Armored Core 4 Review

Anders dan de titel doet vermoeden, is Armored Core 4 alweer het twaalfde deeltje. De mechs zijn nog steeds volledig aanpasbaar en je kunt ze naar eigen smaak tweaken. Mech fans kunnen zich uitleven in deze next-gen variant, maar kunnen de onbekenden van dit genre dat ook?

Verhaal speelt een ondergeschikte rol
In Armored Core 4 word je in een ‘Armored Core’ robot geplaatst. Je maakt deel uit van een eenheid die het opneemt tegen verschillende illegale groeperingen die ieder ook over hun eigen wapens en robots beschikken. Dit is waar het om draait, hoewel het verhaal eigenlijk niet uitmaakt. De verhaallijn speelt een ondergeschikte rol in dit spel. Een vrouwelijke stem vertelt hoe je missie luidt en dan kun je losgaan, dit herhaalt zich vervolgens nog 36 keer.

Tutorial modus
Als je het spel opstart, word je aandacht direct getrokken door het mooie en spectaculaire introductiefilmpje. Dit ziet er grafisch gezien echt mooi uit. Helaas zorgt dit voor een vertekend beeld omdat je in het spel zelf dergelijke beelden nooit zult terugvinden. Afin, de menu’s zijn toegankelijk en ik startte direct de hoofd modus. Ik heb het niet zo op robots en gezien het in deze game enkel draait om schieten en vliegen, was ik blij dat een verplichte tutorial gestart werd. In 9 stapjes leer jij hoe je je mech bestuurt en hoe je de wapens hanteert. Het komt er dan als volgt uit te zien: je hebt een zwaard aan je linker hand, een raketwerper aan je rechter hand, machinegeweren aan beide benen en tot slot heb je boosts zodat je je snel kunt bewegen. De tutorial zelf doorloop je erg snel en is eenvoudig. Dat had beter uitgewerkt kunnen worden, want in de game zelf kon ik niet alles direct toepassen zoals ik dat daarvoor in een sneltreinvaart geleerd had. En dat is erg jammer. De besturing is prima in orde maar neem er de tijd voor om het onder de knie te krijgen. Zo bedien je bijvoorbeeld je wapens met de normale knoppen en dus niet met je triggers.

Door naar het echte werk
Na de tutorial morde kun je dus beginnen met het echte werk. Hoewel ik geen idee had wat ik precies aan het doen was, had ik al snel mijn eerste missie gehaald. Ik wist niet eens wat me overkwam, want al heel snel was die missie voltooid. En dat geldt voor de gehele game, je hebt te maken met 37 missies die allen zo’n 5 minuten in beslag zullen nemen. Dat is erg kort. Daarbij geldt dat de missies op elkaar lijken en het spel in leveldesign gewoon echt tekort schiet. De mechs zelf zien er wel spectaculair uit maar de omgevingen niet altijd. Daarbij is het vreemd dat de gebouwen er keurig bijstaan en er nauwelijks schade aan ze wordt toegebracht terwijl je je toch echt middenin een oorlog bevindt. Eén van de grootste minpunten vond ik eigenlijk het gebrek aan vrijheid. Je gebied wordt afgesloten wat ook rechts bovenin je scherm wordt aangegeven met een rood gemarkeerd gebied. De bedoeling is dat je hierbinnen vecht, als je daar buiten treedt, mislukt je missie en moet je opnieuw beginnen. Om eerlijk te zijn snap ik het nut niet ervan en als ik een eindje omhoog vloog, irriteerde het me dan ook, dat ik niet verder kon.

Sound is oke en mooie explosies
Wat betreft het geluid heb ik niet zoveel te klagen, bij een aantal missies was ik onder de indruk hoe de muziek me toch wist mee te voeren in een genre waar ik eigenlijk niet zoveel mee heb. Op grafisch gebied zijn de explosies mooi in beeld gebracht en ook het gebruik maken van je boost wordt extra ondersteund door de mooie details die je op je scherm zult zien.

Wapens selecteren en meer modussen
Hoewel ik eerder aangaf tijdens de eerste missie nog niet echt nagedacht te hebben hoe ik precies ging vechten, zul je dit later in de game toch wel moeten doen en hier komt een stukje strategie om de hoek. Voordat je met een missie begint, kun je je wapens uitzoeken en dit zul je een aantal missies verderop ook wel goed moeten doen, wil je er wat van maken. Ben je overigens zat van de hoofdmodus, kun je je nog vermaken met het vrijspelen van datapacks of het opstarten van een multiplayer game. De datapacks zijn één op één gevechten in een arena en de multiplayer heb je in diverse moeilijkheidsgraden: van makkelijk tot erg moeilijk. Online hoef je je heil niet te zoeken, want niet veel Europeanen hebben deze game aangeschaft.

Rare eend in de bijt
Dit komt niet omdat de game slecht is, want dat is de game zeker niet. De controls voelen goed aan er valt zeker wat lol aan te beleven. Jammer is het echter wel dat de missies kort en soms saai zijn. Dat er niet veel gamers zijn die dit spel hebben, is omdat dit spel tussen gewoon een beetje een rare eend in de bijt is. Hoewel het spel prima toegankelijk is voor onbekenden zal dit spel enkel gekocht worden door de die hard mech fans, en daar is op zich niks mis mee. En dan is het wellicht maar goed dat de van oorsprong playstation 1 titel zijn weg naar de next-gen consoles gevonden heeft.