfers die reviewers geven aan de game variëren enorm. Hoe komt dit? Het ligt er maar net aan wat voor een game je precies verwacht en of deze verwachtingen waargemaakt worden. Laat ik daarom bespreken wat voor game Assassin’s Creed precies is en wat het spel allemaal wel of niet te bieden heeft.

Werk jezelf weer terug naar de top
Het spel speelt zich af in de middeleeuwen tijdens de Derde Kruistocht in 1191, ook wel bekend als Kruistocht der Koningen. In het verhaal heb je te maken met twee personages maar om niet teveel te verklappen zal ik enkel ingaan om het hoofdpersonage Altaïr (Arabisch voor adelaar). Jij bent lid van Hashashin: een sluipmoordenaargenootschap. De arrogantie is naar je kop gestegen je hebt een aantal regels overtreden waardoor alles je ontnomen wordt: wapens, rang, status en vaardigheden. Je mocht namelijk geen onschuldige mensen doden, je moest discreet zijn en je mocht nooit het geheime genootschap in gevaar brengen. Omdat je je hier niet aan gehouden hebt, begin je weer onderaan de ladder. Je moet als het ware jezelf weer gaan bewijzen. Hoe meer moorden je pleegt, hoe meer vaardigheden en wapens en dergelijke je terugkrijgt. Hoe word je weer een gewaardeerde assassin? Door negen belangrijke mensen om zeep te helpen.

Grafisch hoogstandje
Je reist door drie steden: Jeruzalem, Acre en Damascus. Opvallend aan de game is de hele sfeer en hoe het echt een grafisch hoogstandje is geworden. Je kijkt je ogen uit als je belandt in deze game, het is alsof je in een Hollywood film zit; realisme wordt haast geëvenaard. De straten zijn drukbezocht, waarbij alle mensen weer anders handelen. De omgevingen zijn rijk gedetailleerd en de steden zien er prachtig uit waarbij grote aandacht is uitgegaan naar de architectuur. Allerlei gebouwen zijn terug te vinden: denk aan moskeen, tempels, kerken, paleizen etc. Het mooie is dat alles wat maar een uitsteeksel heeft van vijf centimeter, beklommen of aan gehangen kan worden door jou. De lichteffecten en schaduwen in de game zijn overtuigend en uniek. En de blauwe/grijze en zwart-wit tinten zorgen voor een atmosferisch pareltje. Deze sfeer wordt extra kracht bijgezet door een zorgvuldig uitgekozen soundtrack en goede voice acting.

Beïnvloed door de sport parkour
Dus qua uiterlijk zit het wel snor met de game. Maar hoe zit het met de gameplay, want dat is toch waar het om draait? Hoewel het spel zich in de middeleeuwen afspeelt, moet je goed voor ogen houden dat dit geen spel is waarbij je een trots en edelmoedig riddertje uit moet hangen. Vechtscènes staan niet op de voorgrond in dit spel en in zoverre hoef je geen actie te verwachten. Wat je wel kan verwachten is Free Roaming, je beweegt je vrij door de drie steden, denk aan hoe je dit gewend was in bijvoorbeeld GTA en The Elder Scrolls IV: Oblivion. Assassin’s Creed is helemaal beïnvloed door de sport parkour; zoals ik net al aangaf alles wat meer dan vijf centimeter uitsteekt, kun jij vastgrijpen. Klim en klauter erop los! Het is duidelijk te zien dat de mensen hebben meegewerkt die ook Prince of Persia: Sands of time maakten, hoewel je hier nog meer beweegt en een levendiger panter zal zijn dan in die game. Want neem van mij aan, hoe jouw personage Altaïr zich voortbeweegt, is zoals je het nog nooit eerder hebt gezien, het overtreft je stoutste verwachtingen. Sowieso is Altaïr nu al een icoon als bijvoorbeeld Kratos van God of War.

Social Stealth
Verder werkt Assassin’s Creed met een geheel nieuw aspect, namelijk Social Stealth (Sociale Verberging). In de steden bevinden zich grote menigte mensen. Het unieke is dat jouw manier van lopen door deze menigte beïnvloedt hoe de mensen op jou reageren. Je kunt bijvoorbeeld rustig door de menigte lopen waarbij je zo nu en dan iemand licht aan de kant drukt, dan wordt er geen alarm geslagen. Maar als je iemand op de grond gooit en deze persoon vermoordt, zullen de mensen boos worden, zich verzamelen en achter je aan gaan en dan is het voor jou vluchten geblazen. Hoe jij dus handelt, zal bepalen hoe gering of groot de chaos in je omgeving zal zijn. En de AI van je tegenstander is niet van een gering niveau. Hoewel je een sluipmoordenaar bent, hoef je niet al teveel sluipwerk te verwachten als pak hem beet een Splintercell game. Wel kun je ontsnappen door in een hooibak te duiken en het ziet het er leuk, en vooral filmisch, uit als je iemand vermoordt.

Eentonig
Ik had al eerder aangegeven dat je niet als een riddertje erop los hoeft te hakken en je veelal als een panter door de game zal manoeuvreren. Maar moordenaars vechten toch en je hoofddoel is toch om negen belangrijke mensen om zeep te helpen? Ja dat klopt, maar toch is het vechtsysteem als ook de missies ietwat eentonig. Dat hoeft op zich geen nadeel te zijn, het ligt er maar net aan wat je prettig vindt en nogmaals wat je verwachtingen precies zijn. Voordat je de moord kunt plegen, dien je belangrijke informatie te verzamelen. Kort gezegd gaat dat als volgt in z’n werk: je gaat naar het Assassin’s bureau en krijgt daar een opdracht, je gaat naar de dichtstbijzijnde toren om een kaart te updaten, je vergaart informatie (luister een gesprek af, rol de zak van een boodschapper etc.), je helpt een paar burgers uit nood en tot slot voer je de moord uit. Hoe dit in zijn werk gaat is erg leuk, echter herhaalt zich dit patroon bij elke moord die je moet plegen.

Goed besturingssysteem
Nog een onbesproken goed punt van de game is de besturing, elke knop kent zijn unieke functie. Hoewel het in het begin lastig is om alles direct onder de knie te krijgen, wil je niet meer terug als je eenmaal alles door hebt. Het speelt heerlijk weg. Ik neem de PS3 even als voorbeeld, bij de Xbox 360 zal dit ongeveer hetzelfde werken maar zijn de knoppen uiteraard iets anders. Met de linker analoge stick beweeg je je voort en met de rechter analoge stick beweeg je de camera. Vervolgens staan de knoppen voor een onderdeel van het lichaam: met X doe je alles met de voeten, met het rondje doe je alles met de armen, het vierkantje staat voor je wapens en met het driehoekje doe je alles met je hoofd. Pak je de rechter triggers erbij, bepaal je hoe gewelddadig of voorzichtig je bent. Ik kan er maar een ding op zeggen: test dit vooral zelf uitvoerig uit want er zijn heel wat mogelijkheden. Wapens die je bij je draagt zijn trouwens een zwaard, een kleine kruisboog, werpmessen en een speciaal mes die in Altaïr zijn linkerpols zit. Deze is wel het meest indrukwekkend van allemaal, deze kan namelijk uitschuiven op de plaats waar normaal je ringvinger zit. Altaïr heeft deze ringvinger niet meer, want deze is tijdens een ritueel afgehakt.

Verplichte kost in Gamecanon
Slechts een paar elementen van de game heb ik er nu uitgelicht want er valt teveel te vertellen over dit spel en eigenlijk kan ik alleen maar zeggen dat je het spel zelf zou moeten ervaren. Als je een game wilt met verschillende uitgewerkte missies waarin veel variatie zit of een spel zoekt met een uitvoerig vecht of combo systeem ben je bij Assassin’s Creed niet aan het juiste adres. Bij dit spel vecht je er niet als een Rambo op los, maar dat is juist leuk, het gaat dieper. Hoe je tot de moorden komt, gebeurt elke keer op een zelfde manier, maar is dit per definitie slecht? Noem je Virtua Figher slecht omdat je continu mensen met de grond gelijk trapt? Nee, dat doe je niet en dat zal ik dan ook niet bij Assassin’s Creed doen. Assassin’s Creed is wel degelijk een goede game geworden, waarbij je echt je ogen uitkijkt en de hype is dan ook terecht. Grafisch is het ongeëvenaard en de unieke besturing en het vele klauter en klimwerk zeggen mij dat een ieder deze game zelf in hadden moeten hebben gehad. Als er een Gamecanon zou zijn, zou ik deze als verplichte kost daarin hebben opgenomen. Laat deel twee en drie uit deze prachtige trilogie maar komen!