Assassin's Creed III Review

Terwijl een nog prille herfst zich langzaam manifesteert, laat Ubisoft de wereld alvast kennismaken met de veelal besneeuwde bossen in Assassin's Creed III. De serie heeft met vier delen liefhebbers van geschiedenis al ruimschoots de kans geboden om een kijkje te nemen bij diverse tijdperken, en in dit deel kan de Amerikaanse Revolutie daaraan worden toegevoegd. Ubisoft verplaatst het speelgebied van de franchise naar Noord-Amerika, waar bossen de rol van daken in de steden overnemen, een nieuwe held zijn intrede maakt en waar de verhaallijn van hoofdrolspeler Desmond Miles definitief wordt afgesloten.

De bekendheid die de Assassin's Creed-serie geniet kent vele gronden, waarvan de sterke samenhang tussen fictie en geschiedenis een heel belangrijke is. Met Assassin’s Creed III bewandelt Ubisoft eenzelfde weg, want ook dit avontuur zit vol met historische locaties en personages, ditmaal uit de Amerikaanse Onafhankelijkheidsstrijd. De oorlog aan het einde van de achttiende eeuw tussen Groot-Brittannië en de koloniën die later de Verenigde Staten zouden worden, is uitstekend vertaald in Assassin’s Creed III, net zoals de Florentijnse Republiek in deel twee dat was.

De Verenigde Staten kennen een relatief jonge geschiedenis. 'Het land van de onbegrensde mogelijkheden' werd pas aan het einde van de achttiende eeuw gesticht, na een jarenlange strijd om onafhankelijkheid tegen de Britse legermacht. Deze Amerikaanse Revolutie is zoals gezegd de achtergrond waartegen Assassin's Creed III zich afspeelt. De game schetst een beeld van een pril Amerika. Weg van de Renaissance, van Italië en – toch wel het belangrijkste – van Ezio Auditore da Firenze. Want hoe charmant en charismatisch deze jonge Italiaan ook was, na drie avonturen – die steeds meer aan originaliteit en afwisseling inboetten – werd het de hoogste tijd voor een nieuw hoofdstuk in de Assassin’s Creed-serie.

Welkom in Boston!
Het is thans aan Connor Kenway, een sluipmoordenaar met Brits-Indiaanse wortels, om de strijd tegen de Tempeliers in zijn voordeel te beslechten en daarmee de afdoening van de Amerikaanse Revolutie te versnellen. Hij moet de in Boston gelegerde Britse troepenmacht uitschakelen, die bestaat uit belangrijke mensen uit de oorlog, zoals Charles Lee, die door Ubisoft als Tempelier (en dus als slechterik) wordt neergezet. Vanaf het moment dat je als Connor zijnde voet zet op de lange pier van Boston en een inwoner je welkom heet, word je onmiddellijk gegrepen door de verrukkelijke sfeer. De pittoreske straten, die streng bewaakt worden door de rondmarcherende roodrokken, zijn oogstrelend vormgegeven.

Om niet te veel uit de school te klappen over de beginscène, proberen we het globaal voor jullie op papier te krijgen. Puur ter verduidelijking, omdat de eerste uren van Assassin’s Creed III een grote vermelding waard zijn. Voor het eerst in de serie durft Ubisoft het aan om met scènes te beginnen die niet representatief zijn voor de resterende dertig uur van de game. Dit is enerzijds bewonderenswaardig, omdat het verhaal- en speltechnisch na een uur of vijf nogal omslaat en je je om die reden in de hoofdmissies blijft interesseren. Anderzijds kunnen de vooral doorgewinterde spelers afhaken, omdat Assassin’s Creed III vooral speltechnisch lang niet het achterste van zijn tong laat zien.

Vereenvoudigd klim-en klautersysteem
Maar als Assassin’s Creed III na een uur of vijf de startblokken verlaat en de motoren op volle snelheid zet, is de sneltrein niet meer te stoppen. Aan vrijwel alles is te zien dat Ubisoft meer dan drie jaar heeft uitgetrokken om dit deel met kop en schouders boven de rest te laten uitsteken. De verplaatsing van de steden naar de bossen, met kabbelende beekjes, loslopend wild en vele aantrekkelijke landschappen, is hier een duidelijk voorbeeld van. Tegen het einde van de achttiende eeuw bestond de oostkust van wat nu de Verenigde Staten zijn voor grote delen uit bosgebied. Connor kan zich via die bomen voortbewegen. Dit gaat ruwweg op dezelfde manier als Ezio en Altaïr dat op hun manier deden, al lijkt het tempo iets hoger te liggen.

Dat komt mede doordat Ubisoft het klimmen en klauteren heeft vereenvoudigd. Alles gaat nu met slechts één knop, waardoor de halfindiaan automatisch reageert op obstakels die op zijn pad komen, zolang jij die knop maar ingedrukt houdt – in het geval van de PS3-versie de R1-knop. Dat maakt diverse stukken van het spel vloeiender, maar de keerzijde van de medaille is dat het klim- en klauterwerk nu wel heel erg simpel in elkaar steekt. Daarnaast is het niet altijd even duidelijk waar je precies op rotsen en reusachtige eiken kunt klimmen. In sommige gevallen ben je minutenlang aan het zoeken naar een houvast, terwijl dat dan vaak vlak onder je neus zit, hetzij onduidelijk aangegeven.

Gruwelijkste deel binnen de serie
De verplaatsing naar het bos is desalniettemin een groot pluspunt aan Assassin’s Creed III. Missies waarbij Connor een kampje met surveillanten en andere kwaadgezinden besluipt, voelen als een welkome afwisseling na de inmiddels ontelbare straatachtervolgingen van de laatste jaren. En dankzij een prettig design kan de speler zelf bepalen hoe het zijn missies gaat aanpakken. Ruist hij bukkend door het struikgewas, klimt hij van tak naar tak of springt hij in een rijdende hooibaal die hem ongezien naar de commandant van het korps brengt? Bij tijd en wijle dien je hierbij rekening te houden met de weersomstandigheden. Als het hartje winter is kunnen soldaten je makkelijker vinden als ze je voetsporen volgen. Daarnaast kun je door de verschillende gradaties in de dikte af en toe ook wegzakken in de sneeuw. Des te meer reden om je via het gigantische bossennetwerk te verplaatsen.

De echte, voornaamste reden om dat te doen is simpel: de vijanden vragen een nog gevarieerdere aanpak dan voorheen. Wie zijn portie Assassin’s Creed heeft meegepakt weet het reeds: counteren is de sleutel tot succes in zwaardgevechten. Welnu, door de toevoeging van een aantal vuurwapens is dat in dit derde deel aan banden gelegd. Wachten totdat de vijand toeslaat is nu geen optie meer, omdat de Britten vaak tijdens een gevecht een linie vormen om je zodoende zwaar onder vuur te nemen. Maar ook daar heeft Connor een trucje voor, dat Ezio en Altaïr niet hadden: hij kan een vijand vastpakken en als menselijk schild gebruiken.

Dieren villen voor vellen
Boven op het standaard-hakwerk heeft de assassijn nog legio speciale vaardigheden, die door de sublieme, gloednieuwe animaties nog eens fantastisch in beeld worden gebracht. Connor is meester in het creëren van een bloedbad, zo blijkt wel als hij een geweer met bajonet van een soldaat steelt, hem ermee spiest en dwars door de onfortuinlijke soldaat schiet die bijkans nog een collega verderop in het hoofd raakt. Assassin’s Creed III presenteert zich daarmee als de gruwelijkste game binnen de serie, zeker als je het uitgebreide wapenarsenaal bekijkt, met groteske hamers, haken, kruisbogen, musketten en onze persoonlijke favoriet: de 'tomahawk'. Deze scherpe handbijl doorklieft iedere vervelende Brit op even sierlijke als gruwelijke wijze.

De boog daarentegen is ideaal voor geruisloze moordpartijen op lange afstand, en komt vooral goed van pas bij een nieuw element in Assassin’s Creed III: jagen op dieren. Eigenlijk verschilt dit element in wezen weinig met Red Dead Redemption, waar je eveneens op dieren variërend van roofvogels en elanden tot bruine beren kon jagen. Om het nog een beetje een eigen smoel te geven, is het sluipwerk van Connor belangrijk om met name de snellere dieren zoals herten te vermoorden en vervolgens te villen. Wanneer je immers vuurwapens gebruikt, raakt de huid beschadigd en is deze lang niet zoveel waard als wanneer je een dier met je verborgen mes omlegt. Het verzamelen van huid is optioneel doch essentieel, omdat je er in dorpen allerhande voorwerpen van kunt maken.

Wel gebiedt eerlijkheid te zeggen dat het jagen niet diepgaand genoeg is uitgewerkt. Waar het in Red Dead Redemption nog verslavend was om zo veel mogelijk huiden te verzamelen en die moeilijke doelen te voltooien, is dat in Assassin’s Creed III allerminst het geval. Dit komt onder meer door de vervelende quicktime events die bij de krachtigere dieren, zoals een wolf of een beer, plots opduiken. Deze zijn zo snel en afgeraffeld in het spel verwerkt dat ze op den duur op de zenuwen beginnen te werken.

Te land en nu ook ter zee
Dat Assassin’s Creed III een volwaardig deel in hart en nieren is, blijkt verder des te meer uit de primaire en secundaire missies op zee. Als kapitein van een flink oorlogssschip moet je de Britse invloed in de Amerikaanse wateren proberen in te dammen. Je zult veelal schepen moeten vernietigen, bondgenoten proberen te verdedigen en dorpen zien af te branden. Dit doe je door – al varende over de woeste golven en vlijmscherpe rotsen – de galjoenen in het vizier van de grote kanonnen te nemen en ze te bestoken met kleine kanonskogels. Toegegeven, vooraf voorspelden we dat de zeeslagen slechts een gimmick zouden worden, maar wonder boven wonder bieden ze qua spelervaring juist een uiterst frisse dynamiek.

Buiten de intense oorlogsvoering valt bij de zeeslagen de visuele pracht en praal in het speciaal op. Het spel ziet er door de verbeterde engine op bepaalde punten beter uit dan zijn voorgangers, met verbeterde lichteffecten en karaktermodellen die plots een natuurgetrouwe lipsynchronisatie hebben, iets waar de vorige Assassin’s Creed-games in negatieve zin om bekend stonden. Doordat het spel zich ook meer focust op open omgevingen, maakt de game meer gebruik van schaduwen. Deze zijn echter zeer slordig ontworpen, hetgeen een pijnlijke smet vormt op de verder sublieme visuals. Vooral als je door het bos loopt kun je je niet aan de indruk onttrekken dat Ubisoft niet aan alle dingen evenveel aandacht heeft besteed.

Volwaardig nieuw deel dat aanschaf waard is
Al met al komt Assassin's Creed III als een vuurpijl binnen in de ranglijst van de beste games van het jaar. De Amerikaanse Revolutie is opvallend weinig gebruikt in zowel games als andere vormen van entertainment, maar Ubisoft laat zien dat het een fantastische periode is om een avonturengame aan op te hangen. De semihistorische setting van steden als Boston en New York in combinatie met de vrije natuur zorgen ervoor dat Assassin’s Creed III een uiterst divers avontuur in de gelederen heeft, eentje dat je door de lange speelduur niet snel zult neerleggen.